Hikaye Yazma Örneği

Ünlü hikaye anlatıcısı Lait, bir hikaye yazmak için bir teknik önerir: bir öncülden başlayıp onu bir sonuca kadar geliştirmek.
Öncül, bir yerde bir, iki veya daha fazla kişiyi belirli bir duruma yerleştirmek ve ardından yaratıcı hayal gücü ile bu insanları o yer ve bu koşullar aracılığıyla takip etmek anlamına gelir.
Oscar Wilde'ın Mutlu Prens hikayesinde bir öncül örneği buldum:
"Şehrin yukarısında, uzun bir sütunun üzerinde mutlu prensin heykeli duruyordu. Hepsi saf altından ince bıçaklarla kaplanmıştı, gözleri için iki parlak safir vardı ve kılıcının kabzasında kocaman kırmızı bir yakut parlıyordu. Gerçekten de çok beğenildi.
Sanatsal zevkleri ile ün kazanmak isteyen meclis üyelerinden biri, rüzgar gülü kadar güzel, dedi; O kadar kullanışlı değil, diye ekledi, aslında öyleyken insanların pratik bir adam olmadığını düşünmesinden korkuyordu.
Neden mutlu prens gibi olmayasın? Akıllı bir anne, aya ağlayan küçük oğluna sordu. Mutlu prens hiçbir şey için ağlamayı düşünmezdi." (Bkz. Tamamlayıcı kaynakça, N ° 56)

Mutlu prens neden boş yere ağlamaz? Sonuç gerektiren çok basit bir durum, uygun bir ortam, doğal ve anlamlı diyalog, doruk ve sonuç içeren bu öncül bir hikaye oluşturur.
BEN. Örnek olarak Gabriel García Márquez'in Amargura para tres somnambulos'unu ekliyorum. Eğitim öğelerini ayırmanın uygun olduğunu düşünüyorum:

BAŞLIK:
üç uyurgezer için acılık
ÖNCÜL:
"Artık oradaydı, evin bir köşesine terk edilmişti. Biz eşyalarını getirmeden önce birisi bize -elbiseleri yeni odun kokan, çamura ağır gelmeyen ayakkabılarını- getiremeyeceğini söyledi. Bu ağır hayata alışmak, tatlı tatlar olmadan, limon ve şarkının o sert yalnızlığından başka hiçbir çekiciliği olmadan, her zaman ona bastırılmış. sırtlar. Biri bize -ve biz bunu hatırlamadan uzun zaman önce- onun da bir çocukluk geçirdiğini söyledi. Belki o zaman inanmadık. Ama şimdi, köşede şaşkın gözlerle oturduğunu ve dudaklarına bir parmak koyduğunu görünce, belki de bir zamanlar onun olduğunu kabul ettik. bir zamanlar yağmurun beklenen tazeliğine duyarlı bir dokunuşa sahip olan ve vücudunu her zaman profilden destekleyen çocukluk, bir gölge beklenmedik.
Bütün bunlar - ve çok daha fazlası - o öğleden sonra, muazzam yeraltı dünyasının ötesinde, onun tamamen insan olduğunu anladığımızda inanmıştık. Anlamıştık ki, birden, sanki içinde bir bardak kırılmış gibi, acı içinde bağırmaya başladı; Sanki bağırışlarımız saçılan kristalleri kaynaklayabilirmiş gibi, her birimize ismimizle hitap etmeye başladı. Ancak o zaman onun bir zamanlar çocukluk geçirdiğine inanabilirdik. Sanki onun çığlıkları bir vahiy gibiydi; Sanki hatırı sayılır bir ağaç ve derin bir nehirleri varmış gibi, kalktığında biraz öne eğildi ve yine de Yüzünü önlüğüyle kapatmadan, hâlâ burnunu sümkürmeden ve yine gözyaşlarıyla bize şunları söyledi: gülümsemek."
UYGUN ORTAM:
Üçümüz konuşmadan verandaya çıktık, belki de ortak düşünceler taşıdığımızı düşündük. Belki de evdeki ışıkları açmanın en iyisi olmayacağını düşünüyoruz. Yalnız kalmak -belki de- gölgeli köşede oturmak, canavara geçişinden sonra hayatta kalabilecek tek şey gibi görünen son örgüsünü örmek istiyordu.
Dışarıda, avluda, böceklerin derin sisine dalmış halde oturduk ve onu düşündük. Başka zamanlarda yapmıştık. Hayatımızın her günü yaptığımız şeyi yaptığımızı söyleyebilirdik.
Ancak o gece farklıydı: Bir daha asla gülümsemeyeceğini söylemişti ve onu çok yakından tanıyan bizler, kabusun gerçekleştiğinden emindik. Bir üçgenin içinde otururken, onu orada, soyut, aciz, hatta içinde bulunduğu ritmi ölçen, belirgin ve titiz sayısız saati dinlemekten aciz olarak hayal ettik. toza dönüşerek: "En azından onun ölümünü dileyecek cesaretimiz olsaydı" diye düşündük koro halinde, ama onu böyle istedik: çirkin ve buzlu, gizli dünyamıza küçük bir katkı olarak. kusurlar.
Bizler eskiden beri, uzun zaman öncesinden yetişkinlerdik. Ancak evin en yaşlısıydı. Aynı gece, sağlıklı çocuklarla çevrili, bizimle birlikte oturup yıldızların sıcak nabzını hissederek orada olabilmişti. İyi bir burjuvanın karısı ya da dakik bir adamın cariyesi olsaydı, evin saygın hanımı olurdu. Ama belki de kusurları ya da erdemleri profilden görülemediği için düz bir çizgi gibi tek bir boyutta yaşamaya alıştı. Birkaç yıldır zaten her şeyi biliyorduk. Bir sabah uyandıktan sonra onu bahçede yüzüstü, sert, statik bir tavırla yeri ısırırken bulduğumuzda şaşırmadık bile. Sonra gülümsedi, tekrar bize baktı; ikinci katın penceresinden verandanın sert kiline düşmüş ve orada sert ve beton olarak ıslak çamurun içine yüzüstü yatmıştı. Ama sonradan öğrendik ki, sağlam tuttuğu tek şey mesafe korkusu, boşluğun karşısındaki doğal korku. Onu omuzlarından kaldırıyoruz. İlk başta göründüğü kadar zor değildi. Tersine, organları gevşekti, henüz sertleşmeye başlamamış ılık bir ölü gibi iradeden kopmuştu.
CLIMAX:
Yüzünü güneşe koyduğumuzda gözleri açıktı, ağzı kirliydi, zaten mezar tortusu gibi tadı vardı ve sanki onu bir aynanın önüne koymuş gibiydik. Hepimize donuk, cinsiyetsiz bir ifadeyle baktı ve bu bize - onu kollarımda tutarak - yokluğunun ölçüsünü verdi. Biri bize onun öldüğünü söyledi; sonra geceleri evde uyanık dolaşırken sahip olduğu o soğuk ve sessiz gülümsemeyle gülümsemeye devam etti. Bahçeye nasıl çıktığını bilmediğini söyledi. Çok fazla ısı hissettiğini, delici, keskin bir cırcır böceği işittiğini söyledi, ki bu -böylece- onu devirmeye hazır görünüyordu. odasının duvarını ve yanağını beton zemine bastırarak Pazar namazlarını hatırlamaya başladığını söyledi.
Ancak herhangi bir cümleyi hatırlayamadığını biliyorduk, çünkü daha sonra içeriden tutunarak uyuyakaldığını söylediğinde zamanın nasıl geçtiğini anlamadığını öğrendik. cırcır böceğinin dışarıdan ittiği duvar ve biri onu omuzlarından tutarak duvarı bir kenara itip yüzünü karşıya koyduğunda tamamen uykuda olduğunu söyledi. Güneş.
O gece verandanın önünde otururken bir daha asla gülümsemeyeceğini biliyorduk. Belki de ifadesiz ciddiyeti, karanlık ve kasten köşeye sıkıştırılmış yaşamı, beklenti içinde canımızı yaktı. Onu şu an bulunduğu köşede otururken gördüğümüz gün olduğu gibi, bizi derinden yaraladı; ve bir daha asla evin içinde dolaşamayacağını söylediğini duyduk. İlk başta ona inanamadık. Aylarca onu her saatte, başı dimdik, omuzları hiç durmadan çökmüş, hiç yorulmadan odaları dolaşırken görmüştük. Geceleri, iki karanlık arasında hareket eden yoğun, yoğun bedensel sesini duyarız ve belki de yatakta birçok kez uyanık, onun gizli yürüyüşünü işitiyor, gece boyunca kulağıyla onu takip ediyor. ev. Bir keresinde bize, cırcır böceğini aynanın ayının içinde, batmış, katı şeffaflığa batmış gördüğünü ve ona ulaşmak için cam yüzeyi geçtiğini söyledi. Bize ne anlatmak istediğini tam olarak bilmiyorduk ama hepimiz kıyafetlerinin ıslak olduğunu, sanki bir havuzdan yeni çıkmış gibi vücuduna yapıştığını görebiliyorduk. Olayı kendimize açıklamaya çalışmadan evdeki böceklere bir son vermeye karar verdik: ona musallat olan nesneleri yok etmeye. Duvarları temizlettik; bahçedeki çalıları kesmeyi emrettik; ve sanki gecenin sessizliğini küçük çöplerden temizlemiş gibiydik. Ama son yemekten sonra, son yemeğini yediği güne kadar artık onun yürüyüşünü duymuyoruz, kriketten söz ettiğini de duymuyoruz. Bize baktı, beton zemine oturdu, hala bize baktı ve şöyle dedi: "Ben burada kalacağım, oturma"; ve iç içeydik, çünkü zaten neredeyse tamamen ölüme benzeyen bir şeye benzemeye başladığını görebiliyorduk.
Bu çok uzun zaman önceydi ve onu orada, örgüsü hep yarı örülmüş halde otururken görmeye bile alışmıştık. sanki yalnızlığında eriyip gitmiş ve görülmekle birlikte doğal varlık yetisini kaybetmişti. Mevcut.
SONUÇ:
Artık bir daha asla gülümsemeyeceğini biliyorduk; çünkü bir keresinde bize bir daha yürümeyeceğini söylediği aynı ikna ve emin şekilde söylemişti. Sanki daha sonra bize "bir daha görmeyeceğim" ya da belki "bir daha duymayacağım" diyeceğinden emindik ve onun istediği zaman ortadan kaldıracak kadar insan olduğunu biliyorduk. Yaşamsal işlevleri ve kendiliğinden sona erecekti, ta ki onu sanki ilk kez kucağında uyuyakalmışçasına duvara yaslanmış bulduğumuz güne kadar duyusal olarak ömür. Belki bundan çok uzun zaman önceydi, ama verandada oturan üçümüz o gece onun sesini hissetmek isterdik. keskin ve ani ağlama, kırık cam, en azından bize içinde bir kızın doğduğu yanılsamasını vermek için. ev. Yeni doğduğuna inanmak için." (Bkz. Tamamlayıcı kaynakça, N * 23)