Άρθρο γνωμοδότησης για τις εικονικές τάξεις

Άρθρο γνωμοδότησης για τις εικονικές τάξεις

Εικονικές τάξεις: αναγκαίο κακό ή νέο παράδειγμα;

Μια σημαντική συζήτηση έχει γίνει στο πλαίσιο της πανδημίας Covid19 και έχει να κάνει με την εξ αποστάσεως εκπαίδευση ή την εικονική εκπαίδευση. Είναι μια ιδέα που έχει πολλούς επικριτές την ίδια στιγμή που πολλοί υποστηρικτές, αν και στην πραγματικότητα όσοι την υπερασπίζονται, ως επί το πλείστον, τη θεωρούν κάτι παραπάνω από αναγκαίο κακό. Αυτό σημαίνει ότι όταν, τελικά, τελειώσει η πανδημία, όλα θα επανέλθουν όπως ήταν πριν; Είναι πολύ απίθανο.

Η ιδέα της αξιοποίησης των νέων τεχνολογιών πληροφοριών και τηλεπικοινωνιών για να οδηγήσει την εκπαίδευση σε ένα μοντέλο 2.0 δεν είναι νέα. Για δεκαετίες, διαφορετικά εκπαιδευτικά σχήματα έχουν σχεδιαστεί για την παρακολούθηση του πληθυσμός από απομακρυσμένες περιοχές, αυτό που γνωρίζουμε ως «εξ αποστάσεως εκπαίδευση»: πρώτα ήταν ταχυδρομικά, μετά με ηλεκτρονικά μηνύματα, και υπάρχει ακόμη και τώρα ένα ευρύ προσφορά διαδικτυακών πυλών με περισσότερο ή λιγότερο επίσημα μαθήματα, στα οποία μας προτείνεται η βιντεοσκόπηση μιας τάξης ή ενός δασκάλου ως υποκατάστατο της πραγματικής εμπειρίας του αίθουσα διδασκαλίας. Χρήσιμη δυναμική, φυσικά, αλλά περισσότερο ως συμπλήρωμα του εκπαιδευτικού συστήματος παρά ως πραγματικός αντικαταστάτης του.

Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι ποτέ πριν δεν υπήρχε η δυνατότητα μετάδοσης μιας τάξης ζωντανά και μαζικά μέσω του διαδικτύου. Οι τεχνολογικοί γίγαντες ανταγωνίζονται σκληρά μεταξύ τους για να παρέχουν το υπηρεσία πιο σταθερό, πιο δυναμικό, πιο ικανό να μιμηθεί την παρουσία και με συχνά εκπληκτικά αποτελέσματα. Αλλά η διαδικτυακή εκπαιδευτική εμπειρία εξακολουθεί να έχει πολλά μειονεκτήματα.

Αφενός, είναι άβολο, εξαιρετικά καθιστικό και περιορίζει τον μαθητή στην οθόνη, ακόμη μία τη στιγμή που αρχίζουν να γίνονται αισθητές οι επιπτώσεις του πληροφοριακού βομβαρδισμού και της καταχρηστικής χρήσης πληροφοριών. συσκευές ηλεκτρονικές συσκευές στα παιδιά μας: η περιορισμένη προσοχή τους, η τάση τους να διασκορπίζονται, η χρόνια πλήξη τους με τον πραγματικό κόσμο.

Το σχολείο, ιδωμένο έτσι, αντιπροσώπευε μια όαση πραγματικότητας και παρουσίας μπροστά σε τόσες εικονικές εμπειρίες του κόσμου: ένα μέρος όπου μπορεί κανείς να μάθει, μεταξύ άλλα πράγματα, να ασχολείσαι πρόσωπο με πρόσωπο με τον άλλον, να είσαι μέλος μιας ομάδας, να συνδεθείς με άλλους χωρίς να χρειάζεσαι άλλον μεσάζοντα εκτός από τη γλώσσα προφορικός. Είναι αυτά τα εργαλεία τόσο απαρχαιωμένα που μπορούμε να τα κάνουμε χωρίς αυτά στο μέλλον;

Είναι επίσης αλήθεια, αναμφίβολα, ότι ο κόσμος της εργασίας ποντάρει όλο και περισσότερο στο εικονικό και την επιστήμη των υπολογιστών, και ότι ίσως αυτό Η τάση για αυτισμό που πολλοί γονείς παρατηρούν με ανησυχία στα παιδιά τους είναι μια προσαρμοστική απάντηση σε έναν κόσμο υπερφόρτωσης πληροφοριακός.

Το πρόβλημα, αν μη τι άλλο, είναι ότι οι ίδιοι γονείς φαίνονται πιο πρόθυμοι να κατηγορήσουν τα εμβόλια (αυτά που σώζουν τη ζωή τους! ζωή στα παιδιά τους!) παρά στο γεγονός ότι, από μικρή ηλικία, είχαν συνηθίσει το παιδί να αποσπάται η προσοχή από τον πραγματικό κόσμο μέσω ενός οθόνη.

Στην πραγματικότητα, υπάρχει η εξήγηση γιατί τόσοι πολλοί γονείς αισθάνονται άβολα με τα εικονικά μαθήματα: επειδή δεν μπορούν να χωρίσουν τον κόσμο από τον καθημερινό κόσμο, οι εικονικές τάξεις τους αναγκάζουν σε πολλές περιπτώσεις να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαμόρφωση του γιους. Δεν μπορούν πλέον να αρκούνται στο να πηγαίνουν στο σχολείο για να παραπονεθούν όταν το παιδί τους έχει κάποιο πρόβλημα, όπως π.χ οι πελάτες δυσαρεστημένοι με μια υπηρεσία που παρέχεται από μια εταιρεία. Με εικονικές τάξεις αναγκάζονται, παραδόξως, να είναι παρόν.

Το μέλλον θα δείξει αν και το σχολείο θα γίνει εικονικό και σε ποιο βαθμό. Αργά ή γρήγορα, η πανδημία θα περάσει και θα πρέπει να αποφασίσουμε πόσο μακριά θέλουμε να συμμετέχουμε στην επίσημη εκπαίδευση των παιδιών μας. Όμως το σχολείο θα συνεχίσει εκεί, εξυπηρετώντας όσους δεν μπορούν καν να σκεφτούν αυτό το δίλημμα, για τους οποίους η παρουσία είναι υποχρεωτική, είτε λόγω έλλειψης των τεχνολογικών ή νομισματικών πόρων (υποθέτοντας ότι και τα δύο δεν είναι το ίδιο πράγμα), ή επειδή οι γονείς τους δεν έχουν το αμφίβολο όφελος του «σπιτιού γραφείο». Η πανδημία θα περάσει και θα δούμε.

Βιβλιογραφικές αναφορές:

• «Δημοσιογραφία γνώμης» στο Βικιπαίδεια.
• "Εικονική τάξη" σε Βικιπαίδεια.
• "Τα εικονικά μαθήματα είναι μαθήματα;" επί Περιοδικό Αμφιβίων.
• "Τα εικονικά μαθήματα δεν είναι για όλους" στο Infobae (Αργεντίνη).

Τι είναι ένα άρθρο γνώμης;

ΕΝΑ κομμάτι γνώμης είναι ένα είδος δημοσιογραφικό κείμενο στην οποία ο συγγραφέας εκθέτει στον αναγνώστη την προσωπική του θέση σχετικά με ένα συγκεκριμένο θέμα. Πρόκειται ουσιαστικά για επιχειρηματολογικά κείμενα, που χρησιμοποιούν τις πληροφορίες για να προωθήσουν μια προοπτική, δηλαδή να πείσουν τον αναγνώστη να λάβει την άποψή του. Για το λόγο αυτό, είναι συνήθως υπογεγραμμένα και έχουν προσωπικό χαρακτήρα (με εξαίρεση τα συντακτικά τύπου, στα οποία αντικατοπτρίζει τη θεσμική θέση της εφημερίδας), αφού ο αναγνώστης μπορεί να συμφωνεί ή να διαφωνεί με όσα αναφέρονται σε αυτά. δηλώνει.

Ακολουθήστε με: