Reflectie op liefde

Wat is liefde precies?

Een van de grote vragen aller tijden: wat is liefde? We hebben allemaal op de een of andere manier ervaren, gelukkiger of pijnlijker, wat liefde is; maar we hebben problemen om precies te definiëren wat het is en hoe we het onderscheiden van andere emoties en sensaties in onze innerlijke wereld.

Bewijs van hoe ingewikkeld het is om liefde te definiëren, is wat we vinden in het woordenboek van de taal als we naar het overeenkomstige item gaan: "Intens gevoel van de mens die vanuit zijn eigen onvolkomenheid de ontmoeting en vereniging met een ander wezen nodig heeft en zoekt" of ook wel: "Gevoel naar een andere persoon die ons van nature aantrekt en die, op zoek naar wederkerigheid in het verlangen naar eenheid, ons voltooit, ons gelukkig maakt en ons energie geeft om samen te leven, te communiceren en maken".

Zoals te zien is, zijn het twee bijzonder lange definities, voor een woordenboek, en vol discutabele, discutabele, soms dubbelzinnige elementen. We weten in ieder geval dat liefde een gevoel is: iets dat wordt gevoeld, dat innerlijk wordt ervaren.

We geloven dus dat het kenmerkend is voor mensen, omdat we niet weten of ze echt zijn dieren ze kunnen het voelen. En voor de rest weten we dat het een verlangen is naar vereniging en aantrekkingskracht, dat wil zeggen dat men gewoonlijk dicht bij wil zijn waar hij van houdt. Tot nu toe is er weinig op tegen.

Maar de rest van de definitie is moeilijk zonder enige twijfel te accepteren: is eenheid echt wat we bereiken met degenen van wie we houden? Is de aantrekkingskracht die ze op ons uitoefenen echt 'natuurlijk'? Wat als de liefde niet wederzijds is? Bestaat niet? Als liefde ons vreugde brengt, waarom is het dan soms zo pijnlijk?

Voor een minimaal liefdesverhaal

Liefde, veronderstellen we, heeft altijd bestaan. We hebben voorouderlijke graven gevonden met stellen begraven op dezelfde plek, of de overblijfselen van geliefden die verrast waren door de ramp en, geconfronteerd met pijn en dood, ervoor kozen om gewoon samen te zijn. We hebben de oude verhalen gelezen over de pijn van afgewezen minnaars, of de woede van de jaloerse, of de vastberadenheid van degenen die de vermoorde minnaar willen wreken. We hebben altijd geweten dat liefde een mogelijkheid is en dat het een van de geweldige dingen in het leven is.

We hebben echter niet altijd op dezelfde manier over liefde gedacht. We hebben het niet altijd geassocieerd met monogaam leven en huwelijk, en we hebben er ook niet aan gedacht in de tragische en ingrijpende bewoordingen die de Romantiek heeft geërfd. Liefde kan een realiteit zijn, iets emotioneels met duidelijke wortels in het lichamelijke, maar het is ook een concept dat we op school leren, een ideaal dat ons op televisie wordt verkocht. Dat betekent niet dat het niet bestaat, dat het een hoax is, maar dat we onderscheid moeten maken tussen liefde en de manier waarop we over liefde moeten denken.

Tristan en Isolde, een legendarisch koppel uit middeleeuwse verhalen, zijn een ridder en een nobele dame die smoorverliefd op elkaar zijn. Ze is echter getrouwd met de koning, dezelfde koning die Tristan dient, en daarom is hun liefde onmogelijk en onhaalbaar. En wanneer het lot, wreed of genereus, afhankelijk van hoe je het ziet, hen een enkele nacht samen gunt, de onbaatzuchtige heer zal zijn zwaard tussen zijn lichaam en dat van zijn geliefde plaatsen, opdat er niet iets tussen de twee gebeurt dat niet gebeurt. Het zou moeten.

Hoeveel van ons zouden vandaag dezelfde beslissing nemen? Hoeveel, in plaats daarvan, ten prooi aan de woede van jaloezie, zoals Shakespeare's Otello, vermoorden niet elke dag hun ontrouwe partners? En hoeveel jonge mensen, zoals Werther van Goethe, geven er tegenwoordig de voorkeur aan zichzelf van het leven te beroven in plaats van te leven zonder de vrouw op wie ze verliefd zijn?

Deze vragen zijn moeilijk te beantwoorden, maar ze maken duidelijk dat de manier waarop we denken - en we voelen waarschijnlijk - liefde is niet helemaal "natuurlijk" zoals men zou veronderstellen, maar is zwanger van al onze traditie en onze cultuur. We hebben het geleerd zonder goed te weten hoe. Betekent dit dat liefde, zoals eer was in het 16e-eeuwse Spanje, een cultureel concept is waar we ooit vanaf zouden kunnen komen?

Wie weet. Wat zeker is, is dat we 12.000 jaar nadat onze heerschappij over de planeet begon, nog steeds liefde voelen, hoewel we niet weten of het precies hetzelfde is. Zelfs niet ons meest betrouwbare hedendaagse instrument - de wetenschap— kan ons in dat opzicht enkele nuttige antwoorden geven. Wat heeft het voor zin om liefde te reduceren tot een reeks van? chemische reacties in de hersenen? Naar een evolutionaire vorm van sociaal gedrag die garant staat voor de percentages pup overleven?

Het kunnen geldige verklaringen zijn, maar ze vertellen ons niets over de liefde die we voelen. Is het geen liefde wat we voelen voor die vriend die ziek wordt, en dat brengt ons ertoe voor hem te zorgen zonder iets terug te verwachten? Is het niet liefde die ons er soms toe brengt degene van wie we houden op te geven om hem of onszelf geen kwaad te doen?

Hoeveel liefdes zijn er?

Liefde, zo lijkt het, gebeurt op veel verschillende manieren. Boeddhisten onderscheiden bijvoorbeeld een vleselijke, seksuele, hartstochtelijke liefde (kama), gedreven door egoïsme en die een obstakel vormt voor verlichting, welwillende en onvoorwaardelijke liefde (metta) die geen egoïstische belangen heeft en gebaseerd is op onthechting en onthechting. En net als het hindoeïsme geeft het altijd de voorkeur aan het tweede boven het eerste.

Daarentegen stellen modernere perspectieven, zoals die van de sociale psychologie, voor dat we onderscheid maken tussen: verschillende "amatorische archetypen", dat wil zeggen, manieren waarop liefde zich manifesteert: speelse of sportieve liefde (ludus), die inzet vermijdt en zich vermaakt met verovering; de liefde van de vriendschap en gemeenschap (winkel), die de smaak delen en een zekere mate van betrokkenheid; en erotische liefde (Eros) waarin het lichaam, fysieke en emotionele passie de boventoon voeren, gebaseerd op esthetisch en romantisch genieten.

Deze en andere vormen en classificaties van liefde kunnen misschien nuttig zijn om te begrijpen en te leven wat liefde ons geeft. laat je experimenteren, het een naam geven en weten wat je ervan kunt verwachten en misschien hoe het handig is om het in die mate te ondergaan eerlijk. Maar het vertelt ons niet wat liefde is, waar het vandaan komt en waarom we het ervaren.

Dus misschien zijn dichters de juiste voor die taak, aangezien hun verzen ze geven een naam aan wat er geen heeft, ze zeggen het onuitsprekelijke, ze maken bestaan ​​wat niet bestaat. Misschien is het het raadsel van de poëzie de ware taal van liefde: niet zozeer omdat het een mooie, romantische en verheven taal is, of niet alleen daarom, maar omdat 'liefde' een mysterieus woord is, in principe onvertaalbaar in woorden.

'Liefde' is de naam die we aan verschillende ervaringen geven, dat is duidelijk. En misschien is het daarom een ​​naam die meer zegt over wie we zijn, over onze subjectieve geschiedenis en ons historisch moment, dan over wat liefde werkelijk is. Misschien is het een wildcard-woord dat we gebruiken bij gebrek aan een ander echt woord, een geluid waarin we onze toevlucht zoeken als de wereld veel groter lijkt dan wijzelf.

Referenties:

• "Liefde in Wikipedia.
• "liefde" in de Taalwoordenboek van de Koninklijke Spaanse Academie.
• "Wat is liefde? Dit is wat de wetenschap ons vertelt Het land (Spanje).
• "Liefde in ABC Wellness (Spanje).

Wat is een reflectie?

EEN reflectie of proefschrift is een tekst waarin de auteur vrij over een onderwerp denkt. In dit soort tekst deelt de auteur zijn gedachten met de lezer en nodigt hij hem uit een standpunt in te nemen of verschillende argumenten, zonder dat er noodzakelijkerwijs een ander doel voor reflectie is dan alleen het plezier om over het onderwerp na te denken. De reflecties kunnen elk onderwerp behandelen en min of meer formeel zijn, en kunnen deel uitmaken van toespraken, boeken, enz.

Volgen met: