Belang van mitose

Serena Cuoghi
Titel van hoogleraar biologie

De belang van mitose ligt bij uitstek in zijn cellulaire reproductieconditie, kenmerkend voor de overgrote meerderheid van levensvormen die momenteel de aarde bevolken. Op dit punt is het essentieel om te onthouden dat het genetisch materiaal van cellen op twee verschillende manieren kan worden georganiseerd. Aan de ene kant de prokaryote organismen Ze worden gekenmerkt door een enkel chromosoom dat niet is omhuld door een kern. Deze cellen (bacteriën, sommige primitieve algen) delen zich door eenvoudige splijting. In plaats van, eukaryote organismen (groenten, inclusief de anderen algen, schimmel, protisten, dieren) slaan het genetisch materiaal van hun cellen op in een subcellulaire structuur die de kern wordt genoemd. Binnen het nucleaire interieur is DNA (deoxyribonucleïnezuur) gerangschikt en "verpakt" in een even aantal chromosomen.

De loop van evolutionaire gebeurtenissen vereiste, op een bepaald moment in zijn oorsprong, de implementatie van een efficiënt mechanisme dat dit mogelijk zou maken eerste cellen krijgen de complexe biologische kwaliteit van voortplanting, voorbij de basisprocessen die prokaryoten hadden – en nog steeds moeten – Het. Naarmate het genetisch materiaal een grotere mate van complexiteit aannam, ontwikkelde de noodzakelijke replicatie zich ook in de richting van een assertievere en efficiëntere methodologie middelen die niet alleen een sneller mechanisme voor de codering garanderen, maar ook de mogelijkheid bieden om "vertaalfouten" te genereren tijdens het proces, een fenomeen dat leidde tot het ontstaan ​​van genetische variabiliteit waarvan de duizenden verschillende soorten konden genieten als gevolg.

Proces

Tijdens mitose, het genetisch materiaal in de kern is zo gerangschikt dat elk van de chromosomen wordt gekopieerd door specifieke enzymen die gelijk verdeeld moeten worden in elk van de twee dochtercellen die hieruit zullen ontstaan proces. Daarom, mitose Het bestaat uit een voortplantingsmechanisme waarbij het volledige DNA van een eukaryote cel naar zichzelf wordt gekopieerd om nieuwe cellulaire elementen te doen ontstaan.

De weefsels met het hoogste percentage mitose zijn de weefsels die worden gekenmerkt door snelle celvernieuwing of aanhoudende en continue groei. De embryonale weefsels, al het epitheel (huid en slijmvliezen van verschillende organen) en de meeste voortplantingscellen vallen in dit opzicht op. Integendeel, de meest stabiele weefsels worden gekenmerkt door de afwezigheid van celdeling en dus mitose. In deze context, spiercellen en neuronen van hogere zoogdieren, zoals de mens, voeren geen mitose meer uit.

Het is de moeite waard om te onderscheiden mitose van de meiosis, wat een ander proces is van cellulaire deling waarin dochtercellen worden gevormd zonder voorafgaande duplicatie van chromosoommateriaal. Daarom hebben de nieuwe cellen de helft van de chromosomen; Dit mechanisme is wat aanleiding geeft tot eieren en sperma, dat wil zeggen de voortplantingscellen. Door de versmelting van deze elementen ontstaat een nieuw organisme dat vanaf de eerste cel wordt gekenmerkt door een compleet, volledig nieuw en individueel genetisch materiaal. Ook wordt opgemerkt dat mitose Het is een zeer gecontroleerd en aangepast fenomeen om veranderingen tijdens celreproductie te voorkomen. In neoplastische weefsels verliest het proces van mitose deze biologische controle en planten de cellen zich voort in a versnelde en ongereguleerde modus, die veel van het gedrag van kanker en andere ziekten verklaart medewerkers.

delen om te groeien

Het proces van het delen van het genetisch materiaal van de cellen door middel van mitose bracht ook het cellulaire vermogen tot vorming met zich mee weefsels, door de onderlinge verbinding van aaneengesloten cellen, identiek en gespecialiseerd in een bepaald soort specifieke functie, waardoor de sprong naar de constitutie wordt gemaakt van complexe organen, die op hun beurt verschillende rollen op zich namen, maar met een systemische correlatie die steeds meer soorten mogelijk maakte complex.

Al deze interne ontwikkeling van organismen is evolutionair gebruikt om plaats te maken voor steeds grotere en complexere soorten, waaronder de variabiliteit Genetica onthult het belang dat de omgeving heeft voor de kansen die het lot van het voortbestaan ​​van de soort bepalen, evenals hun coëxistentie tussen Ja.

Evolutie en variatie

Tijdens het proces van chromosoomdeling beheerd door mitose, zijn er veel externe factoren die dit kunnen beïnvloeden. Van chemische stoffen met een mutageen potentieel die geen verband houden met het proces, zoals organochloorverbindingen, organofosforverbindingen of zelfs zware metalen, tot factoren fysiek en energetisch zoals straling of elektromagnetische velden, voornamelijk via de prikkels die de omgeving op elk van de soorten drukt als de belangrijkste motor van evolutionaire veranderingen, in het licht van een meer dan noodzakelijke aanpassing, waardoor moleculaire modificaties in de genetische code van manieren die onafhankelijk zijn voor elke soort, en die gecorreleerd zijn tussen twee of meer soorten, waardoor een co-evolutionair karakter tussen de soorten wordt vastgesteld. soort.

Een algemeen voorbeeld van dit fenomeen is gemakkelijk waarneembaar bij sommige soorten, die altijd tot dezelfde niche behoren en verbonden zijn door hun rol binnen de trofische keten, bewijs van het bestaande spel tussen prooi en roofdieren, met een breed scala aan adaptieve misleidingsmogelijkheden, waarbij de eerste de stimulans hebben gehad om hun eigen te transformeren genetica voor de ontwikkeling van zowel visuele als chemische verschijningen, vergelijkbaar met die van hun roofdieren om zoveel mogelijk leden van hun gezin veilig te houden soorten, terwijl de laatstgenoemden gedwongen zijn om hun fysieke capaciteiten te ontwikkelen om hun zintuigen en motorische vaardigheden aan te scherpen, om niet te verhongeren omdat ze in de steek worden gelaten voor dwazen doorgaan

Mutagene verschijnselen

Gezien het bestaan ​​van zoveel invloedrijke externe elementen op de resultaten van de divisie mitotisch, kan er terecht toe leiden dat de efficiëntie van dit reproductiemechanisme in twijfel wordt getrokken mobiele telefoon. Het vermogen om uit één moedercel twee identieke dochtercellen te genereren, is echter niet zo fragiel en kwetsbaar als het lijkt.

De combinatie tussen de moleculaire verandering van de DNA-structuur en de levensvatbaarheid van het succes ervan voor de overleving van de resulterende cellen na mitose is een ander verhaal. veel complexer, omdat niet elk type mutatie de normale werking van de gemodificeerde cellen mogelijk maakt, een feit dat eigenlijk veel vaker voorkomt dan het is zou zelfs kunnen worden gedacht of zelfs getraceerd, waarbij meestal stille systemische eliminatie van niet-levensvatbare mutante cellen plaatsvindt, terwijl mutante cellen kunnen worden demonstreren alleen door de tijd heen de resultaten van die toevallig succesvolle prestaties van cellen die erin slaagden een verandering het hoofd te bieden en te overleven met hun daaruit voortvloeiende bijdrage doorgegeven aan de volgende generaties van dezelfde soort, dankzij de delingen door mitose die de mutatie zullen blijven repliceren als de nieuwe normale configuratie in de gegenereerde cellen.

Referenties

Alberts, B., Bray, D., & Hopkin, K. (2006). Inleiding tot de celbiologie. Pan-Amerikaanse medische Ed.

Cardenas, O. (2013). Cellulaire en menselijke biologie. Ecoe-edities.

Lodis, H. (2005). Cellulaire en moleculaire biologie. Pan-Amerikaanse medische Ed.

Mazia, geb. (1961). Mitose en de fysiologie van celdeling. In de cel (blz. 77-412). Academische pers.

McIntosh, J. R., Molodtsov, M. I., & Ataullakhanov, F. YO. (2012). Biofysica van mitose. Kwartaaloverzichten van biofysica, 45(2), 147-207.