Definitie van het vroege christendom

De volgelingen van Jezus interpreteerden dat wat God had beloofd in het oorspronkelijke verbond met de Joden een nieuw verbond was en voor hen was Jezus degene die het koninkrijk van God op aarde bracht.

In het Grieks is het woord om naar de Messias te verwijzen christos en hiervoor reden zijn volgelingen werden bekend als christenen. Voor hen was Jezus meer dan alleen een Leider of een genezer, want alles wat hij zei of deed kwam van God zelf.

Bijgevolg werd Jezus de reïncarnatie van God. Degenen die dit idee verspreidden, stichtten het vroege christendom.

Tijdens het Romeinse Rijk

De eerste christenen werden aanvankelijk vervolgd door de Romeinse autoriteiten, omdat ze weigerden offers te brengen en hulde te brengen aan de keizers. De belangrijkste christelijke leiders waren Pedro en Pablo, evenals een kleine groep gevormd door Esteban, Bernabé, Priscilla, Jaime en Tito.

De belangrijkste historiografische bronnen van deze periode zijn verzameld in de boek van de Handelingen van de Apostelen en in de brieven van de Nieuwe Testament.

Na de dood van Jezus was er geen leiderschap bepaald onder zijn volgelingen. Tegelijkertijd vertegenwoordigde de kruisiging van Jezus een merk op voor iedereen die zijn of haar wil maken leer. Aan de andere kant zorgde de figuur van Jezus als de ware Messias voor allerlei controverses en theologische debatten tussen joden en christenen.

In de eerste en tweede eeuw beweging Christian Gnostic en zijn aanhangers waren van mening dat de redding van de mens mogelijk was door kennis innerlijk en niet van geloof (sommige gnostici ontkenden de kruisiging van Jezus en betwijfelden andere afleveringen van de Bijbel).

In de gelederen van de nieuwe religie waren er verschillende stromingen: joods-christendom, pauline-christendom en synoptisch christendom.

Ondanks dit alles organiseerden christenen zich omdat ze geloofden dat hun leider de authentieke Messias was die het koninkrijk van God naar deze wereld zou brengen.

Degenen die de vroegchristelijke kerk vormden, begonnen de evangeliën te verspreiden en waren ervan overtuigd dat hun woorden door de Heilige Geest waren geïnspireerd. Zo werden ze predikers van het evangelie.

In de loop van de tijd is er een uniforme set van normen en criteria gecreëerd. In dit verband werd een canon gevormd. De canon van het vroege christendom is een reeks normatieve teksten om een ​​verenigd criterium in religieuze zaken vast te stellen. Met deze nieuwe normen werden de verschillende stromingen van de christelijke beweging als ketterijen beschouwd.

Voor de meeste theologen betekende de canon het einde van het vroege christendom en het begin van een nieuw tijdperk.

In de veertiende eeuw aanvaardde Constantijn het christendom als de officiële religie van het rijk.

Historisch gezien was de bekering tot het christendom van keizer Constantijn de oorsprong van de katholicisme.

In het Edict van Milaan van het jaar 313 werden de christenen definitief niet meer vervolgd en evolueerde de christelijke kerk naar een nieuw model, het katholicisme.

Foto: Fotolia - Jorisvo

Onderwerpen in het vroege christendom