Belang van de Gurkha's

Alsina González
Gespecialiseerde journalist en onderzoeker

De SAS, de Groene Baretten, de Frans Vreemdelingenlegioen, de Russische Spetsnaz... er zijn veel namen van legendarische militaire eenheden van Diensten speciale, geharde troepen die in staat zijn om de vijand zelfs onder de slechtste omstandigheden zware schade toe te brengen.

Onder deze valt er één op door zijn geschiedenis, toewijding en efficiëntie: de Gurkha's, een krijgerslijn die wortel schiet in de geschiedenis om met eigen kracht te schitteren in het heden.

De zogenaamde Gurkha's zijn een Nepalese krijgerskaste die dienen in het Indiase en Britse leger, waarvan de laatste de bekendste is, als speciale strijdkrachten.

Deze kaste, gesticht door Guru Gorkhanath, migreerde van Noord-India naar wat nu Nepal is.

Het historische bestaan ​​van Gorkhanath zelf is door sommigen in twijfel getrokken, hoewel de meeste historici hem beschouwen als een bestaande historische figuur, ondanks het feit dat ze het niet eens zijn over de historische periode waarin hij leefde, daterend van de 11e eeuw tot de XIV.

In 1768 na Christus nam de Gorkha-dynastie de controle over Nepal over.

De Britten, toekomstige werkgevers van de woeste Nepalese krijgers, confronteerden hen in 1814. in het kader van het "Grote Spel", in wat bekend staat als de Anglo-Nepalese Oorlog of ook wel "Oorlog Gurkha".

De Britten, die zich militair en moreel superieur voelen (typisch voor de koloniale mentaliteit en racist van die tijd), rekenden ze op een snelle militaire campagne, mede gebaseerd op hun ervaring in de Indië.

Maar de realiteitscheck werd hen gegeven door enkele Nepalese troepen die, in de minderheid, vochten met grote moed, zware verliezen toebrengend aan het leger van de British India Company oosterlingen.

Eindelijk, en na twee jaar van zware campagne, behaalden de Britten een overwinning die doorslaggevend genoeg (maar niet definitief) was om de Nepalezen aan de onderhandelingstafel te krijgen.

De generaals van het leger van de compagnie werden verleid (professioneel, dat wil zeggen) door de effectiviteit van degenen die ze Gurkha's noemden, zodanig dat ze direct na de oorlog al een eerste eenheid vormden met die Nepalezen die dienst wilden nemen, de legendarische Gurkha Geweren.

De Gurkha Rifles waren actief in het onderdrukken van de Sepoy-opstand van 1857.

Een van de gevolgen van deze opstand was de ontbinding van de Britse Oost-Indische Compagnie en de integratie van zijn privéleger in het Britse leger.

Gurkha-eenheden werden ook onderdeel van het Britse leger, maar mengden zich niet met de rest van de troepen, maar ze behielden hun eigen regimenten en eenheden als troepen van elite.

Tot het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog werden de Gurkha's door de Britten gebruikt in verschillende Aziatische operatiegebieden, zoals Afghanistan of tijdens de Bokseropstand in China.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog dienden Gurkha-eenheden zowel aan het Europese front als in het Midden-Oosten, waarbij ze ook hun moed toonden.

In sommige gevallen, zoals Loos (Frankrijk, vlakbij de Belgische grens), waar ze tot de laatste man vochten, of bij Gallipoli, waar ze door een aanval een Turkse artilleriepositie veroverden, waarbij ze weinigen leden verliezen.

We kunnen zonder bang te zijn ongelijk te hebben, zeggen dat de wereld de Gurkha's kende en ze leerde vrezen, aangezien ze hun motto waarmaakten: "het is beter te sterven dan een lafaard te zijn”.

In totaal vochten zo'n 200.000 Gurkha-soldaten in het conflict, van wie 10% (20.000) nooit naar huis is teruggekeerd.

Zich bewust van de behoefte van de geallieerden aan soldaten, de regering De Nepalezen stonden de Britten toe een groter aantal Gurkha's te rekruteren dan in hun bilaterale verdrag was bepaald.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog vochten ze ook, vooral in de Aziatische en Afrikaanse theaters.

In Europa werden ze gezien aan het Italiaanse front, terwijl ze aan het Aziatische front, vechtend in de Birmese oerwouden, hielpen om te voorkomen dat de Japanners India bereikten, het "juweel" van het Britse rijk.

In 1947 werd India onafhankelijk, maar de belangstelling van het Britse leger voor de Gurkha's nam alleen maar toe.

Zo bereikte de Britse regering een tripartiete overeenkomst met die van India en Nepal waardoor ze door kon gaan met het rekruteren van Gurkha-soldaten.

Momenteel dienen er ongeveer 3.500 in het Britse leger, terwijl 120.000 dienen in het Indiase leger. Waarom zijn de eerste beroemder?

Welnu, vanwege de hardheid die nodig is om de selectieve tests te doorstaan.

Britse Gurkha's worden geselecteerd uit degenen die in minder dan een uur 5 km over ruw terrein kunnen rennen met een rugzak van 25 kg.

Elk jaar solliciteren zo'n 28.000 kandidaten voor 200 vacatures, die er vanaf hun vijfde jaar door hun familie op zijn voorbereid. Dit selectieproces wordt beschouwd als een van de moeilijkste - zo niet de zwaarste - ter wereld.

Desondanks ontvingen leden van zulke waardevolle strijdkrachten niet dezelfde voorwaarden als hun Britse tegenhangers.

Pas vanaf 2007 werden gepensioneerde Gurkha's betaald op hetzelfde niveau als soldaten van Britse afkomst, en pas vanaf 2009 mochten ze na hun pensionering in het VK verblijven.

Gurkha-eenheden zijn de Britse kroon blijven dienen tijdens de recente conflicten in Afghanistan en Irak.

Over hen zei een Indiase generaal dat als iemand beweert niet bang te zijn om te sterven, hij of een leugenaar of een Gurkha is. Een uitdrukking die de diepe indruk definieert die ze op de wereld hebben achtergelaten.

Fotolia kunst: Ingo Bartussek