Ορισμός της απόλυτης μοναρχίας

Όπως υποδηλώνει το όνομά του, η απόλυτη μοναρχία είναι ένας τύπος κυβέρνησης ή οργάνωσης πολιτική στο οποίο το άτομο που έχει εξουσία συγκεντρώνει τα πάντα στο πρόσωπό του, με απόλυτο τρόπο, αρνούμενο χώρο για άλλα ανεξάρτητα ιδρύματα ή για κατανομή αρμοδιοτήτων (νομοθετικό, εκτελεστικό και δικαστικό), βασικό χαρακτηριστικό του Δημοκρατία.

Μορφή διακυβέρνησης στην οποία ένα άτομο, ο βασιλιάς, αναλαμβάνει απόλυτη εξουσία και τα υπόλοιπα θεσμικά όργανα υπόκεινται στην απόφασή του

Το άτομο που συγκεντρώνει την εξουσία σε απόλυτες μοναρχίες είναι μονάρχης ή βασιλιάς, η ανώτατη εξουσία στην οποία υπόκεινται οι υπόλοιπες μοναρχίες. θεσμοί, που έχουν προσχωρήσει στη θέση μέσω της κληρονομιάς, δηλαδή, ο πατέρας πεθαίνει ή παραιτείται, και μετά ο πρωτότοκος, δηλαδή ο γιος υποθέτει μεγαλύτερος.

Στην αρχαιότητα, μόνο αυτό το μέρος μπορούσε να καταληφθεί από το πρώτο αρσενικό παιδί, με την υποβιβασμένη γυναίκα, ενώ η απώλεια ισχύος του νόμος Ο Salic που το καθιέρωσε, δημιούργησε ότι οι γυναίκες έχουν επίσης αυτή τη δυνατότητα.

Ένα άλλο από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα αυτής της μορφής διακυβέρνησης είναι ο κληρονομικός της χαρακτήρας, το Ο Βασιλιάς παραμένει στην εξουσία μέχρι να πεθάνει, τον διαδέχεται ο κληρονόμος του, ο οποίος συνήθως είναι κάποιος του τα δικά οικογένειαο γιος του, έκανε τη βασιλική οικογένεια να διατηρήσει τη δύναμή τους

Η απόλυτη μοναρχία είναι ένας τρόπος να διασφαλιστεί ότι η εξουσία δεν θα διαιρεθεί μεταξύ πολλών κρατών, σφαιρών ή εξουσίες και συνεπώς επιβεβαιώνει ότι ο υπεύθυνος της εξουσίας θα είναι αποκλειστικά υπεύθυνος για τη λήψη του αποφάσεις.

Αν και υπήρχαν πάντα διάφορες μορφές αυτού του τύπου διακυβέρνησης, ακόμη και μέχρι σήμερα, η περίοδος της μεγαλύτερης εξέλιξης αυτής μορφή διακυβέρνησης στη Δύση ήταν από το δεύτερο μισό του δέκατου έβδομου αιώνα και καθ 'όλη τη διάρκεια του δέκατου όγδοου αιώνα ειδικά στη Γαλλία με τον Louis XIV και τον διάδοχοι

Η απόλυτη μοναρχία αποδεικνύει ότι μόνο ο σημερινός μονάρχης είναι ο μόνος ικανός να λαμβάνει αποφάσεις και να κυβερνά την εν λόγω περιοχή.

Ο βασιλιάς λαμβάνει εξουσία απευθείας από τον Θεό, ένα αναμφισβήτητο αξίωμα

Για να διασφαλιστεί ότι αυτό γίνεται σεβαστό, η απόλυτη μοναρχία χρησιμοποιούσε την έννοια του σωστά θεϊκό, που υποθέτει ότι ο βασιλιάς λαμβάνει τη δύναμη του ίδιου Θεού και όχι του λαού.

Αυτό σημαίνει ότι δεν υπάρχει κανένας που μπορεί να αμφισβητήσει τη δύναμή του αφού στέκεται πάνω από τους υπόλοιπους κατοίκους και είναι επίσης ο βασιλιάς, ο μόνος εκπρόσωπος του Θεού στη Γη.

Ειδικά αυτή η ιδέα θα ήταν αυτή που θα άρχιζε να μπαίνει σε κρίση με τις νέες φιλοσοφικές προσεγγίσεις του 18ου αιώνα που είναι γνωστές ως ο Διαφωτισμός που κατέληξε να οδηγήσει τη Γαλλία στον διάσημο Γαλλική επανάσταση.

Η Γαλλική Επανάσταση σηματοδοτεί την αρχή του τέλους αυτής της μορφής διακυβέρνησης και την προσαρμογή της σε νέες, πιο δημοκρατικές μορφές

Η ηγεμονία που η μοναρχία είχε μπει σε κρίση και θα χάσει δύναμη όταν ο Επανάσταση Γαλλικά το έτος 1789, από αυτή τη στιγμή και σταδιακά, οι απόλυτες μοναρχίες προσαρμόστηκαν στις νέες προτάσεις και αξίες, ειδικά σε αυτές που σχετίζονται με τη δημοκρατία.

Ως η κύρια συνέπεια αυτού, η δύναμη του μονάρχη έγινε συμβολική και εξαρτάται από αυτό που άνθρωποι, νέος κυρίαρχος, καταζητούμενος, και αυτό το εκφράζει μέσω της κάλπης εκλέγοντας τους εκπροσώπους του Κοινοβούλιο.

Αυτή η αλλαγή έδωσε τη θέση της σε μια νέα μορφή διακυβέρνησης γνωστή ως κοινοβουλευτική μοναρχία και η οποία ισχύει επί του παρόντος σε πολλές χώρες. της Ευρώπης που παραδοσιακά ήταν απόλυτες μοναρχίες, όπως στην Ισπανία, το Ηνωμένο Βασίλειο, το Βέλγιο, την Ολλανδία και τη Νορβηγία, μεταξύ άλλων.

Και δεν μπορούμε να το αποφύγουμε σε πολλές χώρες που σήμερα είναι εντελώς ανεξάρτητες και είναι οργανωμένες υπό το η δημοκρατία, όπως είναι ο Καναδάς, η Αυστραλία και η Νέα Ζηλανδία, συνεχίζουν να σέβονται και να διατηρούν τη φιγούρα του βασιλιά Ως σύμβολο.

Για την απόλυτη μοναρχία δεν υπάρχει πιθανότητα ότι υπάρχει άλλη δύναμη εκτός από εκείνη του βασιλιά.

Επομένως, η ιδέα του καταμερισμού των εξουσιών απορρίπτεται επίσης επειδή θεωρείται ότι μπορούν να αποτελέσουν εμπόδιο για αυτόν που κυβερνά.

Ο βασιλιάς μπορεί να βασίζεται σε υπουργούς, βοηθούς και αξιωματούχους υπό την ευθύνη του που εκτελούν και εκτελούν αποφάσεις και μέτρα, αλλά αυτά δεν έχουν ποτέ κυρίαρχο ρόλο, αλλά μόνο διαβούλευση ή βοήθεια.

Ο μονάρχης είναι ο μόνος που εκτελεί και λαμβάνει τις αποφάσεις της κυβέρνησής του και τίποτα που αποφασίζεται δεν περνά πρώτα από τα χέρια του.

Οι απόλυτες μοναρχίες ήταν πολύ συχνές σε όλη την παγκόσμια ιστορία, τόσο στην Ανατολή όσο και στη Δύση.

Από το τέλος του Μεσαίωνα έως τα τέλη του 18ου αιώνα, η μοναρχία ήταν η κυρίαρχη πολιτική μορφή στην Ευρώπη και σε μεγάλο μέρος της Αμερικής από τότε που κατακτήθηκε από τους Ευρωπαίους.

Αν και η Δύση άρχισε να αφήνει στην άκρη αυτήν την ιδέα της απόλυτης εξουσίας μετά τη Γαλλική Επανάσταση, ορισμένες περιοχές της Ανατολής είναι ακόμα οργανωμένες κάτω από αυτήν.

Θέματα στην απόλυτη μοναρχία