Samenvatting van Socrates' verontschuldiging

De Socrates' verontschuldiging is een werk geschreven door Plato bestaande uit een dialoog die Socrates in het proces waar hij voor wordt gebracht, wordt hij ervan beschuldigd niet in een god te geloven, het zwakste argument in het sterkste te veranderen, een bekwaam redenaar te zijn en de jeugd te corrumperen.
Socrates begint zijn verdediging door zich tot de jury en alle Atheners te richten, waarbij hij verzekerde de indruk te negeren dat wat door zijn aanklagers, is in het heden vertrokken en heeft gevraagd te mogen aantonen dat niets gezegd was in overeenstemming was met de realiteit.
Socrates Hij maakte duidelijk dat hij geen ingewikkelde woorden of mooie toespraken zou gebruiken om hen te overtuigen hem vrij te spreken, waarbij hij vooral de waarheid en gerechtigheid verdedigde.
De eerste beschuldiging dat Socrates, stopt om te analyseren is dat van de ervaren spreker, die ervoor zorgt dat als hun beschuldigers een spreker zijn die zich aan de waarheid houdt, een bekwaam spreker was, dan zou hij er geen moeite mee hebben te aanvaarden dat hij een spreker was, maar nooit in de zin dat zijn eigen aanklagers dat zouden doen. Zij zijn.

Nadat hij duidelijk had gemaakt hoe hij zich zou verdedigen, Socrates bleef zich de eerste beschuldigingen herinneren waarvan hij het slachtoffer was, beschuldigingen die de slechte reputatie opbouwden die hij had voor veel van de aanwezigen, die die geruchten hadden gehoord toen ze nog kinderen of adolescenten waren, leeftijden waarin de mens meer is manipuleerbaar.
Socrates Hij ging verder met het indelen van zijn aanklagers in de oude en de nieuwe, en vroeg hem te beginnen met het weerleggen van de beschuldigingen van de oudere, en Zo begon hij zijn verdediging van de beschuldiging die beweerde dat hij in staat was het zwakste argument om te zetten in een heel sterk argument, en zei dat hij niet weinig of niets wist over die kwesties en ik daag het publiek uit om erachter te komen waar hij het over had en presenteer de resultaten van zijn onderzoek om te controleren wat hij zei de waarheid.

Socrates ging door met zijn monoloog en verzekerde dat hij niet was zoals de sofisten, dat hij niet door de straten dwaalde met de bedoeling mensen opvoeden of geld vragen voor het delen van hun kennis en dat hoewel hij het mooi vond dat er iemand was die zijn leven aan heeft gewijd onderwijzen en fascineren de inwoners van alle steden waar ze doorheen gingen, maar hij was niet een van hen, hij vroeg niet om geld of dankbaarheid van niemand.

Socrates bleef verzekeren dat de kruidenwijsheid die hij bezat, hem ertoe had gebracht het onderwerp te zijn van eindeloze beschuldigingen zo ver van de realiteit, maar dat zijn wijsheid volledig was mens.

Hij begon het verhaal te vertellen, waarin zijn vriend Cherephon voor het Orakel van Delphi verscheen en hem vroeg of er een andere man in de wereld was die wijzer was dan Socrates en het Orakel antwoordde dat nee, er was niemand wijzer dan hij, toen Socrates dat hoorde, nam Socrates de taak op zich om te ontdekken wat de god wilde zeggen daarmee en begon met het benaderen van al die mensen die door anderen werden beschouwd, en door henzelf, wijze mannen, de eersten waren de politici, Daar, Socrates Hij ontdekte dat degenen die beweerden wijs te zijn en als zodanig werden erkend, dat niet echt waren, dat ze opschepten over iets dat ze niet waren en door hen dat te laten weten, verdiende hij de vijandschap van velen.

Toen hij klaar was met de politici, ging hij naar de plaats waar de dichters, en later de ambachtslieden, met beiden de geschiedenis zich herhaalde, net als de Politici, dichters en ambachtslieden die verondersteld werden wijzer te zijn dan ze in werkelijkheid waren, geloofden dat door te weten en te weten hoe ze hun beroep, geloofden ze dat ze alles wisten, in alle zaken, iets dat Socrates nukkig vond en elke kennis verdoezelde die ze konden eigen.

Na dat onderzoek, Socrates hij maakte eindeloze vijanden, maar ontdekte dat de god de waarheid sprak, dat hij wijzer was dan zij allemaal omdat hij in staat was te erkennen dat de waarheid was dat hij niets wist.

Bovenstaande duidelijk makend, Socrates Hij verdedigde zich verder tegen de beschuldiging van Meletos, die beweerde dat: Socrates de jeugd bedorven door de goden van de stad niet te erkennen, en om dat te doen, Socrates verzocht Meletos zelf, die altijd had geweigerd met hem in dialoog te gaan, enkele vragen te beantwoorden, de antwoorden van Meletos leidden tot Socrates om te concluderen dat hij het niet was die de jongeren corrumpeerde en dat als hij dat deed, hij dat onvrijwillig deed, zodat hij kon verifiëren dat Meletos in dat opzicht ongelijk had of loog.

Wat betreft het niet geloven in de goden van de stad, Kalmeer jezelfHet bewees dat geloven in genieën en godheden hetzelfde was als geloven in de goden.

Socrates hij werd schuldig bevonden en verzekerd dat hij niet bang was voor de dood, dat hij in feite liever zou sterven dan leven zonder te kunnen doen waarvoor de goden hem daar hadden geplaatst; Socrates verdedigde tot het laatste moment dat hij een rechtvaardig man was en dat hij er de voorkeur aan gaf de ergste straffen te betalen voordat hij ontrouw was aan zijn gedachten.