Belang van meiose

Serena Cuoghi
Titel van hoogleraar biologie

Onder de vele omstandigheden die het bestaan ​​van levende wezens mogelijk maken, is er een microscopisch proces waaraan het genetische materiaal dat alle attributen aan elk geeft soort. Een type celdeling gespecialiseerd in het genereren van de biologische eenheden die nodig zijn voor de levensvatbaarheid van een geseksualiseerde voortplanting. Dit proces, bekend als meiose, is niet alleen een van de belangrijkste oorzaken geweest van de genetische variabiliteit tussen soorten, maar ook van het modelleren van subtiele verschillen in uiterlijk tussen leden van dezelfde soort, die kunnen worden beschouwd als de kenmerkende onderscheidende kenmerken van een ras of een groep bekend.

Vanaf het begin vertegenwoordigde het genereren van een mechanisme waarmee niet alleen individuele cellen, maar het hele individu zich kon voortplanten, de grote sprong naar de mogelijkheid van het bestaan ​​van meercellige organismen, het oplossen van alle ongemakken van de meest primitieve vormen van celdeling en geïndividualiseerd.

Om deze evolutionaire kruising van kracht te laten worden, was er een reeks attributen nodig vervullen: 1) de productie van cellen die slechts een deel van het genetisch materiaal van de soort; 2) dat genoemde verdeling billijk wordt verdeeld onder het kleinst mogelijke aantal leden ervan soorten, om alle beschikbare hulpbronnen te bezuinigen en de mogelijkheden van willekeurig; 3) het genereren van gespecialiseerde organische structuren voor een dergelijke reproductieve prestatie; 4) het biologische onderscheid van voortplantingscellen die met elkaar zouden kunnen combineren, om al het volledige genetische materiaal opnieuw te hergroeperen; en 5) een rolverdeling die het minste aantal betrokken individuen blootstelt aan het vitale risico dat het creëren van een volledig nieuw individu in zichzelf vertegenwoordigt; waardoor de behoefte ontstaat aan biologisch gedifferentieerde donormannetjes en receptorvrouwtjes en gespecialiseerd om betekenis te geven aan meiose en het bestaan ​​van aflopende generaties mogelijk te maken vanwege hun nobele paring.

seksuele gemakken

Van deze meiotische verspreiding van de genetische informatie van een soort, een vrachtcel bekend als diploïde, genereert vier haploïde nakomelingen, elk met de helft van die lading genetica. Maar zodat de uiteindelijke bedoeling werkelijkheid kon worden door een nieuw genetisch compleet wezen, mannen en vrouwen ze moeten ook morfologisch verschillende haploïde cellen hebben, waardoor er een kan worden gevonden die wacht op de ander.

Meiose vertegenwoordigde toen uiteindelijk op evolutionair niveau een hele reeks nieuwe complexiteiten tussen levende wezens, en niet alleen maar een ander model van deling. cel, aangezien het vanuit dit fundamentele functionele principe de promotor werd van het bestaan ​​van seksuele voortplanting van meercellige organismen en alle daaropvolgende strategieën die mannetjes en vrouwtjes moeten bedenken, om uiteindelijk te bereiken dat hun gameten zich bij hun halve genetische ladingen voegen en later in de de meeste soorten - en op de een of andere manier - de verantwoordelijkheid om de nakomelingen te laten overleven, ondanks de tegenslagen die de externe omgeving hen kan aandoen kruis.

Gelijke kansen

Het genereren van haploïde cellen als gevolg van meiose maakt de toename van genetische variabiliteit binnen dezelfde soort mogelijk, omdat het de integratie en overdracht van genen van verschillende afstammingsoorsprongen en met mogelijke mutaties als gevolg van omgevingsvariaties, van leden die zich hebben ontwikkeld in verschillende niches, waardoor ook het aanpassingsvermogen van de soort aan veranderingen in de omgeving wordt vergroot, wat zich op zijn beurt vertaalt in een grotere biologische plasticiteit in het licht van de milieufeiten, waardoor de migrerende mogelijkheid van de soort en de weerstand van de soort tegen de klimatologische en ecologische veranderingen van kleinere schaal wordt vergroot die kunnen gezicht uw stap.

Aan de andere kant maakt de differentiatie tussen seksueel verschillende organen en organismen de mogelijkheid van deelname aan reproductieve verschijnselen gelijk, zodat later de factoren van natuurlijke selectie tussen smaken en kleuren degene zijn die zorgen voor een mechanisme van genetische discriminatie voor de vereniging van de combinaties genetisch optimaal, waardoor een soort wordt gegarandeerd die steeds beter aangepast en gezonder is, met de beperking van de voortplanting van mindere individuen. bevoordeeld vanwege de afwijzing waarmee leden van het andere geslacht te maken kunnen krijgen, waardoor de stelregel van de overleving van de sterkste wordt vervuld, zelfs in de seksuele wedstrijden.

Verschil van het proces door meiose

De cellen van prokaryote organismen kunnen zich op twee verschillende manieren voortplanten. In het conventionele proces, bekend onder de naam van mitose, presenteren de dochtercellen elk kopieën van het volledige genetische materiaal van de oorspronkelijke cel. Integendeel, in het specifieke mechanisme genaamd meiosis, wordt de genetische inhoud verdeeld over de dochtercellen die resulteren met slechts de helft van het oorspronkelijke nucleaire materiaal. De belang van meiose Het ligt in het feit dat het de hulpbron is waarmee de gameten die deelnemen aan seksuele voortplanting worden geproduceerd.

Inderdaad, de gebruikelijke somatische cellen van alle prokaryote wezens omvatten, onder normale omstandigheden, genetisch materiaal dat gedupliceerd is, hoewel niet overbodig. Deze cellen worden conventioneel aangeduid als diploïde, wat vaak wordt gesymboliseerd als 2n. In het proces van meiosisondergaan de deelnemende cellen twee opeenvolgende celdelingen, waarna vier cellulaire elementen worden geproduceerd die de helft van het initiële genetische materiaal bevatten. Deze laatste cellen worden haploïde genoemd en worden volgens afspraak 1n of n genoemd.

In de context van profase paren de componenten van elk van de paren chromosomen om aanleiding te geven tot een recombinatie van hun genetische inhoud. In een volgende fase, bekend als metafase, bevinden de chromosomen die het resultaat zijn van dit fenomeen zich in een vlak centraal, om later naar de celpolen te migreren in het stadium dat anafase wordt genoemd. Bijgevolg is elk van de cellen ontstaan ​​tijdens deze opeenvolging van stadia (gezamenlijk bekend als meiose I) heeft de helft van het genoom van de oorspronkelijke cel. in het latere meiose IIdelen deze haploïde cellen zich om aanleiding te geven tot nieuwe cellulaire elementen, waarvan rijping einde zal aanleiding geven tot eieren en sperma.

Naast het waarborgen van seksuele voortplanting, de belang van meiose bestaat uit het verzekeren van genetische variabiliteit, aangezien het proces van recombinatie van de inhoud Genetica zorgt ervoor dat nakomelingen afkomstig van gameten veel van hun behouden de kenmerken van zijn voorouders, maar geeft het nieuwe individu een absoluut uniek en onderscheidend profiel. In tegenstelling tot natuurlijke parthenogenese of kunstmatig klonen, waarbij reproductie voortkomt uit een nieuwe mitose, meiosis produceert exemplaren die echt verschillen van hun ouders, wat de mogelijkheid opent voor nieuwe aanpassingen en relaties met de biologische omgeving en, in het geval van de mens, met de psychologische omgeving en sociaal.

Referenties

Alberts, B., Bray, D., & Hopkin, K. (2006). Inleiding tot de celbiologie. Pan-Amerikaanse medische Ed.

Cardenas, O. (2013). Cellulaire en menselijke biologie. Ecoe-edities.

de Torres Perez-Hidalgo, M. L. (1981). Chromosomale studie van menselijke meiose. Complutense Universiteit van Madrid (Spanje).

Lodis, H. (2005). Cellulaire en moleculaire biologie. Pan-Amerikaanse medische Ed.

Marcel Ortega, M. (2016). Bewakingsmechanismen bij meiose bij zoogdieren. Autonome Universiteit van Barcelona,.

Rodriguez Gil, S. G., Solmi, L., & Rossi, F. (2022). Meiose, waar het allemaal begon.