10 voorbeelden van avant-garde gedichten

De avant-garde gedichten zijn die gedichten die werden geproduceerd in bepaalde? literaire trends uit het begin van de twintigste eeuw en gekenmerkt door experimenteel zijn, aangezien de avant-gardes composities probeerden te maken die braken met de voorschriften van de traditionele poëzie.

Vóór de avant-garde waren over het algemeen de gedichten ze volgden bepaalde compositieregels die van invloed waren op de thema's, de strofen, de verzen, de meter en de rijm.

De avant-gardes, die in Europa ontstonden en zich in Amerika verspreidden, creëerden of gebruikten verschillende middelen om die regels aan te passen. Zo vond Apollinaire kalligrammen uit, gedichten die waren samengesteld uit woorden die een afbeelding vormden.

Kenmerken van avant-garde gedichten

Soorten avant-garde gedichten

Er zijn verschillende soorten avant-garde gedichten, afhankelijk van de huidige of de school waarin ze zijn ingeschreven:

Voorbeelden van avant-garde gedichten

1. Fragment van "Car Song", door Filippo Tommaso Marinetti (Italiaans futurisme)

Hevige God van een ras van staal,
ruimte dronken auto,
die piafas van angst, met het hoofdstel in de schelle tanden!
O formidabel Japans monster met valse ogen,
gevoed door vlammen en minerale oliën,
hongerig naar horizonten en siderische prooien
je hart zet uit in zijn duivelse taf-taf
en je stevige banden zwellen op voor de dansjes
Laat ze dansen op de witte wegen van de wereld.
Ik heb eindelijk je metalen banden losgelaten.,., Je gooit jezelf
bedwelmd het bevrijdende Oneindige!
Tot het gebrul van het huilen van je stem...
zie, de ondergaande zon imiteert
je snelle wandeling, het versnellen van je hartslag
bloedig gelijk met de horizon...
Zie hem galopperen op de bodem van het bos! ...
Wat maakt het uit, mooie Duivel!
Overgeleverd aan uw genade vind ik mezelf...
Op de aarde verdoofd ondanks al haar echo's,
onder de hemel die verblindt ondanks zijn gouden sterren,
Ik loop terwijl ik mijn koorts en mijn verlangen irriteer,
met de dolk van de kou in het volle gezicht.

1. "Ce", door Louis Aragon (surrealisme)

Alles begint in de CE,
de brug die ik overstak.

Spreek een verloren romance
van de goede gewonde ridder;
van een roos op de weg
en een losse tuniek;
van een mysterieus kasteel
en de zwanen in de gracht,
en een weide waarin hij danst
de hopeloze bruid.

Als een ijzige nacht
de lay van duelleren glorie.

Ze gaan met mijn gedachten mee
aan de Loire de bewapening;
en de konvooien keerden
en slecht gespoelde tranen.

Oh Frankrijk, mijn geliefden!
Oh mijn lieve verloren!
hoe alleen ik je achterliet
over de CE-brug.

1. “De nacht komt eraan' door Else Lasker-Schüler (expressionisme)

De nacht komt en ik dompel mezelf onder in de sterren,
om de weg naar huis niet in de ziel te vergeten
Nou, mijn arme land heeft lang geleden gerouwd.

Onze verwante harten van liefde rusten,
gecombineerd in een schaal:
Witte amandelen.

Ik weet dat je, net als voorheen, mijn hand hebt
betoverd in de eeuwigheid van de verte ...
Ah, mijn ziel barstte toen je mond het me opbiechtte.

1. "Camino", door Vicente Huidobro (creationisme)

Een lege sigaar

Langs het pad
Ik heb mijn vingers gestript

En kijk nooit achterom

Mijn haar
En de rook van deze pijp

Dat licht leidde mij
Alle vogels zonder vleugels
Op mijn schouders zongen ze

Maar mijn vermoeide hart
Stierf in het laatste nest

Het regent op de weg
En ik ben op zoek naar de plek
waar mijn tranen zijn gevallen

1. "Inleiding tot Don Quichot", door Tristan Tzara (dadaïsme)

Wendbare en snelle paardendraf is mijn leven geweest
Ik weet hoe ik over de hele wereld moet reizen
Slechts één meisje is mijn liefde geweest
En ik heb heel laat in de ochtend geslapen

Het oude paard is in stukken verdwenen
dat zal worden opgegeten door wormen en muizen
Mijn liefste: hier is de wijsheid die niet in de boeken staat
Blijf rustig aan tafel en blijf naaien

Ik zal je vanaf dat moment vertellen wat je te wachten staat
Blijf mijn gedachten naaien over een zijden jurk
totdat je ogen pijn doen - en je wordt een vriendin
totdat mijn denken vrij zal zijn.

1. “Prismas ”, door Jorge Luis Borges (ultraïsme)

De gitaren worden trillend wakker
mijn ziel donkere vogel voor zijn lucht

De lamp in de urn is al overleden
nog meer
de stilte van de handen roept
als een open wond

's Nachts gepantserd
we openen de straten als takken

In de blinde reservoirs
hun handen waren gevuld met zelfmoord
De schaar verzamelt het verdriet
verstrooid vanaf de avonden de nieuwe maan
het is een kleine stem in de lucht

1. “De reiziger in het hoekpunt ”, door Germán List Arzubide (stidentisme)

jouw afscheid

enige regel

in de eclips van de panorama's
we zullen wegzinken in de banken
vanuit perspectief

en niemand
zal morgen bladeren
onze naam

is onderweg
onze enige bestemming
EN ACHTER
verdrinkt in geweld
de losse reisroute
van liefde

de stad

namaak

bij het aanbreken van zijn zakdoek
gemorst in de mechanische nacht

van de tunnel

Ik ontvouwde het dagboek van mijn onverschilligheid
en ik las de catastrofe
van
uw naam

1. “Semáforo”, door Alberto Hidalgo (simplistisch)

Het is beter dat de ogen als flikkerende lampen uitgaan
Laat geluiden transparant zijn waar ze nooit worden gehoord
Dat ze de vlucht van woorden niet accepteren
Dat er geen gevallen zijn waarin ik gedichten

Ik vraag om de stopzetting van de goede gewoonten van de taal
De ondergang van de grammatica
De vernietiging van het huiselijke gevoel in het lied
Ik eis afwezigheid als ik poëzie

Ik pleit voor de cultus van errata
De hemelse bliksem van de fout
Het magische spel van misverstanden tussen verzen en lezers
Zodat we samen gedichten maken in volharding van dit wonderkind

Het gedicht vult de tijd opnieuw
Vergroot de ruimte van perspectieven en omgeving
En terwijl het gedichten op afstand is
Wie gedicht voor altijd spant

1. "Revolutie", door Gonzalo Arango (niets)

Een hand
plus één hand
het zijn geen twee handen
Het zijn verenigde handen
Sluit je aan bij je hand
aan onze handen
zodat de wereld
wees niet in weinig handen
maar in alle handen

1. "Waar?", Door Oliverio Girondo

Ben ik verdwaald in de koorts?
Achter de glimlach?
Tussen de pinnen?
In twijfel?
In gebed?
Midden in de roest?
Op zoek naar angst,
tot bedrog,
groente? ...
Ik was niet aan het huilen,
naast de meedogenloze,
boven walging,
gehecht aan de afwezigheid,
gemengd met as,
tot schrik,
tot delirium.
Ik was niet bij mijn schaduw
Ik was niet met mijn gebaren,
buiten de regels,
voorbij het mysterie,
diep in de droom,
van de echo,
vergeetachtigheid.
Was niet.
Ik weet het zeker!
Was niet.

Het kan u van dienst zijn: