10 voorbeelden van monovocale teksten

De monovocale teksten zijn woorden die woorden bevatten die zijn samengesteld uit verschillende medeklinkers, maar uitsluitend met een enkele klinker die meerdere keren wordt herhaald. Bijvoorbeeld: Ana, de zachtmoedige, zwemt naar het zoute strand.

De sonoriteit van monovocale teksten, veroorzaakt door het voorlezen ervan, genereert een esthetisch effect. Daarom deze teksttypes worden meestal gebruikt in Woordspellen, in poëzie en in het kort literaire genres, zoals de verhaal. Er is echter een roman in de Franse taal getiteld The Revenants, door de schrijver Georges Perec, gepubliceerd in 1972 die alleen de klinker gebruikt EN, de meest voorkomende letter in deze taal.

In het Spaans zijn de gemakkelijkst te produceren monovocale teksten samengesteld met woorden die alleen de klinker hebben EEN, omdat ze het meest voorkomen in deze taal. Volg daarna de woorden met E en OF, en met meer moeite de woorden met Yo Y OF.

Aandacht:Monovocale teksten moeten niet worden verward met tautogrammen, dit zijn teksten die zijn samengesteld uit woorden die alleen de initiaal delen.

• Zie ook: monovocale woorden

Voorbeelden van monovocale teksten

1. Monovocaal tekstfragment uit het verhaal “Trafalgar” van Vital Aza Álvarez-Buylla.

Nooit zal gevleugelde roem zo'n mahadad-zeeslag, zulke ijdele daden, zulke bittere fouten vertellen! Het Gallische leger, slecht gecommandeerd door asaz, sleept zich samen naar het fatale drama, de homo-cane-grana, de inheemse heilige band. De ankers gehesen, de geliefde rede vaart galant uit, beide tegelijk bewapend. De valse zee vertoonde, na stille kalmte, bedrieglijke wreedheid. Los elke grote boot; Nu galana de zoute platte campagne na de, voor zoveel zielen, fatale gewapende bendes van granas. Het kriebelde de ochtend. Al meer opgehelderd, bereiken de geavanceerde wachttorens het na zo'n brede zee. Gezien het alarm, roepen ze naar zoveel heiligen om de gevleide handpalm te bereiken, scherpzinnig, elk bewapend naar Trafalgar genoemd. Tegelijkertijd veroorzaken ze een groot tumult, zambras, moedige woorden, ophef...

1. Monovocaal tekstfragment van het verhaal “Amar hasta failar” van Rubén Darío, opgenomen in verhalen en kronieken.

uitgezet voor de A 

Havana prees Ana, de meest gracieuze, beroemdste dame. Hij hield van Ana Blas, zo'n volslagen dappere als Chactas van Atala hield. Lange dageraad ging voorbij voor Ana, voor Blas; maar er werd niets bereikt. Trouwen geprobeerd; maar ze vonden de feeën gierig, om zo'n plan plezierig te laten verlopen.

Het plein, Armas genaamd, gaf een huis aan de dame; Blas sprak het elke ochtend; maar de moeder, Marta Albar genaamd, was niet genoeg. Zo'n moeder probeerde Ana nooit uit te huwelijken totdat ze een grote dapperheid vond, een hoog huis, een brede kist om veel geld te dekken, om adahala's te grijpen. Dappere lef! Maar was zo'n kliek genoeg? Niets kan! niets is genoeg om de brandende oproep af te breken!

Ana tilde het bed op toen het licht werd; Blas vond haar al gestopt op weg naar beneden. De tribunes brachten de ophef tot zwijgen die was aangepast aan de zielen die zo verbrand waren. Daar, gevleid van aangezicht tot aangezicht, kwamen ze overeen om Blas lief te hebben voor Ana, Ana voor Blas. Ah duidelijke windstoten neergelaten op de zielen aangetrokken tot liefde! Gratas komen voorbij om ze meer te barricaderen, om de assegai aan de ziel te nagelen. Niets zal in staat zijn om het eruit te scheuren!

1. Fragment van de monovocale tekst “Balada para Amanda Argañaraz”, door A. g. Corbella.

Amanda Argañaraz hield van de campagne: ze gooide de dekens op het zachte bed terwijl elke oranje dageraad oplichtte.

Ik waste mijn gezicht, ging naar beneden; om zijn moeder te vleien, zong hij vreemde ballads, nadat hij de grofste schijfjes appels, sinaasappels, bananen en granaatappels eruit had gehaald om op te eten. Hij droeg witte espadrilles; calaba twill gewaad, pantalon panty, brede sjerp, alba tuniek, inktvis overjas, bruine bril. Hij nam de zachtmoedigste ezel weg van de kudde, bond haar vast, reed op haar, lanceerde de kastanjepony om achter de meest afgelegen hutten te dwalen. Maar de dame mishandelde de ezel nooit: Amanda hield van de pony, zo zachtmoedig, zo plat, zo mager.

Amanda liep over het vlakke land: ze sprong over de hekken, de takken, de planten, ze vond parelwitte meisjes, grootgebracht bij zonsopgang; zet vallen om slechte ratten te vangen; hij liet de katten los die achter de planken zaten; hij lanceerde het meest ijdele gelach om het lange gorgelen van de meest kwebbelende kikkers te bedekken; het doofde de vlammen die werden opgewekt tot astrale vrede, beschut achter de ramada's.

Amanda kampeerde laat in de ochtend. Om haar buik te kalmeren na de lange wandeling, at Amanda zulke grote geroosterde kastanjes, een delicatesse die zo'n grote gretigheid kon kalmeren. Om de kastanjes, grapa, riet van dichtbij te laten zakken.

1. Monovocaal tekstfragment van het nummer “Efectos vocales”, van Nach.

Als ik fatsoenlijke mensen zie omkomen, huiver ik
Le Pen is de kiem, de PP verdient er dertien
Whippers verkopen 3 CD's Wat vind jij?
Ze denken dat ze de bazen van dit Eden zijn, fuck ze, ketters
Ze moeten begrijpen dat mij verdedigen hetzelfde is als willen verliezen
Ben je van plan om mij te verslaan in deze set? Ik zal Federer zijn
Ik begon vanaf het toilet, ik begroef de stress
In het heden is de referentie Everest, geloof me
De as is om vertrouwen te hebben
Wezens die willen dat ik ziek word, wanhoop
Ze willen dat ik crash, om deze sneltrein te stoppen
Ze zijn bang om te zien dat deze LP de bestseller van de maand is.
Dat de plicht om te entertainen bij mij hoort
Op plicht ontbranden krankzinnige geesten die zwart worden
Respecteer mij, stop met het gieten van ongedierte
Aardse wezens zien dat ik opstond tussen hemelse entiteiten
Zie je me oud worden, toegeven? Nooit
Mannen, zet de galm erop, laat ze emeces de Feber bidden
Ik word afgestoten door nietige watjes
Gegijzelden van de bevende dalen voor deze sjeik.

1. Monovocale tekst van het gedicht "El este de la 'e'" van Darío Bejarano Paredes.

Het Oosten is het Eden van het heden.
Het Oosten is het wezen van de ether, de krankzinnige entiteit.
Het Oosten neemt toe, het Oosten neemt af, het Oosten is van tijd tot tijd meerjarig.
Het Oosten is het zaad van zwakke mensen met de huidskleur van een vis.
In het Oosten wordt gevreesd voor stress.
Dit is een baby van drie maanden oud.
In het Oosten is het om spullen te hebben.
In het Oosten zijn jullie mensen van mensen!

1. Monovocaal tekstfragment van het gedicht “Miss Lilí” uit het boek Niet alle monologen zijn gek: monovocale poëzie, verhalen en andere dingen, door Ramon Rionda.

Miss Lilí zonder slip vi
Mijn titil tilín en ik leefden klik.
Gilí gaf mijn fiets, din en pichi.
Ik zag juffrouw Lilí hispir fifí.
Mijn Lilí zag net doen alsof civiel, schrijf je in, ja.
Íncipit vi, moeilijk te leven klootzak.
Ik zag Miss Lilí live hee hee hee.
Ik heb geregistreerd remmen en beëindigen civiel.
Ik drong erop aan dat Miss Lilí Dimir op mijn fiets ging en dineerde,
Miss Lilí heeft invloed op hee, hee, hee.
Onbeschaafd zag ik directe litis en eindeloze ring.
Gal en mijn hispir rhinitis
en bichin litis fini.
Ik regisseerde mijn Mir, ik stond erop te leven.
Miss Lilí heeft invloed op mijn fiets, noch din, noch pichi.
Ik zag sirimiri en regisseerde duizend gin,
Ik stond erop Filippi en viir nihil te leven.

1. Fragment van monovocale tekst van het verhaal "The crazy ones are another cosmos", uit het boek de vervloekte klinkers, door Oscar de la Borbolla.

Otto plaatste de schokken. Rodolfo liet zijn ogen vol afschuw zien: twee rode ballonnen, grimmig, met kleine fosforachtige slappe zakjes; hij zakte met zijn schouders, snikte: «Geen dokter, nee... gek nee...» Sor Socorro wreef hem in met jodium: «Maak je ellebogen los -hij smeekte-, maak ze zoals ik. We zijn geen ogres. Zuster Flor nam de muffe okerkleurige kurkijsjes; met vreugde controleerde hij de schokken met de schijnwerpers: hij donderde erop, stof met ozon ontsproten. Rodolfo bad, huilde van pijn: "Nee, dokter Otto, geen schokken..." Sor Socorro, met een eentonig gezicht, plaatste de knoppen: acht met formaline, twee met broom, anderen met chloor. Rodolfo noemde hen geleerden, kolossen, met pijnlijke tonen eerde hij hen. Hij vulde ze niet, maar provoceerde ze: 'Het zijn gewoon orks, vossen, wolven. Vuile apen!” Zuster Flor, met een lommerrijke rug, greep hem bij de schouders; Sor Socorro kroonde hem als een robot met een norse pet met loden. Met vurige afgrijzen boog Rodolfo zijn ellebogen, dwong alle poriën, botste tegen de knoppen, sloeg ze om; hij liet een ruwe trompet los, zuster Socorro rolde als een blok. 'Snel, dokter Otto! Zuster Flor riep. Binnenkort met chloroform! Ik neem het!' Rodolfo, betraand van het snot, confronteerde hen als een stier; hij pakte een rode knop, dik als een porrón. Sor Flor klonk als een gong, rolde als een tol, kapseisde.

Otto, alleen met Rodolfo, smeekte als een puinhoop, smeekte met bedrog: «Rodolfo... Don Rodolfo, ik ken hem... als arts houd ik niet van schokken; ze worden gedwongen. Ik stel ze voor met diepe pijn... Ik huil voor alle gekke mensen, met schokken componeer ik ze...

- Nee, dokter. Nee,' ademde Rodolfo hees. Schokken zijn geen modi. Gekke mensen zijn geen kippen. Schokken zijn als ovens; het zijn veulens met een motor, sonoor als koren of als hoorns... Nee, dokter Otto, de schokken zijn niet geforceerd, ze zijn slechts gering. duur, ze zijn comfortabel, niet delinquent, snel... Dokter, wij gekke mensen zijn gewoon een andere kosmos, met andere herfsten, met een andere zon. Wij zijn niet de morbide; wij zijn slechts de ander, de onorthodoxe. Een andere horoscoop raakte ons, een ander stof vormde onze ogen, zoals het de iepen of de beren of de populieren of de paddenstoelen vormde. We zijn allemaal kolonisten, gewoon kolonisten. Wij zijn de gekken, anderen zijn papegaaien, anderen zijn topos of zoölogen of, zoals jij, ontologen. Ik stel ze niet samen met schokken, ik knip ze niet af, ik breek ze niet, ik normaliseer ze niet...

1. Monovocale tekst van het gedicht “Expandido vocalic failed” door Doorlopende stemmenbox I, door Pablo Martin Ruiz.

Nog een korte.
Nog een kort ding.
Nog een kolos net te kort.
Nog een kleur. Zijn het beren of niet? Gewoon kort.
Nog een coló: het zijn beren of leven. Gever, het klonk maar kort.

1. Monovocaal tekstfragment van het lied “Ojo con los Orozco” van León Gieco.

We zijn niet zoals de Orozcos
Ik ken ze, er zijn acht apen:
Pocho, Toto, Cholo, Tom
Moncho, Rodolfo, Otto, Pololo
Ik zet de stemmen alleen voor Rodolfo
De anderen zijn gek, ik ken ze, ik kan ze niet uitstaan
Hou op. Hou op

Pocho Orozco:
Orthodoxe tandarts, dokter
Zoals Borocotó
verdomde oncoloog
grijs haar
grappenmaker
Trosko
botste met de bedragen
Molotov geplaatst. Bonze

Toto Orozco:
stoned
drugs zoals weinigen
nam alle paddenstoelen?
Hij monoloog alleen voor als twee herfsten
Hij gooide formaline in zijn ogen
Hij nam chloroform, bols, rum, porrón, toronto, hoest
Norto met personeel
Heb je op hem gestemd of niet?
Hij boog zijn ellebogen als een gek
Ijshoorntje! ben jij Toto?
bevestigd
Help, hoe heb je het genomen
Morfó hotdog, pens, kip met bonen
Hij huilde, hij huilde van pijn
Voor hoe hij huilde, nam hij als twee paddenstoelen
Bodem raken
geroosterd als een gek
Hij telde alles, alles, alles
Beschamend als Cóppolo. Hou op. Hou op.

1. Monovocaal tekstfragment van het gedicht "A Doge and a Gurú" uit het boek Niet alle monologen zijn gek: monovocale poëzie, verhalen en andere dingen, door Ramon Rionda.

Een doge en zijn kruis.
Curul, summum bululu.
Tutu en zijn gegolfde tule.
Je couscous en fufu, heel fu.
Hummus muyju, oeju!
Oeps! Lupus.

Interactieve oefening om te oefenen

Volgen met:

• Tautologie
• literaire hybriden
• Kakofonie

Referenties

• Rionda, R. 2010. Niet alle monologen zijn gek: monovocale poëzie, verhalen en andere dingen. Xlibris.
• De la Borbolla, O. de vervloekte klinkers. Mexico, Penguin Random House.
• "Les Reverentes", in Wikipedia.