Betekenis van het bloedbad van Nanking

Alsina González
Gespecialiseerde journalist en onderzoeker

zei de Gesta Francorum dat toen de kruisvaarders in 1099 Jeruzalem binnentrokken, ze een dergelijke slachting ontketenden (van moslims, joden en zelfs christenen die in de stad was gebleven), dat het bloed dat door de straten stroomde de enkels bereikte van de soldaten die er vandaan waren gekomen westen.

Hoewel we misschien denken dat dit soort moorden meer typerend waren voor oude, meer "barbaarse" tijden, hoeft men niet ver terug te gaan om getuigenissen te hebben van andere soortgelijke bloedbaden (en we kunnen ze zelfs op een eigentijdse manier vinden), vooral in de periode die op al zijn fronten verwijst naar de Tweede Wereldoorlog.

Een van deze "apocalyptische" afleveringen voor een specifieke gemeenschap was het bloedbad in Nanking.

Het zogenaamde "Nanjing-bloedbad", ook wel bekend als de "Nanjing-verkrachting", was een bloedbad onder Chinese burgers en soldaten handen van de Japanse keizerlijke troepen, toen deze in december 1937 de stad Nanking konden innemen.

We hebben het natuurlijk over een oorlogsmisdaad die nog steeds wordt opgeëist door China en die niet wordt erkend (althans minder, niet voor het grootste deel) door Japan, dat sinds het conflict niet is gestopt met het veroorzaken van spanningen tussen de twee landen gewapend.

Nanjing was de hoofdstad van de Chinese nationalistische troepen en daarom een ​​duidelijk Japans militair doel bij hun invasie van het land.

Het kosmopolitische Shanghai was in oktober gevallen en Japanse troepen trokken naar het noordwesten om de administratieve hoofdstad van de stad in te nemen regering Chinese.

De Chinese troepen, verslagen door hun Japanse tegenstanders, trokken zich terug in het binnenland om zich te reorganiseren en een tegenaanval te kunnen doen, in een context van interne verdeeldheid (Manchukuo was de staat Tokyo's marionet in China, bezet de regio Mantsjoerije en met de afgezette Chinese keizer Puyi als staatshoofd) en schaarste van middelen, wat ook gevolgen had voor de milities, die afhankelijk waren van buitenlandse hulp zoals die van de staten Lid geworden.

De val van Nanking was evident, maar de missie van de eenheden die weerstand moesten bieden in de stad (een ommuurde middeleeuwse stad trouwens), was het Japanse offensief zo ​​lang mogelijk af te houden om het grootste deel van het leger de tijd te geven zich terug te trekken en afstand te nemen tussen hen en hun vijanden. Om veiligheidsredenen verliet de Chinese regering de hoofdstad, die door troepen werd afgesloten om ontsnapping te voorkomen burgers, wat uiteindelijk een fatale fout bleek te zijn, maar die vervolgens probeerde de overdracht van de troepen.

Bij aankomst in de buurt van de stad omsingelden Japanse troepen deze en eisten de onvoorwaardelijke overgave van de verdedigers.

Gevechtsmoraal en bevolking Chinese burgers waren slachtoffers, aangezien ze directe getuigen waren of uit betrouwbare bronnen op de hoogte waren van de Japanse brutaliteit en de verpletterende nederlagen die hun leger tot dan toe had geleden. Waarschijnlijk zouden er meer dan één zijn gevlucht als ze konden, of de poorten voor de Japanners zouden hebben geopend.

Onder deze omstandigheden is het niet verwonderlijk dat de Japanners vier dagen na hun aankomst, op 13 december 1937, de stad bestormden ondanks lauw Chinees verzet.

Wat daarna volgde, en gedurende enkele weken, is het onderwerp van controverse.

In de veroverde stad werden de meest gruwelijke misdaden gepleegd, van plunderingen tot massamoorden op krijgsgevangenen en burgers, tot verkrachtingen.

Er zijn gedocumenteerde gevallen van levend begraven burgers, gedood met bajonetten of slagen, verbrand levend, of zelfs met sabels gesneden, naast het doden in groepen door ladingen tot ontploffing te brengen explosief Als er ooit een hel op aarde was, dan is Nanking een incarnatie die het misschien heeft gekost.

Chinese militairen en militairen werden massaal doodgeschoten en begraven in massagraven. Vrouwen werden systematisch verkracht en velen van hen werden vermoord nadat ze de verkrachting hadden gepleegd, ook op de meest verachtelijke manieren.

En ik tel hier niet alle excessen van de Japanse soldaten met de Chinese burgers en militairen, aangezien er dingen zijn die de maag nog meer doen draaien, en het is zelfs moeilijk voor mij om erover te schrijven.

Hoe was dit mogelijk? racistische retoriek en de afschaffing van internationale wetten door het Japanse leger verklaren de belangrijkste oorzaken.

De beleid Japanse expansionist, gebaseerd op de zogenaamde "Aziatische co-welvaartssfeer", verborg een gevoel van raciale superioriteit van de doctrine niet Japanse officier, die overging naar de troepen als een soort "open bar" met Chinese burgers en, in het algemeen, vanuit elke stad die dat niet deed buiten Japanners, op een paar uitzonderingen na (zoals het geval van inheemse Taiwanese troepen, die door de Japans).

Om een ​​vrije vergelijking te maken, voor de Japanse ultranationalisten en racisten zouden de Chinezen worden zoals de Joden voor de nazi's.

In de militaire sectie besloot het opperbevel van het keizerlijke leger dat de gevangengenomen Chinese soldaten het niet zouden ontvangen overweging van krijgsgevangenen, wat hen verwijderde van de bescherming die wordt geboden door de Conventie van Genève, die niet op hen van toepassing zou zijn, waardoor ze binnen het bereik van de willekeur van de troepen zouden blijven.

Deze zelfde oplossing is in de loop der jaren door verschillende legers in verschillende delen van de wereld genomen bemiddelen tussen de goedkeuring van genoemde conventie en het heden, met benamingen zoals "terroristen" om de naam te noemen vijand.

Samen met anderen leidde de Duitser John Rabe, vertegenwoordiger van de Duitse multinational Siemens in de stad 21 Westerse burgers, een veiligheidsgebied in de stad Nanjing, waar de Japanners mee instemden respect.

Dankzij de actie van Rabe en de andere westerse burgers werden tussen de 200.000 en 250.000 Chinese levens gered. Hij staat bekend als "de Oskar Schindler van Nanjing", en een erkende en geëerde held in China.

Net als in andere gevallen van genocide zijn de cijfers voor dit bloedbad niet duidelijk, variërend van 100.000 erkend door Japanse bronnen tot 500.000 gerapporteerd door Noord-Amerikaanse studies.

Niet alle verantwoordelijken voor dit bloedbad konden worden berecht; sommigen stierven in de loop van de oorlog zelf, en voor anderen was er onvoldoende bewijs om een ​​voorbeeldige straf op te leggen.

De Nanking-wond blijft vandaag open, maar niet alleen voor China en Japan, maar voor de hele mensheid, als een teken van hoe laag we zowel individueel als collectief kunnen vallen.

Foto: Fotolia – Dan