Voorbeeld van korte gedichten

Literatuur / by admin / July 04, 2021

protection click fraud

De gedichten Zij zijn artistieke composities algemeen geschreven in vers die deel uitmaken van een van de grote literaire genres, poëzie, en waarvan het belangrijkste kenmerk de zoektocht naar esthetiek, kunst of schoonheid via het woord is. De voorwaarde gedicht Het komt uit het Latijn gedicht dat verwijst naar het resultaat van een actie, naar iets dat is gedaan. Zo verwijst de etymologie naar de essentie van een gedicht: het karakter van creatie of artistieke realisatie.

Een van de belangrijkste kenmerken van de gedichten is de subjectiviteit en de verheerlijking van taal. In een gedicht belichaamt de schrijver elementen van zijn subjectiviteit, van zijn werkelijkheid, van zijn gedachten, ideeën, gevoelens, visies en opvattingen en tracht deze uit te drukken vanuit een artistiek gebruik van de taal.

De gedichten maken gebruik van stilistische apparaten die stijlfiguren worden genoemd; zijn functie is het gedicht te verfraaien en een origineel en artistiek gebruik van de taal te maken, dat verder gaat dan de letterlijke betekenis en het alledaagse taalgebruik. Er worden bijvoorbeeld metaforen, analogieën, vergelijkingen, hyperbool, hyperbaton, prosopopee en vele andere stilistische apparaten gebruikt.

instagram story viewer

Om de taal te verfraaien, zijn bovendien ritme en rijm gebruikt in de geschiedenis van de poëzie.. Het ritme bestaat erin het gedicht een bepaalde snelheid te geven door het gebruik van interpunctie of de rangschikking en woordkeuze. Wat rijm betreft, het bestaat uit de herhaling van bepaalde geluiden die het gedicht een geluid geven.

De lengte van een gedicht is meestal erg gevarieerd. Er zijn poëtische composities die op zichzelf een heel boek kunnen zijn; aan de andere kant zijn er korte gedichten die zelfs een paar verzen kunnen zijn.

40 voorbeelden van korte gedichten:

"Lafheid" door Amado Nervo
Het is met zijn moeder gebeurd. Wat een zeldzame schoonheid!
Wat een blond garzul-tarwehaar!
Wat een ritme in de pas! Wat een aangeboren royalty?
sport! Welke vormen onder de fijne tule...
Het is met zijn moeder gebeurd. Hij draaide zijn hoofd:
Hij fixeerde me met zijn blauwe blik!
Ik was extatisch... Met koortsachtige haast,
“Volg haar!” riepen lichaam en ziel gelijk.
... Maar ik was bang om waanzinnig lief te hebben,
om mijn wonden te openen, die meestal bloeden,
En ondanks al mijn dorst naar tederheid,
mijn ogen sluitend, liet ik haar passeren!
"Klacht" door Alfonsina Storni
Heer, mijn klacht is deze,
Je zult me begrijpen;
Ik sterf van liefde
Maar ik kan niet liefhebben
Ik jaag op het perfecte
In mij en in anderen,
Ik jaag op het perfecte
Om lief te kunnen hebben.
Ik verteer mezelf in mijn vuur
Heer, genade, genade!
Ik sterf van liefde
Maar ik kan niet liefhebben!
"Paz" door Alfonsina Storni
Laten we naar de bomen gaan... de droom
Het zal in ons geschieden door hemelse deugd.
We gaan richting de bomen; de nacht
We zullen zacht, mild verdriet zijn.
We gaan naar de bomen, de ziel
Slaperig met wilde parfum.
Maar wees stil, spreek niet, wees vroom;
Maak de slapende vogels niet wakker.
"Campo" van Antonio Machado
De middag is aan het sterven
als een nederig huis dat is uitgeschakeld.
Daar, op de bergen,
enkele sintels blijven.
En die gebroken boom op de witte weg
doet je huilen van medelijden.
Twee takken op de gewonde stam, en één
verdord zwart blad aan elke tak!
Huil je... Tussen de gouden populieren,
ver weg wacht de schaduw van liefde op je.
"Naar het verlaten plein" door Antonio Machado
Naar het verlaten plein
een doolhof van steegjes rijden.
Aan de ene kant, de oude sombere muur
van een vervallen kerk;
aan de andere kant, de witachtige muur
van een boomgaard met cipressen en palmbomen,
en, voor mij, het huis,
en in huis het hek
voor het glas dat lichtjes dof wordt
haar kalme en lachende beeldje.
Ik zal opzij gaan. Ik wil niet
klop op je raam... Voorjaar
Komt je witte jurk eraan?
zweeft in de lucht van het dode vierkant?;
komt aan het licht van de rozen
rood van je rozenstruiken... Ik wil zien...
"Dawn of Autumn" door Antonio Machado
Een lange weg
tussen grijze rotsen,
en wat nederige weide
waar zwarte stieren grazen. Bramen, onkruid, jarales.
De aarde is nat
door de dauwdruppels,
en de gouden laan,
richting de bocht van de rivier.
Achter de bergen van violet
brak de eerste dageraad:
het jachtgeweer op de rug,
tussen zijn scherpe windhonden, wandelend op een jager.
"Dagdroom" door José Martí
Ik droom met de ogen
Open, en overdag
En 's nachts droom ik altijd.
En over de schuimen
Van de brede kolkende zee,
En door de krullen
Woestijnzand
En van de machtige leeuw,
Monarch van mijn borst,
Gelukkig gemonteerd
Op de onderdanige nek,
Een kind dat mij roept
Drijvend zie ik altijd.
"Toen ik begon te denken" door José Martí:
Toen ik begon te denken
De reden gaf me om te kiezen
Tussen zijn wie ik ben, of gaan
Omdat lenen vreemd is,
Maar ik zei tegen mezelf: als ik kopieer?
Buiten de wet, zou niet geboren worden
Elke man, dan zou ik
Wat is er voor hem gedaan:
En ik zei, roepend naar de borst,
Ik weet wie je bent, mijn ziel!
"Crin hirsuta" door José Martí
Wat als ruige manen van bang?
Paard dat op de droge stammen kijkt
Klauwen en tanden van een geweldige wolf,
Mijn verbrijzelde vers stijgt???
Ja; Maar sta op! De weg
Zoals wanneer de dolk in de nek duikt
Van het rundvlees stijgt een draad van bloed naar de hemel:
Alleen liefde brengt melodieën voort.
"Como el granado" door Ricardo Yáñez
Zoals granaatappel
met hun granaten
jij met jou
praten.

"El aleteo" door Ricardo Yáñez
klapperen
van de distelbloem
tussen doornen
van wind
Bertolt Brechts "zwakheden"
Je had er geen
ik maar een,
dat hield.
"The Cut Rope" door Bertolt Brecht
Het afgehakte touw kan opnieuw worden geknoopt,
hou nog even vol, maar
Het is gesneden.
We kunnen weer struikelen, maar daar
waar heb je me achtergelaten nee?
je zult me weer vinden.
"Epitaph" door Bertolt Brecht
Ik ben ontsnapt aan de tijgers
Ik heb de bedwantsen gevoerd
levend gegeten ging ik I
voor middelmatigheden.
"Woord" door Cristina Peri Rossi
Het woordenboek lezen
Ik heb een nieuw woord gevonden:
met plezier, met sarcasme spreek ik het uit;
Ik raak het aan, ik zeg het, ik dek het af, ik volg het, ik pulseer het,
Ik zeg haar, ik sluit haar op, ik hou van haar, ik raak haar aan met mijn vingertoppen,
Ik neem het gewicht ervan, maak het nat, verwarm het tussen mijn handen,
Ik streel haar, ik vertel haar dingen, ik omring haar, ik sluit haar in een hoek,
Ik steek er een speld in, ik vul het met schuim,
later, als een hoer,
Ik mis haar van thuis.
"Gebed" door Cristina Peri Rossi
Verlos ons, Heer,
ontmoeten,
jaren later,
met onze grote liefdes.
"Toewijding" door Cristina Peri Rossi
Literatuur scheidde ons: alles wat ik over jou wist
Ik heb het in de boeken geleerd
en wat ontbrak,
Ik heb er woorden aan gegeven.
"RUST IN VREDE." door Cristina Peri Rossi
Die liefde stierf
bezweken
is dood
vernietigde overledene
geregeld
overleden omgekomen
uitgewist
dood
begraven
dan,
Waarom klopt het nog?
"Oir a Bach" van Cristina Peri Rossi
Hoor Bach
het is een belediging
als ze door mijn deur komen
de meest uiteenlopende misdaden in de geschiedenis
de beroemdste schande
het ongeluk van mijn moeder
en deze liefde
dat valt als een spiegel
door de wind liggen.
"Gebed voor de schoonheid van een meisje" door Dámaso Alonso
Je gaf het die brandende symmetrie
van de lippen, met de sintels van uw diepte,
en in twee enorme kanalen van zwartheid,
afgronden van oneindigheid, licht van je dag;
die brokken sneeuw, die kookten
door de gladheid van het linnen te verzachten,
en, wonderen van exacte architectuur,
twee kolommen die uw harmonie zingen.
Oh Heer, je hebt haar die heuvel gegeven
dat in een zoet mes morst,
geheime honing in de vergulde rook.
Waar wacht je machtige hand op?
Sterfelijke schoonheid claimt de eeuwigheid.
Geef hem de eeuwigheid die je hem hebt ontzegd!
"Litanie" door Fernando Pessoa
We realiseren onszelf nooit.
Wij zijn een afgrond die naar een andere afgrond gaat - een bron die naar de hemel kijkt.
"De ijver geslaagd" door Fernando Pessoa
De postkoets kwam langs de weg en vertrok;
en de weg werd er niet mooier op, zelfs niet lelijker.
Dus voor die werelden is menselijk handelen.
We nemen niets en we zetten niets; we passeren en vergeten;
en de zon is altijd stipt, elke dag.
"Het is misschien de laatste dag van mijn leven" door Fernando Pessoa
Het is misschien wel de laatste dag van mijn leven.
Ik heb de zon gegroet door mijn rechterhand op te steken,
maar ik heb hem niet gedag gezegd.
Ik maakte het bordje dat ik het vroeger graag zag: meer niet.
"Autopsychography" door Fernando Pessoa
De dichter is een nep.
Zo compleet doen alsof
dat komt om te doen alsof het pijn is
de pijn die je echt voelt.
En degenen die lezen wat hij schrijft,
in de pijn lees ze dat ze zich goed voelen,
niet de twee die hij had
maar alleen wat ze niet hebben.
En zo op de rails
bochten, onderhoudende reden,
die touwtrein
dat het hart wordt genoemd.
"Je praat over beschaving en wat het niet zou moeten zijn" door Fernando Pessoa
U spreekt over beschaving, en dat zou niet zo moeten zijn,
of dat het niet zo zou moeten zijn.
U zegt dat iedereen lijdt, of de meeste van iedereen,
met menselijke dingen omdat ze zijn zoals ze zijn.
Je zegt dat als ze anders waren, we minder zouden lijden.
U zegt dat als ze waren zoals u wilt, het beter zou zijn.
Ik luister naar je zonder te horen.
Waarom zou ik willen horen?
Door naar je te luisteren zou ik niets weten.
Als de dingen anders waren, zouden ze anders zijn: dit is het.
Als de dingen waren zoals je wilt, zouden ze precies zijn zoals je wilt.
Wee u en al degenen die hun leven doorbrengen
de machine willen uitvinden om geluk te maken!
"Casida de la rosa" door Federico García Lorca
De roos
Ik was niet op zoek naar de dageraad:
Bijna eeuwig in je boeket
Ik was op zoek naar iets anders.
De roos
Ik zocht noch wetenschap noch schaduw:
Opsluiting van vlees en dromen
Ik was op zoek naar iets anders.
De roos
Ik was niet op zoek naar de roos:
Bewegingloos door de lucht
Ik was op zoek naar iets anders!
"Casida del llonto" door Federico García Lorca
Ik heb mijn balkon gesloten
omdat ik de kreet niet wil horen
maar achter de grijze muren
er wordt niets anders gehoord dan huilen.
Er zijn maar weinig engelen die zingen
er zijn maar weinig honden die blaffen,
er passen duizend violen in de palm van mijn hand.
Maar huilen is een enorme hond
huilen is een immense engel,
huilen is een immense viool,
tranen kokhalzen de wind
en er wordt niets anders gehoord dan huilen.
"De maan verschijnt" door Federico García Lorca
Als de maan opkomt
de klokken zijn verloren
en de paden verschijnen
ondoordringbaar.
Als de maan opkomt,
de zee bedekt het land
en het hart voelt
eiland in het oneindige.
Niemand eet sinaasappels
onder de volle maan
Het is nodig om te eten
groen en bevroren fruit.
Als de maan opkomt
van honderd gelijke gezichten,
de zilveren munt
snik in je zak.
"Desvelo" door Néstor Martínez
Spookachtig licht
het strijkt neer op de tuin
op het dak van de huizen
in de hoogte van de bomen
volle maan stilte
overstroom mijn kamer
de haastige schaduwen trekken zich terug
mijn gezicht in het raam
getuige zijn van de nachtmagie
de betovering van de sterren
mysterie portaal
open voor mijn dromen
de nacht gaat door
op weg naar de lichtende dood
die naar buiten gluurt, verlegen,
met zijn stralen van de dood...
"Mendigo" door Néstor Martínez
Bij iedere bocht
Ik zal wachten op de kans
om je onder de mensen te zien
en ik zal de dringende hand uitstrekken
om je te smeken
centen van je geheugen
of wat bereikt?
de vrijgevigheid van uw geheugen...
"Landschap" door Néstor Martínez
Bochtig de weg op
boven de imposante heuvel
wakker de stad
Voor mijn deur
Ik laat mijn stappen achter...
"Luna" door Néstor Martínez
Middernachtzon
Smeltkroes van harten
Lachend laatste kwartaal
Groeiende passies
Vol plezier
Nieuw vuur
Woordvoerder van liefde
Ik kijk uit naar je terugkeer...
"Ik vond het leuk dat je huilde" door Jaime Sabines
Wat een zachte ogen
op je rok!
Ik weet het niet. Maar je had
van overal, lang
vrouwen, zwarte wateren.
Ik wilde je zeggen: zus.
Om met jou te incest
rozen en tranen.
Het doet veel pijn, het is waar,
dat alles wordt bereikt.
Het is waar, het doet pijn
niets hebben.
Wat ben je mooi, verdriet:
als je zo stil bent!
Neem hem mee uit met een kus
alle tranen!
Dat de tijd, ah,
maak je een standbeeld!
"Valeriana" door Francisco Urondo
Je verlaat je troepen
op zoek naar niets
gedreven door een passie
verhard door ontmoediging
O mijn God
wie kan iets zeggen over ons eigen imago
dik en hard licht of schaduw
klein wonder
verre zekerheid.
"Vandaag een eed" door Francisco Urondo
Wanneer dit huis,
waar ik jaren heb gewoond,
hebben
een uitgang, ik zal sluiten
de deur om je warmte vast te houden;
ik zal het openen
zodat de wind
van overal, kom
zijn gezicht wassen;
om het te traceren,
zo vliegen ze
de bedoelingen,
de geesten, de herinneringen die komen gaan,
en waar ben je bang voor?
ook al is het nog niet gebeurd.
"Uur na uur, dag na dag" door Rosalía de Castro
Uur na uur, dag na dag
Tussen hemel en aarde die overblijven
Eeuwige wachters,
Als een torrent die valt
Het leven gaat verder.
Geef haar parfum terug aan de bloem
Na schoft;
Van de golven die het strand kussen
En dat de ene na de andere kus haar ze verlopen
Pak de geruchten op, de klachten,
En graveer hun harmonie op platen van brons.
Tijden die waren, gehuil en gelach,
Zwarte kwellingen, zoete leugens,
Oh, waar hebben ze hun spoor achtergelaten,
Waar, mijn ziel?
"Orillas del sar" door Rosalía de Castro
Door het groenblijvende gebladerte
Die hoorzitting laat vreemde geruchten achter
En tussen een zee van golvende groenten,
Liefdevol herenhuis van vogels,
Vanuit mijn ramen zie ik
De tempel waar ik zoveel van hield.
De tempel die ik zo graag wilde...
Nou, ik weet niet hoe ik moet zeggen of ik van hem hou
Dat in de ruwe sway dat zonder wapenstilstand
Mijn gedachten worden bewogen,
Ik betwijfel of de grimmige wrok
Leef samen met de liefde in mijn borst.
"Van hoop" door Luis de Góngora
Klap hondsdolle toverd
Tegen mijn hout de woedende Oostenrijker,
Dat de laatste kreun mij zal vinden,
In plaats van een tafel omhelsde het anker.
Hoeveel, als de knikker losliet?
Godheid is geen ondankbare hoop geweest
In een tempel die kaarsen geeft vandaag gekleed
Wordt aanbeden, masten gekust?
De twee heldere zwanenkippen,
Van Leda-kinderen adopteerde hij: mijn entena
Ik getuig van hen geïllustreerd.
Wat uit de zorg, dat tussen valkuilen,
Dat tussen bergen, dat waakt over de zee, van zand,
Versloeg zes decennia geleden dat niets?
"Despertar" door Gabriela Mistral
We slapen, ik droomde van de aarde
van het zuiden droomde ik de hele vallei,
het pastel, de crêpe-wijngaard,
en de glorie van de tuinen.
Wat heb je gedroomd mijn kind?
met zo'n leuk gezicht?
We gaan op zoek naar chañares
totdat we ze vinden,
en de guilaves aan
naar enkele kiosken uit de hel.
Degene die de meeste traktaties krijgt
twee anderen die niet vingen.
Ik prik niet in mijn handen
van mist die mij zijn geboren.
Ik heb geen honger, noch dorst en
zonder deugd geef ik of geef ik.
Waarom zou je me zo bedanken?
fruit dat ik neem en bezorg?
"Vind" door Gabriela Mistral
Ik heb deze jongen gevonden
toen ik naar het veld ging:
Ik vond het slapend
in sommige oren...
Of misschien is het geweest
oversteken van de wijngaard:
bij het zoeken naar een filiaal
Ik stootte zijn wang...
En daarom ben ik bang
bij het in slaap vallen,
verdampen zoals
de vorst op de wijnstokken ...

Teachs.ru

Tagswolk

Literatuur

Beoordeling

Keer bekeken

Opmerkingen