10 voorbeelden van modernistische gedichten

De modernistische gedichten zijn die poëtische composities die behoren tot het modernisme, een literaire stroming die aan het einde van de 19e eeuw in Latijns-Amerika ontstond en tot 1920 voortduurde.

Een van de doelstellingen van deze beweging was om zich te onderscheiden van andere stromingen en literaire stromingen door een geheel nieuwe manier van literatuur te creëren. De gedichten ze waren de belangrijkste literaire teksten van het modernisme, omdat ze opmerkelijke uitvindingen deden in termen van vorm, thema's en procedures die kenmerkend zijn voor de beweging.

De auteurs van modernistische gedichten zijn talrijk en afkomstig uit verschillende plaatsen in Latijns-Amerika en Spanje. Sommigen van hen zijn Rubén Darío (hij schreef Blauw, de eerste dichtbundel van het modernisme), José Martí, Delmira Agustini, Manuel Machado, Aurora Cáceres en Amado Nervo.

Kenmerken van modernistische gedichten

voorbeelden van modernistische gedichten

1. "De ouderdom van Anacreon" door Leopoldo Lugones (Argentinië)

De middag kroonde hem met rozen.
Zijn zoete verzen, in goddelijk koor,
Ze dreven weg als gouden stuifmeel
Op de vleugels van onzichtbare vlinders.

Ze componeerden de mimespelers zachte glossen,
De sonore zee kreunde zacht,
Als een gehoornde stier
Onder het juk van de strijdwagen van de godinnen.

En nog meer rozen regenden; en het voorhoofd
Van de dichter buigt zoet,
En een jeugdige warmte stroomde door haar aderen.

Haar haar voelde vol bloemen,
De bevende handen doken erin...
En in plaats van rozen vond hij lelies.

1. "Het geschenk" van Amado Nervo (Mexico)

Oh leven, reserveer je misschien een cadeau voor mij?
(Zonsondergang. In de toren klinkt al het gebed).
Oh leven, reserveer je misschien een cadeau voor mij?

De treurige wind kreunde in de droge takken;
de schemering bloedt uit in een levendig spoor;
oh leven, vertel me wat dat laatste geschenk zal zijn!

Zal een grote liefde je beste cadeau zijn?
(Blauwe ogen, bloeiende lippen!)
O wat een vreugde! Wat een geluk als het een grote liefde was!

Of wordt het een grote vrede: degene die je nodig hebt
mijn arme ziel, na zo veel bedevaart met zorg?
Ja, misschien een vrede... een oneindige vrede!

…Of liever het raadsel dat ik achtervolg?
zal oplichten, oplichten als een ster in de
diepe luchten, en dan eindelijk! Zal ik God vinden?

Oh leven, dat kronkelt nog steeds dit gedeelte
van mijn donkere dagen klinkt al gebed;
de avond valt... Schiet op en breng me je cadeau!

1. "De zaaier van sterren" Enrique González Martínez (Mexico)

En je komt voorbij, en als ze je zien, zullen ze tegen zichzelf zeggen: "Welke weg?
Volg je de slaapwandelaar? Negeer het geruis
Je zult gaan, de linnen tuniek in de lucht losmaken,
Het witte gewaad van minachting en trots.

Ze zullen je maar een paar vergezellen
Zielen gemaakt van dromen... Maar aan het einde van de jungle,
Voor zijn ogen de muur van rotsen ziend,
Ze zullen bang zeggen: "Laten we hopen dat hij terugkomt."

En je zult alleen de gebarsten paden beklimmen;
Dan komt de fantastische parade van landschappen,
En je komt alleen aan om wolken te verkennen
Daar waar de toppen de sterren kussen.

Je zult langzaam naar beneden gaan in een maanverlichte nacht
Ziek, van droevige mysterieuze schaduwen,
Je handen vasthouden en één voor één water geven,
Met een gebaar van geschenk, de lichtgevende rozen.

En ze zullen geabsorbeerd kijken naar de helderheid van je voetafdrukken,
En het jargon van dat menselijke stelletje zal roepen:
"Hij is een dief van sterren..." En je uitbundige hand
Hij zal door het leven doorgaan met het verstrooien van sterren...

1. "De droom" van Delmira Agustini (Uruguay)

Over de zee die de dromende luchten uitbeelden
Verhoog mijn blauwe toren zijn zilveren hoofdstad

En ik droom in de liederen die in mijn lier slapen.
Wanneer een levendige vogel van scharlaken verenkleed
Bij het open raam stopt hij en kijkt me aan:
-Wat doe jij? -zegt hij- daar beneden, het is lente! – inspireren

Verlangen naar zon, rozen, liefkozingen, leven,
Het magische woord! De vogel vliegt verder.
Ik ga naar beneden, ontmeer mijn ivoren jacht
En snijd zeeën naar een vreugdevolle lente.
In mijn rug, in de golven, eenzaam en streng
Mijn blauwe toren staat hoog als een lange "Dream Bird"!

1. "Caupolican" door Rubén Darío (Nicaragua)

Het is een formidabel iets dat het oude ras zag:
stevige boomstam op de schouder van een kampioen
wild en gehard door de strijd, wiens vlezige foelie
zwaaide met de arm van Hercules, of de arm van Simson.

Zijn haar als helm, zijn borst als wapenrusting,
zou zo'n krijger, uit Arauco in de regio,
Speerman van het bos, Nimrod die op iedereen jaagt,
een stier verlammen, of een leeuw wurgen.

Hij liep, hij liep, hij liep. Hij zag het daglicht,
de bleke middag zag hem, de koude nacht zag hem,
en altijd de boomstam op de rug van de titan.

«De Toqui, de Toqui!» roept de geschokte kaste.
Hij liep, hij liep, hij liep. De dageraad zei: "Genoeg",
en het hoge voorhoofd van de grote Caupolicán steeg.

1. "Ik kweek een witte roos" door José Martí (Cuba)

Kweek een witte roos
in juni zoals januari
Voor de eerlijke vriend
die mij zijn vrije hand geeft.

En voor de wrede die me scheurt
het hart waarmee ik leef,
Distel- of brandnetelteelt;
Ik kweek de witte roos.

1. "Ik droom wegen" door Antonio Machado (Spanje)

Ik droom paden
p.m. De heuvels
gouden, de groene dennen,
de stoffige eiken!…
Waar gaat het pad heen?
Ik zing, reiziger
langs het spoor...
-De middag valt-.
"In mijn hart had ik
»de doorn van een passie;
»Ik slaagde erin om het van mijn dag af te rukken,
"Ik voel mijn hart niet meer."

En even het hele veld
hij blijft, stom en somber,
mediteren. de wind klinkt
in de populieren van de rivier.

De middag wordt donkerder,
en de weg die slingert
en bleekt zwakjes,
het vervaagt en verdwijnt.

Mijn lied huilt weer:
"Scherpe gouden doorn,
»wie zou je kunnen voelen
»in het hart genageld».

1. "Nostalgie" door Jose Santos Chocano (Peru)

tien jaar geleden
dat ik de wereld rondreis.
Ik heb weinig geleefd!
Ik ben zeer moe!

Wie haast heeft, leeft niet echt:
wie geen wortel heeft geschoten, kan geen vrucht dragen.

Om een ​​rivier te zijn die stroomt, om een ​​wolk te zijn die voorbijgaat,
zonder sporen of herinneringen achter te laten,
Het is droevig, en droeviger voor degenen die voelen
wolk hoog, rivier diep.

Ik zou graag een boom zijn, beter dan een vogel,
Ik zou graag hout willen zijn, beter dan rook zijn,
en naar de reis die moe wordt
Ik geef de voorkeur aan het terroir:
de geboortestad met zijn torens,
archaïsche balkons, oude portalen
en smalle straatjes, alsof de huizen
Ze willen niet te ver uit elkaar...
Ik ben aan de kust
van een steil pad.
Ik kijk naar de wegslang
dat in elke berg een knoop draait;
en dan begrijp ik dat de weg lang is,
dat het terrein ruw is,
dat de helling moeilijk is,
dat het landschap verdorde...

Heer, ik ben het reizen beu, ik voel me al
nostalgie, ik verlang er nu al naar om heel dichtbij te rusten
van mij... Ze zullen allemaal mijn stoel omringen
om mijn verdriet en triomfen te vertellen;
en ik, op de manier waarop ik reisde
een stickeralbum, ik vertel het graag
de duizend-en-een-nacht van mijn avonturen
en ik zal eindigen met deze zin van ongeluk:

Ik heb weinig geleefd! Ik ben zeer moe!

1. "Ars" door Jose Asuncion Silva (Colombia)

Het vers is een heilig vat. Zet er maar in
een zuivere gedachte,
in de diepten waarvan ziedende beelden
als gouden bubbels van een oude donkere wijn!

Daar gieten de bloemen die in de voortdurende strijd,
de kou verliet de wereld,
heerlijke herinneringen aan tijden die niet meer terugkomen,
en nardus gedrenkt in dauwdruppels
zodat het ellendige bestaan ​​me balsemt
welke van een onbekende essentie,
brandend in het vuur van de tedere ziel
een enkele druppel van die opperste balsem is genoeg!

1. "Imaginary Pilgrim Dove" door Ricardo Jaimes Freyre (Boliviaanse)

Pelgrim denkbeeldige duif
die de laatste liefdes doet ontvlammen;
ziel van licht, muziek en bloemen
slechtziende denkbeeldige duif.

Vlieg over de eenzame rots
die de gletsjerzee van smarten baadt;
Er is, naast je gewicht, een straal van schittering,
op de grimmige eenzame rots...

Vlieg over de eenzame rots
slechtvalk duif, sneeuwvleugel
als goddelijke gastheer, vleugel zo licht...

Als een sneeuwvlok; goddelijke vleugel,
sneeuwvlok, lelie, gastheer, mist,
slechtziende denkbeeldige duif...

kan je van dienst zijn: