Concept in definitie ABC

lilen gomez | juli 2022
Professor in de filosofie

De historische oorsprong van de Griekse tragedie

Tragedie, als artistiek genre, vindt zijn oorsprong in Athene rond de 6e eeuw voor Christus. C., bereikte zijn hoogtepunt in de V eeuw voor Christus. C., van waaruit zijn verval begint. Het is een uitdrukking die zich ontwikkelt in de context van: politie, stad, zodra bepaalde materiële voorwaarden zijn geconsolideerd.

Enerzijds, op burgerlijk-religieus niveau, beleefde het Atheense openbare leven een klimaat vrijheid en autonomie, die op feestelijke wijze tot uiting kwam. Dit gevoel van feestelijkheid was gekoppeld aan een relatie van vertrouwdheid met de goden: het religieuze leven was dat niet vormde een sfeer die gescheiden was van het openbare, profane leven, maar er was een onmiddellijk verband tussen de twee. Van de opname van de figuur van Dionysus tot het pantheon, Athene maakt ruimte voor het aanbieden van feestelijke partijen om hem te aanbidden; op zo'n manier dat op de Dionysische feesten de cultuskracht wordt verheven als een onderscheidend element van het Atheense burgerlichaam.

Anderzijds introduceren de festivals op poëtisch-discursief niveau een beslissend element in de ontwikkeling van de tragedie: de notie van drama, ondersteund door mimesis, dat wil zeggen imitatie.

Ten derde openen de Dionysische festiviteiten de mogelijkheid van een ruimte voor burgerontmoeting, wat de voorwaarde zal zijn voor de ontwikkeling van de theater, als een ruimte waarin individuen samenkomen om over iets na te denken. Dus de samenloop van deze drie voorwaarden — het gevoel van feest, het poëtische element van mimesis en de infrastructuur theatraal - is het gunstige uitgangspunt voor de ontwikkeling van de Griekse tragedie.

structuur van de Griekse tragedie

De dramatische structuur van de tragedie vertoont verschillende elementen: het begint met een proloog, waarin de een samenvatting van de plot van het werk, met het verleden van de tragische held —die erin schittert—, totdat hij zijn. bereikt Geschenk.

Dan gaat het zingen van het koor (párodos) verder, wat aanleiding geeft tot de afleveringen waaruit de plot wordt gearticuleerd, vertegenwoordigd door de acteurs. Het koor voert tijdens de uitvoering een dialoog met de personages, drukt hun gedachten uit en grijpt tussen elke aflevering in om de koers te bepalen dramatisch van actie, door middel van ideeën van een filosofische en Moreel. Het koor en de held wisselen zang en recitatie af en leggen zo het debat bloot over een bepaald conflicterend vraagstuk (agon), zoals de overtreding van een regel, wraak, gerechtigheid, enz. Ten slotte eindigt de tragedie met de exodus (exodos), na de laatste aflevering, waarin de held zich bewust wordt van zijn eigen verantwoordelijkheid over eerdere gebeurtenissen.

Aeschylus, Sophocles en Euripides zijn door de geschiedenis heen auteurs erkend als referenten van het Griekse tragische genre. Onder de meest paradigmatische tragische werken kunnen we Prometheus Bound van Aeschylus noemen; Antigone en Oedipus de koning, door Sophocles; of Medea, door Euripides.

De sociale functie van tragedie

In zijn Poëtica schrijft Aristoteles (384 v. Chr. c. - 322 v.Chr C.) wijst op de "pedagogische" functie van tragedie, door de elementen van mimesis en katharsis. Het kenmerkende vormkenmerk van de tragedie is de weergave door imitatie (mimesis) van een handeling die door middel van het mededogen en de angst die het bij de kijker oproept, roept een gevoel van bevrijding op met betrekking tot dergelijke sensaties (katharsis). De tragedie imiteert een handeling -die wordt uitgevoerd door de personages-, waarvan de aannemelijkheid ligt in het feit dat de opeenvolging van handelingen rationeel noodzakelijk is, juist vanwege de structuur ervan. Naarmate de plot vordert, wordt een kwaad onthuld dat bestaat uit het rationele resultaat van een actie noodzakelijk uitgevoerd door de tragische held en dat, onvermijdelijk, hij als eerste lijdt persoon.

Het lijden van de held leidt de toeschouwer tot het gevoel van angst, door zich met hem te identificeren, dat dit hem in zijn eigen vlees zal overkomen. Een dergelijke angst zorgt ervoor dat hij medelijden krijgt met de held en bijgevolg het verlangen voelt om het kwaad te vermijden. Wat er dan gebeurt, is dat met dit verlangen een morele transformatie van de toeschouwer plaatsvindt, die neigt naar corrigeer de hartstochten die hem tot een ongeluk zouden leiden zoals hij die waarneemt in het lijden van de held tragisch.

Daarin ligt de louterende waarde van de tragedie, die zich vertaalt in een praktische en politieke waarde, aangezien ze een aan het leren voor het leven in de kijker. Zulk leren is alleen mogelijk gezien de esthetische afstand die de toeschouwer scheidt van de handelingen die door de tragedie, want als de contemplatieve afstand zou worden opgeheven, zou er geen catharsis kunnen plaatsvinden, maar alleen a gevoel van angst.