Voorbeeld van nomenclatuur van anorganische verbindingen

De nomenclatuur van anorganische verbindingen: Anorganische verbindingen zijn combinaties van chemische elementen, die als product moleculen hebben waarin ze zich bevinden combineren de meeste chemische elementen, maar ze hebben niet als basis van hun hoofdstructuur de atomen van koolstof. Dit betekent niet dat er geen anorganische moleculen met koolstof zijn, maar dat deze niet de eigenschappen van organische moleculen hebben.

Door de geschiedenis heen hebben veel stoffen verschillende namen gekregen, waarvan sommige tot op de dag van vandaag bestaan. Dit is bijvoorbeeld het geval met de stof die bekend staat als salfumán, spiritus, zeezuur of zoutzuur. Stof die al sinds de oudheid bekend is, heeft verschillende toepassingen en verschillende namen gehad.

Geconfronteerd met deze diversiteit in de namen van chemische verbindingen en moleculen, en de noodzaak om uniforme regels die nuttig zijn voor alle wetenschappers, academici, studenten en industriëlen, in 1919 de IUPAC (Internationale Unie van Pure en Toegepaste Chemie

: International Union of Pure and Applied Chemistry), de instantie die verantwoordelijk is voor het vaststellen van de namen en symbolen van chemische elementen, en om de namen van moleculen en verbindingen te standaardiseren Chemicaliën.

De IUPAC heeft twee systemen toegelaten voor het benoemen van anorganische chemische verbindingen, die tegenwoordig samen met het traditionele systeem worden gebruikt.

Traditionele nomenclatuur:

Het is het oudste systeem, momenteel wordt het voornamelijk gebruikt in de handel en enkele traditionele industrieën. Gebruik enkele achtervoegsels om het verschil aan te geven tussen stoffen die uit dezelfde elementen bestaan in verschillende combinaties, met het achtervoegsel –oso voor de lagere valenties, en –ico voor de meer hoog.

• Voorbeeld: FeO: ijzeroxide; Geloof₂OF₃: IJzeroxide; Geloof₃OF₄: Ferro-ijzeroxide.

Voorraad nomenclatuur:

Op grote schaal gebruikt gedurende een groot deel van de 20e eeuw, gebruikt het Romeinse cijfers om verbindingen met vergelijkbare structuren te identificeren waarin sommige elementen met verschillende valenties reageren.

• Voorbeeld: FeO: IJzer(II)oxide; Geloof₂OF₃: IJzer(III)oxide; Geloof₃OF₄: IJzer (II, III) oxide.

Stoichiometrische nomenclatuur:

De stoichiometrische nomenclatuur is de meest recente en wordt voornamelijk gebruikt door onderzoekers en academici, aangezien heeft een eenvoudigere structuur door het gebruik van numerieke voorvoegsels die het aantal atomen of ionen van elke stof in de. aangeven molecuul.

• Voorbeeld: FeO: ijzeroxide; Geloof₂OF₃: di-ijzertrioxide; Geloof₃OF₄: Tri-ijzertetraoxide

Chemische formules schrijven.

Als onderdeel van de nomenclatuur moet het schrijven van de chemische formule van een verbinding worden geschreven volgens een bepaalde volgorde van de elementen en de lezing ervan volgt ook een regel.

De meest elektro-positieve elementen worden eerst geschreven en als laatste de elementen of radicalen die met elektronegatieve valentie werken.

Voorbeeld: In het geval van waterstof, wanneer het combineert met een niet-metaal om een ​​zuur te vormen, heeft het een positieve valentie, terwijl het niet-metaal een negatieve valentie heeft. Dus eerst wordt het symbool voor waterstof geschreven en daarna het symbool voor chloor: H⁺ + Cl^– = HCl.

In het geval van een hydride werkt waterstof met een negatieve valentie en heeft het metaal een positieve valentie, dus het metalen element wordt eerst geschreven en vervolgens waterstof: Na⁺ + H^– = NaH

In het geval van een radicaal, zoals het Oxyhydrile-radicaal (-OH), werkt het altijd met een negatieve valentie, dus het wordt aan het einde van de formule geschreven: Na⁺ + OH^– = NaOH

De manier van lezen gebeurt van rechts naar links, dat wil zeggen, het element of radicaal elektronegatief geeft het type verbinding in kwestie, en het positieve radicaal de component dat beïnvloedt. In het geval van zuren wordt de naam gegeven volgens de structuur, dus volgens deze regel wordt het genoemd naar het element negatieve electro of acid, zullen de juiste vormen zijn, hoewel het de voorkeur heeft om het als acid te noemen, met het einde –Hydrisch. In de bovenstaande voorbeelden hebben de verbindingen de volgende namen:

HCl = waterstofchloride en zoutzuur (dit moet bij voorkeur worden gebruikt).
NaH = Natriumhydride.
NaOH = Natriumhydroxide.
In het geval van een zout.
FeCl₃ = IJzerchloride (traditioneel), IJzer II-chloride (voorraad), ijzertrichloride (stoichiometrisch).

10 Voorbeelden van nomenclaturen van anorganische verbindingen:

1. H₂SW₄ (2 waterstofatomen + sulfaation [SO₄])
Traditionele nomenclatuur: Vitriol olie, Vitriol spirit, Zwavelzuur.
Voorraadnomenclatuur: Zwavelzuur.
Stoichiometrische nomenclatuur: zwavelzuur.

2. Cu₂SW₄. (2 koperatomen + sulfaation).
Traditionele nomenclatuur: vitriool, kopersulfaat.
Voorraadnomenclatuur: Kopersulfaat I.
Stoichiometrische nomenclatuur: Dicobre-sulfaat.

3. Cu₂SW₄. (2 koperatomen + sulfaation).
Traditionele nomenclatuur: vitriool, kopersulfaat.
Voorraadnomenclatuur: Kopersulfaat I.
Stoichiometrische nomenclatuur: Dicobre-sulfaat.

4. CS₂. (koolstofatoom + 2 zwavelatomen).
Traditionele nomenclatuur: koolstofsulfide.
Voorraadnomenclatuur: koolstofsulfide.
Stoichiometrische nomenclatuur: koolstofdisulfide.

5. NaOH. (natriumatoom + hydroxylionen).
Traditionele nomenclatuur: bijtende soda, natriumhydroxide.
Voorraadnomenclatuur: natriumhydroxide.
Stoichiometrische nomenclatuur: natriumhydroxide.

6. Ba (OH)₂. (bariumatoom + 2 hydroxylionen).
Traditionele nomenclatuur: bariumhydroxide.
Voorraadnomenclatuur: bariumhydroxide.
Stoichiometrische nomenclatuur: bariumdihydroxide.

7. CuOH. (koperatoom + hydroxylionen).
Traditionele nomenclatuur: koperhydroxide.
Voorraadnomenclatuur: koperhydroxide I.
Stoichiometrische nomenclatuur: koperhydroxide.

8. Cu (OH)₂. (koperatoom + 2 hydroxylionen).
Traditionele nomenclatuur: koperhydroxide.
Voorraadnomenclatuur: koperhydroxide II.
Stoichiometrische nomenclatuur: koperdihydroxide.

9. AuOH. (goudatoom + hydroxyl-ion).
Traditionele nomenclatuur: Aurous hydroxide.
Voorraadnomenclatuur: goudhydroxide I.
Stoichiometrische nomenclatuur: goudhydroxide.

10. Au (OH)₃. (bariumatoom + 3 hydroxylionen).
Traditionele nomenclatuur: aurisch hydroxide.
Voorraadnomenclatuur: goudhydroxide III.
Stoichiometrische nomenclatuur: bariumtrihydroxide.