Voorbeeld van gedichten met Anaphora

Anaphora is een retorische figuur waarin: een of meer woorden worden herhaald aan het begin van een vers of een zin waaruit een gedicht bestaat. Laten we niet vergeten dat retorische figuren literaire apparaten zijn die tot doel hebben een esthetisch gebruik van taal te maken. Anaforen zijn bovendien figuren van dictie, die gebaseerd zijn op het veranderen van de syntaxis van zinnen.

In het geval van anaforen is het doel ervan: geluid en ritme creëren, net zoals benadruk de woorden die worden herhaald om een ​​bepaalde betekenis in het gedicht te creëren. Deze woorden die worden herhaald, zullen een meer nadrukkelijke betekenis in die term genereren, en het effect is anders dan het effect dat zou worden gegenereerd als de zinnen zouden worden gewijzigd.

Bijvoorbeeld:

Oh mijn lief! Hoe je pijn doet in de ziel.
¡Oh mijn lief Wat mis ik je komst.
Oh mijn lief!Ik weet niet wat ik moet doen zonder jouw blik

hooghun illusies vlogen om nieuwe grenzen te openen,
hoog zijn vergeetachtigheid ging door je ziel,
hoog verdwaald tussen bergketens,
hoog hij liet zijn adem op onze verblinde gedachten.

Zoals we kunnen zien, de anafora altijd aan het begin van verzen of zinsdelen geplaatst. Integendeel, er is nog een figuur die een epiphora wordt genoemd en die ook bestaat uit de herhaling van woorden, maar deze worden aan het einde van elk vers geplaatst.

10 Voorbeelden van gedichten met anafora:

De anafora is vetgedrukt in elk van de volgende voorbeelden:

1. Definitie van liefde door Francisco de Quevedo

Het is brandend ijs, het is bevroren vuur,
het is wond die pijn doet en niet kan worden gevoeld,
het is een gedroomd goed, een slecht cadeau,
het is een zeer vermoeiende korte pauze.

Het is een onoplettendheid die ons zorg geeft,
een lafaard met de naam moedig,
een om alleen tussen de mensen te wandelen,
een alleen liefhebben om bemind te worden.

Het is een gevangen vrijheid
dat duurt tot de laatste aanval;
ziekte die groeit als ze wordt genezen.

Dit is het Liefdeskind, dit is zijn afgrond.
Kijk welke vriendschap hij zal hebben met niets
hij die in alles tegengesteld is aan zichzelf.

1. Mijn liefde

Mijn liefde, de lucht heeft op je blik gezeten,
Mijn liefde, de golven van het universum worden in je mond geboren,
Mijn liefde, heb je de meest serene zon in je pupillen.

huilt mijn ziel voor de ontsnapping van het leven dat in jouw handen is gebleven,
Zij huilen mijn takken voor het groen van je verdorde bladeren,
huilt de wond in stilte voor je afscheid,
huilt de nacht voor het missen van je adem,
Zij huilen de handen die niet weten wat ze moeten nemen.

Mijn liefste, jij zult de lucht zijn die mijn donkere herinneringen opruimt,
Jij zal een vuur dat wordt opgeroepen in de droevigste nachten,
Jij zal overdag mijn geluk en 's nachts mijn kwelling,
Jij zal de routes die de kaart van mijn innerlijke pad markeren

1. Rijm XXXVII door Gustavo Adolfo Bécquer

Voor jou zal ik sterven; verborgen
al in de darmen
het ijzer dat ik draag waarmee hij je hand opende
de brede dodelijke wond.
Voor jou zal ik sterven; en mijn geest,
in zijn vasthoudend streven,
hij zal zitten aan de poorten van de dood,
daar op je wachten.
Met de uren de dagen, met de dagen
de jaren zullen vliegen,
en op die deur zul je aan het einde kloppen ...
Wie stopt met bellen?
Zodat je schuld en je buit
de aarde zal houden,
je wassen in de golven van de dood
zoals in een andere Jordan;
daar waar de gemompel van het leven
bevend om te sterven gaat,
zoals de golf die naar het strand komt
stil te vervallen;
daar waar de graf dat sluit
een eeuwigheid openen,
alles wat wij tweeën hebben stilgehouden,
daar moeten we het over hebben.

1. Je weet wel?

¿Je weet wel wat zit er achter een gedachte,
Hoe langzaam vervaagt in verloren generaties?

¿Je weet wel wat verborgen is achter een verloren traan,
die als een stroom door de aarde filtert om weer leven te geven?

¿Je weet wel wat zit er achter de verborgen gedachten
onder de oogleden van een klein kind?

¿Je weet wel wat bestaat aan het einde van het universum, in de hoek
van elk van 's werelds laatste happen?

¿Je weet wel hoe het scheepswrak van seconden binnen te gaan?
wie kan er nooit meer aanwezig zijn?

1. Schapen fontein (fragment) door Lope de Vega

De tekenen van de klappen
Kun je het hier niet zien, en het bloed?
¿U zijn jullie edele mannen?
¿U ouders en familieleden?
¿U, die niet breken
de ingewanden van pijn,
om me zo veel pijn te zien?
Je bent een schaap, dat zegt het zo goed
van Fuenteovejuna de man.
Geef me wat wapens
Nou jij bent stenen, Nou jij bent bronzen,
Nou jij bent jaspis, Nou jij bent tijgers ...

1. Nu al kristalheldere handen aan het kussen door Góngora

Nu al kristalheldere handen kussen,
nu al mij aan een effen witte nek vastbinden,
nu al dat haar over hem spreiden
wat een liefde putte hij uit het goud van zijn mijnen,
nu al breken in die fijne parels
lieve woorden duizend zonder verdienste,
nu al nemen van elke mooie lip
paarse rozen zonder angst voor doornen,
het was, o heldere, gemene zon,
wanneer jouw licht, mijn ogen pijn doet,
het doodde mijn glorie en mijn geluk raakte op.
Als de lucht niet minder krachtig is,
omdat ze de jouwe niet meer ergernis bezorgen,
Verdomme, net als je zoon, geef je de dood.

1. Ik wil niet door Angela Figuera Aymerich

Ik wil niet
wat kusjes worden betaald
geen van beide het bloed is verbonden
geen van beide de wind is gekocht
geen van beide laat je adem worden verhuurd.
Ik wil niet
laat de tarwe branden en het brood beknibbelen.
Ik wil niet
er is koud in de huizen,
er is angst op straat,
er is woede in de ogen.
Ik wil niet
wat in? de lippen omsluiten leugens,
wat in? de schatkist zit miljoenen op slot,
wat in? de gevangenis is opgesloten voor de goeden.
Ik wil niet
wat de boer werkt zonder water
wat de zeeman navigeert zonder kompas,
wat er zijn geen lelies in de fabriek,
wat in de mijn zie je de dageraad niet,
wat op school lachte de leraar niet.
Ik wil niet
wat moeders hebben geen parfum,
wat de meisjes hebben geen liefdes,
wat ouders hebben geen tabak,
wat geef de kinderen de koningen
gebreide shirts en notitieboekjes.
Ik wil niet
wat de aarde breekt in stukken,
wat heerschappijen zijn gevestigd in de zee,
wat vlaggen zwaaien in de lucht
wat er worden borden op de pakken gezet.
Ik wil niet
wat mijn zoon parade,
wat moeders kinderen parade
met een geweer en met de dood op zijn schouder;
watNooit geweren worden afgevuurd
watNooit geweren worden gemaakt.
Ik wil niet
wat stuur me die en die en mengano,
wat de buurman aan de overkant besnuffelde me,
wat zet me posters en postzegels
wat Bepaal wat poëzie is.
Ik wil niet liefde in het geheim,
in het geheim huilen
in het geheim zingen.
Ik wil niet
bedek mijn mond
als ik zeg dat ik niet wil...

1. Nooit

Nooit Ik heb van niemand gehouden behalve van jou
Nooit Ik heb meer van het leven verwacht dan jouw dagen met de mijne,
Nooit mijn handen zullen een ander geheim kennen dat de jouwe niet nestelt,
Nooit Ik zal mijn dromen openstellen voor andere landschappen die niet door jouw leven zijn geschilderd,
Nooit het leven zal hetzelfde zijn als je er niet bent.

1. Naar Kempis door Amado Nervo

Het is al vele jaren dat Ik zoek de woestenij
het is al vele jaren dat ik leef verdrietig
het is al vele jaren dat Ik ben ziek,
En dat komt door het boek dat je hebt geschreven!
Oh Kempis, voordat ik je las, hield ik van
het licht, de vegas, de oceaanzee;
maar je zei dat alles eindigt,
dat alles sterft, dat alles tevergeefs is!
Vroeger, gedreven door mijn verlangens,
Ik kuste de lippen die de kus uitnodigen,
de blonde vlechten, de grote ogen,
Zonder eraan te denken dat ze verwelken!
Maar zoals serieuze artsen bevestigen,
dat jij, leraar, quote en naam,
die man passeert als schepen,
als wolken, als schaduwen...
Ik vlucht van alle terrein strikken,
geen liefde maakt mijn geest gelukkig,
en met je boek onder je arm
Ik ga door de zwarte nacht...
O Kempis, Kempis, onvruchtbare asceet,
bleke asceet, wat heb je me kwaad gedaan!
¡Het is al vele jaren dat Ik ben ziek,
en dat komt door het boek dat je hebt geschreven!

1. Er zijn ogen die kijken, er zijn ogen die dromen door Miguel de Unamuno

Er zijn ogen die zij kijken, -er zijn ogen die zij dromen,
er zijn ogen die zij bellen, -er zijn ogen die zijn aan het wachten,
er zijn ogen die lach - aangename lach,
er zijn ogen die ze huilen - met tranen van verdriet,
sommige erin - anderen eruit.
Ze zijn als de bloemen - dat de aarde groeit.
Maar je groene ogen, -mijn eeuwige Teresa,
degenen die uw hand van gras maken,
ze kijken naar me, ze dromen van me, -ze bellen me, ze wachten op me,
Ik lach lacht - aangename lach,
ze huilen huilend naar me - met tranen van verdriet,
van land binnenshuis, -van land buiten.
In jouw ogenIk ben geboren, - jouw ogen scheppen mij,
Ik leef in jouw ogen - de zon van mijn bol,
in jouw ogen Ik sterf, -mijn huis en stoep,
jouw ogen mijn graf, -jouw ogen mijn land.