Definitie van Romeinse Republiek

De laatste Romeinse monarch was Lucius Tarquinio, bijgenaamd de Trotse, die op zijn beurt de laatste koning van de Etrusken was. Vanaf dat moment een nieuw systeem van regering, de Republiek, die van kracht was van de 5e tot de 1e eeuw voor Christus. C.

Instellingen van de Republiek

In de Romeinse Republiek (een term die afkomstig is van het Latijnse res publica, wat we zouden kunnen vertalen als het publiek) de macht Het werd gehouden door twee consuls, die een mandaat hadden van maximaal één jaar en elk de uitvoering van de andere. Aan de andere kant, instellingen Regering of magistraten waren ook dubbel en beperkt in tijd (er waren raadsleden, censoren en quaestoren als belangrijkste magistraten). Dit systeem had één doel: de uitoefening van macht beperken om misbruik of despotische houdingen te voorkomen.

Naast de tijdelijke openbare ambten was er een instelling, de Senaat. De Senaat bestond uit een bijeenkomst gevormd door aristocraten met grote agrarische eigenschappen. Op deze manier wordt een groot deel van de

bevolking hij bevond zich buiten de kringen van de macht. Deze situatie zorgde voor een constante confrontatie tussen twee sectoren: de aristocratie van de Senaat (de patriciërs) en degenen die deel uitmaakten van het volk (de gewone mensen). Een van de confrontaties tussen patriciërs en gewone mensen leidde aan het begin van de republikeinse periode tot een nieuwe instelling, de Tribunado de la Plebe. Deze instelling bestond uit magistraten, de tribunen, die geen deel uitmaakten van de aristocratie, maar uit de volksklassen kwamen.

Historische evolutie van de Republiek

In de eerste fase van de Republiek stonden de Romeinen tegenover hun Etruskische buren, wat een verzwakking van de macht van Rome veroorzaakte. Van deze omstandigheid werd gebruik gemaakt door een ander volk, de Latijnen van Lazio, die Rome bij opeenvolgende gelegenheden aanvielen. Tegelijkertijd staan ​​de Romeinse patriciërs en gewone mensen tegenover elkaar in een reeks burgerlijke confrontaties. Bij aankomst de eeuw IV a. C de Galliërs, die van buiten de Alpen kwamen, staken de rivier de Tiber over en bereikten Rome en dwongen de Romeinen vernederende eerbetuigingen te betalen. Dit betekende echter niet het verdwijnen van de instellingen van Rome.

Een belangrijke gebeurtenis in de geschiedenis van de Republiek was de afschaffing van de slavernij voor schulden door de vaststelling van de Wet Lucio Sextilia. Deze wet betekende een grotere sociale toenadering tussen patriciërs en gewone mensen. Deze situatie creëert een hernieuwde unie van de Romeinen, wat zich vertaalt in een reeks militaire afleveringen tegen de vijanden van Rome: de oorlogen tegen de Samnieten die het zuiden van het Italiaanse schiereiland bewonen en de oorlogen tegen de Etrusken en Galliërs die de Noorden. Eindelijk slagen de Romeinen erin om het hele Italiaanse schiereiland te domineren. Later stonden de Romeinse legioenen tegenover de Carthagers van Noord-Afrika in de beroemde Punische oorlogen van de derde en tweede eeuw voor Christus. C. Ondanks de eerste overwinningen van de Carthagers, slaagden de Romeinse legioenen onder leiding van Scipioio versla de Carthagers in de Slag bij Zama in 202 voor Christus, een stad vlakbij de stad Carthago. Op deze manier slaagde de Romeinse Republiek erin een einde te maken aan haar grootste vijand, Carthago, en de heerser van de westelijke Middellandse Zee te worden.

In het midden van de 11e eeuw voor Christus. C de Romeinen besluiten hun macht uit te breiden en hun aandacht te richten op het door Griekenland gedomineerde oostelijke Middellandse Zeegebied. Zo bezetten de Romeinen militair de Griekse wereld en een deel van Azië. Zijn militaire overwinningen hebben Rome in een eerste fase enorm verrijkt, maar zijn militaire hegemonie over het hele Middellandse Zeegebied bracht hoge economische kosten met zich mee. Tegelijkertijd krijgen de gewone mensen geleidelijk meer macht in de republikeinse instellingen, een omstandigheid die instabiliteit veroorzaakt tussen patriciërs en gewone mensen. Tegelijkertijd moet Rome het opnemen tegen een andere interne vijand, de slaven (er waren verschillende opstanden, waarvan de beroemdste die onder leiding van Spartacus was).

In het midden van de 1e eeuw voor Christus. C Generaal Julius Caesar weet Gallië en een deel van het huidige Groot-Brittannië te veroveren. De macht van de Republiek is bang dat Julius Caesar een dictator zal worden en dit veroorzaakt een oorlog civiel tussen de troepen van Julius Caesar en de Romeinse senaat. De generaal overwint en dit verandert het politieke landschap van Rome volledig, aangezien Julius Caesar dictator van de Republiek wordt. Zo staat het leger als de instelling die heerschappij oplegt over alle veroverde gebieden. Julius Caesar wordt aanbeden door het volk, maar niet door de senatoren, die besluiten een einde aan zijn leven te maken. Na zijn dood staan ​​twee van zijn politieke opvolgers, Marco Antonio en Octavio Augusto, tegenover elkaar. Octavio Augusto verslaat de troepen van Marco Antonio en consolideert in een paar jaar zijn macht, en begint zo een nieuwe fase in de geschiedenis van Rome, het rijk.

Foto: iStock - AnkNet

Thema's in Romeinse Republiek