Definitie van Paracas-cultuur

Iets meer dan 300 km van de stad Lima ligt het schiereiland Paracas. Het was hierin gebied waar in 1925 de Peruaanse archeoloog, antropoloog en arts Julio César Tello enkele menselijke nederzettingen van een oud beschaving pre-Inca. Deze staan ​​bekend als de Paracas-cultuur, die zich ontwikkelde tussen de Vll eeuw voor Christus. C en II eeuw na Christus. C.

Volgens de meeste onderzoeken komt deze beschaving uit de Chavín-cultuur en is ze het precedent van de Nazca-cultuur.

Dagelijks leven

De verschillende opgravingen die in de loop der jaren zijn uitgevoerd, hebben ons in staat gesteld te weten hoe het dagelijkse leven in de Paracas-cultuur was. De bewoners hadden uitgebreide kennis over de exploitatie van water en dit stelde hen in staat zich te wijden aan landbouw, specifiek om cultuur van katoen, maïs, limabonen en bonen (om de vruchtbaarheid van het land te verbeteren gebruikten ze vogelpoep als compost)

Ook maakten ze gebruik van natuurlijke bronnen van de zee en beheerste de navigatietechnieken. Het waren geen geïsoleerde gemeenschappen, aangezien ze handelsbetrekkingen onderhielden met de volkeren die in de bergen woonden.

Ze hadden een hoog gevoel artistiek, die zichtbaar is in keramiek en textiel. In beide vormen van ambachten komen iconografische elementen met mythologische wezens voor, zoals de vliegende katachtige en andere vreemde wezens.

Vanuit het oogpunt van menselijke organisatie was de samenleving verdeeld in drie hoofdgroepen: priesters die regeerden in naam van de goden, krijgers die de adellijke klassen en boeren vertegenwoordigden en ambachtslieden.

Begrafenismantels en schedeloperaties

In deze cultuur werden de lijken gemummificeerd met behulp van geavanceerde technieken. De mummie werd in een lijkwade gewikkeld, omringd door een reeks weefsels en vervolgens in een foetushouding in een rieten mand geplaatst. Naast de mummies zijn er voorwerpen uit het dagelijks leven gevonden, zoals vaten, stoffen en andere ornamenten. Het pakket waaruit de mummie bestaat, wordt een begrafenisbundel genoemd. Deze overblijfselen werden gevonden in de necropolis van Wari Kayan.

Het mummificatieproces leek erg op dat van het oude Egypte. In die zin werden de organen van het lichaam en de hersenen uit de schedelstructuur gehaald en om de mummie in goede conditie te houden, werden gemalen zout, teer, limoen en andere ingrediënten gebruikt. Voorheen werd de omvang van het lijk verkleind door het te onderwerpen aan een langzaam vuur.

Trepanning-tekens verschijnen op veel van de gevonden schedels. Het was ongeveer een interventie operatie die drie doelen kan hebben: breuken in de botwanden genezen, hoofdpijn verlichten of bestrijden geestesziekten (in die zin is het zeer waarschijnlijk dat ze geloofden dat toen de schedel werd geopend, de boze geesten die kwaad veroorzaakt). Hiervoor gebruikten ze gereedschappen van obsidiaan, zilver en goud. Naast deze operaties voerden ze ook schedelvervormingen uit.

Vanuit de medische wereld werd het cocablad gebruikt als verdovend middel.

Foto's: Fotolia - Vadim_petrakov / Ana