Narratieve processen: de tweede scène

Niet alles kan in een verhaal pulserend interessant zijn: de lezer kan moe worden. Het is noodzakelijk om beelden en concepten rustig te laten sturen. Net zoals in een schilderij het lichtcontrast van clair-obscur vereist is, is in de vertelling rust vereist. Het is een mogelijkheid om de belangrijkste passages te waarderen.
Een tweede rustige scène is te zien in Razor's Edge van Somerset Maugham:
"Je kunt je afvragen waarom. Als ik Paul Gauguin in een Engelsman heb veranderd, zou ik niet hetzelfde kunnen doen met de personages in dit boek. Het antwoord is simpel: ik zou het niet kunnen. Ze zouden niet zijn wie ze zijn. Ik beweer niet dat ze Noord-Amerikanen zijn, zoals ze zichzelf zien; het zijn Noord-Amerikanen gezien door het oog van een Engelsman. Ik heb niet geprobeerd de eigenaardigheden van hun taal te reproduceren. Het falen van schrijvers die dit proberen te doen, kan alleen worden gelijkgesteld met het falen van Amerikaanse schrijvers wanneer ze proberen het Engels te reproduceren zoals dat in Engeland wordt gesproken. Het dialect is een val. Henrv Tames gebruikte het in zijn korte verhalen constant, maar nooit exartit, zoals een indie doet. zodat het in plaats van de beoogde bekende effecten te prijzen, vaak schokkend is voor de Engelse lezer.

In 1919 was ik per ongeluk in Chicago, op weg naar het Verre Oosten, en om redenen die niets met dit verhaal te maken hebben, ik moest daar twee of drie blijven weken. Kort daarvoor had ik een roman gepubliceerd die behoorlijk succesvol was, en aangezien mijn persoon op het moment iets was dat publiciteit waard was, werd ik meteen geïnterviewd. De volgende ochtend ging de telefoon. Ik beantwoordde de oproep, "(Zie. Aanvullende bibliografie, N? 34)
Om te versterken wat ik heb uitgelegd, citeer ik een ander voorbeeld, gevonden in The Old Man and the Sea, door Ernest Hemingway:
"Het deed de jongen verdriet om de oude man elke dag terug te zien komen met zijn lege boot, en hij kwam altijd naar beneden om hem te helpen de rollen vislijn of de haak en de harpoen en het zeil naar de mast te dragen. Het zeil was gerepareerd met zakken meel en zag er, opgerold, uit als een vlag in permanente nederlaag.
De oude man was mager en slungelig, met diepe lijnen achter in zijn nek. De bruine vlekken van goedaardige huidkanker, die de zon produceert met zijn reflecties op de tropische zee, lagen op zijn wangen. Deze sproeten liepen langs de zijkanten van zijn gezicht helemaal naar beneden, en zijn handen droegen de diepe littekens die veroorzaakt werden door het hanteren van de touwen bij het vasthouden van grote vissen. Maar geen van deze littekens was recent. Ze waren zo oud als de erosies van een dorre woestijn. Aanvullende bibliografie, N9 27)