Concept in definitie ABC

Het concept van ziel, hoewel het in de loop der jaren is geëvolueerd en nieuwe formuleringen heeft gekregen die het niet voorstellen of gebruiken zoals het werd gedaan in de de oudheid om het fel te verzetten tegen het concept van het lichaam en zo dit laatste steeds meer te kunnen stigmatiseren, is het altijd geweest verwant of Het is gebruikt om het innerlijke, spirituele deel te noemen dat elk mens heeft, waar de instincten, de gevoelens en de emoties Mannen en dat het niets te maken heeft met het lichaam dat kan worden gezien en aangeraakt. Door deze situatie is dat de ziel, anima of psyche, zoals het ook wordt genoemd, een immaterieel en onzichtbaar principe veronderstelt, dat is gehuisvest in het binnenste van het lichaam en dat al die problemen aanpakt die een diepere toewijding van de kant van de persoon vereisen. Veel filosofen van verschillende culturen en geloofsovertuigingen onderscheiden op hun beurt de ziel van de geest en wijzen op de meest transcendente aspecten in de eerste en het begrip in de tweede. Volgens deze opvatting zouden mensen dus individuen zijn met 3 facetten of componenten (lichaam, ziel, geest of begrip), terwijl dieren alleen lichaam en geest zouden hebben en plantenwezens met hun structuur lichamelijk.

Ook als gevolg van deze immaterialiteit waartoe zij is "veroordeeld", wordt het voor de ziel onmogelijk om haar bestaan ​​te verifiëren door middel van enige onderzoek of objectief wetenschappelijk bewijs of voor de methodologie rationele kennis.

Ondertussen, en terugkomend op het thema van de stigmatisering die aan het concept van het lichaam werd gegeven, vinden we het in wat de dubbele conceptie was die de filosoof Plato in dit opzicht voorstelde in zijn erfenis dat werd later overgenomen door enkele filosofen die verbonden waren met sectoren van het christendom (in het begin) en de islam (in een tweede termijn), die beweerden dat het lichaam zoiets was als "het gevangenis van de ziel "waar ze was terechtgekomen als gevolg van het plegen van een misdaad en om deze reden konden ze de eeuwige essenties niet langer zien, maar herinneren ze zich alleen (allegorie van de grot). Aan de andere kant, de filosofie Platonisch stelde een constante confrontatie voor van de ziel met het menselijk lichaam, dat altijd werd gereduceerd tot het kwaad en veroordeeld tot minachting. Deze concepten van socratische aard bestaan ​​nog steeds in sommige moderne filosofieën.

Ook en meer dan wat dan ook wordt de term tegenwoordig veel gebruikt door religies, door religieuzen, bijvoorbeeld priesters, die herhaaldelijk spreken over de noodzaak om bepaalde zielen te zuiveren van sommige mannen die besmet zijn door de zonde.
Met dit gevoel dat religie in deze tijden geeft, wordt de ziel uiteindelijk zoiets als het bewustzijn van mensen, dat zeker Verkeerd gerichte omstandigheden, acties of gedachten worden bezoedeld of bedorven, waarbij religie de taak heeft om het te genezen door geloof, toewijding en gebed. Het is interessant op te merken dat, ondanks de ongrijpbaarheid en de onmogelijkheid om het bestaan ​​ervan te bewijzen vanuit het oogpunt van de ervaring rationeel, erkennen alle culturen van de planeet in hun verschillende historische momenten de ziel als een echt onderdeel van de mens en zich hun scheiding van het lichaam voorstellen vanaf het moment van overlijden of in ervaringen van esoterische aard, zoals zogenaamde reizen astraal. Zelfs sommige oude en moderne religies stellen voor dat de ziel het lichaam na de dood in de steek laat, met daaropvolgende terugkeer naar een nieuw lichaam, niet noodzakelijk menselijk, volgens degenen die geloven in de reïncarnatie. Aan de andere kant wordt in monotheïstische religies toegegeven dat het vertrek van de ziel op het moment van overlijden haar naar een ruimte van vreugde leidt eeuwig (hemel of paradijs), de uiteindelijke veroordeling (hel) of een latere staat van zuivering (het vagevuur van de leer katholiek). Er wordt aan toegevoegd dat sommige van deze geloofsbelijdenissen, zoals de katholicisme, de anglicanisme en het jodendom, ook de hereniging van de ziel en het lichaam tegen het einde der tijden, in het algemeen de opstanding van de doden genoemd.