Narratieve elementen: actie

Zonder de emotionele beweging kun je geen verhaal vertellen. De antecedenten van een conflictsituatie werden gegeven, waarmee het voldoende was om zich geleidelijk te ontwikkelen, totdat het een ontknoping bereikte die het verhaal compleet maakte.
Actie moet niet worden verward met fysieke beweging of opwinding; het gaat over beweging van psychologische diepte. De inconsequente beweging is typerend voor avonturenromans van lage kwaliteit, die alleen een brede verspreiding nastreven voor puur commerciële doeleinden.
Juan Rulfo, in El llano en llamas, presenteert ons een goed uitgevoerd voorbeeld van verhalende actie:
"Lang leve Petronilo Flores!"
De schreeuw kaatste tegen de muren van het ravijn en ging omhoog naar waar we waren. Toen viel het uit elkaar.
Een tijdje bracht de wind die van beneden blies ons een tumult van stemmen die zich opstapelden en een geluid maakten net als stijgend water maakt wanneer het over rotsachtige grond rolt. Onmiddellijk kwam er weer een schreeuw om de bocht van het ravijn, weerkaatste weer tegen de muren en kwam nog steeds met kracht naast ons:

"Lang leve mijn generaal Petronilo Flores!"
Wij kijken naar elkaar. La Perra stond langzaam op, haalde de geladen patroon uit haar karabijn en stopte hem in haar borstzak. Toen naderde hij waar "de Vier" waren en zei: "Volg mij, jongens, laten we eens kijken met welke stieren we vechten!" De vier broers Benavides ging achter hem aan en hurkte neer: alleen de teef was erg stijf, de helft van haar magere lichaam stak boven de dichtbij.
We zijn er nog steeds zonder te bewegen. We stonden opgesteld aan de voet van het canvas, liggend op onze buik, als leguanen die zich opwarmen in de zon.
Het stenen hek kronkelde veel terwijl het de heuvels op en af ​​ging, en zij, La Perra en "los Cuatro", kronkelden ook alsof hun voeten op slot zaten. Dus we zagen ze uit onze ogen verdwijnen. Toen draaiden we ons gezicht om om weer omhoog te kijken en keken we naar de lage takken van de amoles die ons zoveel schaduw gaven.. "(Zie Aanvullende bibliografie, N? 50)
Erich María Remarque geeft een diepe menselijke betekenis aan alles wat zijn personages leven en spreken; laat hem ons vertellen over een gebeurtenis uit zijn werk Zonder nieuwigheid op de voorkant:
"De ijzers worden met regelmatige tussenpozen de grond in gedreven. Er zijn altijd twee mannen die een rol vasthouden, anderen winden het prikkeldraad op, het walgelijke lange, dikke prikkeldraad. Ik heb de gewoonte verloren om te wankelen en mijn hand te bezeren.
Uren later zijn we klaar. Maar er is nog tijd tot de vrachtwagens arriveren. De meesten van hen gaan naar bed en slapen; Ik probeer het ook; Maar het is te koud Opgemerkt wordt dat we relatief dicht bij de zee zijn, en de kou maakt je wakker. Tot ik eindelijk in slaap val.
En ineens word ik geschrokken wakker: ik zie mezelf op de grond gegooid: ik weet niet waar ik ben. Ik zie de sterren, de raketten, en even heb ik het gevoel tijdens een feestje in een tuin in slaap te zijn gevallen. Ik weet niet of het dageraad of schemering is; Ik zie mezelf in een bleke wieg liggen, tussen twee lichten; Ik wacht op enkele tedere woorden, die nu zullen klinken, enkele tedere en lieve woorden... Ik ben aan het huilen?
ik raak mijn ogen aan... Dat is vreemd! ik ben een kind? Gladde huid... Dit duurt maar even; Ik herken het silhouet van Katczinsky, die rustig zit; de veteraan, die zijn pijp rookt, zeker een overdekte pijp. Als hij ziet dat ik wakker ben, zegt hij: „,;
'Je bent goed geschrokken.' Het was maar een wensbeen. Daar kwam hij in die struiken.
Ik voel. Ik heb de indruk helemaal alleen te zijn. Het is goed dat Katczinsky bij mij in de buurt is. Hij kijkt peinzend recht voor zich uit. Hij zegt:
"Mooi vuurwerk, als ze niet zo gevaarlijk waren.". "{Zie. Verder lezen. N9 45)