Δοκίμιο για την Εκπαίδευση

Δοκίμιο για την Εκπαίδευση

Μια σύντομη ιστορία της εκπαίδευσης και η αποστολή της διδασκαλίας

Η εκπαίδευση έπαιζε πάντα θεμελιώδη ρόλο στη μετάδοση και διατήρηση της γνώσης από γενιά σε γενιά. Η δυνατότητα διδασκαλίας, δηλαδή εκπαίδευσης ή κατάρτισης, πηγαίνει πολύ πιο πέρα ​​από την απλή προσφορά στους νέους τεχνικές και αντικειμενικές γνώσεις για απομνημόνευση και άσκηση για να μπορέσουν να αποκτήσουν ένα επάγγελμα. Η εκπαίδευση είναι επίσης η μετάδοση θεμελιωδών αξιών, η διδασκαλία ενός οράματος του κόσμου και η εδραίωση συμπεριφορών και τρόπων σκέψης. Διαιωνίζει ένα σύστημα και ταυτόχρονα σπέρνει τους σπόρους της αλλαγής που θα έρθει.

Από πότε εκπαιδεύεται;

Μια σύντομη ιστορία της εκπαίδευσης ανάγεται, φυσικά, στην αρχαιότητα, όταν εμφανίστηκαν τα πρώτα μοντέλα διδασκαλίας που συνεργάστηκαν μαζί με τους θρησκεία. Οι ιουδαιοχριστιανικές εντολές, για παράδειγμα, δεν ήταν παρά ένας τρόπος «εκπαίδευσης» του λαού του Ισραήλ: πείθοντάς τον να ακολουθήσει ορισμένους κανόνες, να σέβεται ορισμένα

αξίες, τελώντας ακόμη και ιεροτελεστίες. Υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα, όπως το millennial παραδόσεις της Κίνας, της Ινδίας και της Αιγύπτου, όπου ο απλός άνθρωπος διδάσκονταν όχι μόνο να εκτελεί τα αγροτικά του καθήκοντα - κάτι ότι έμαθε μιμούμενος τους γονείς του - αλλά και να λατρεύει τον ήλιο και τον εκπρόσωπό του στη Γη, τον Φαραώ.

Η διδασκαλία εκείνη την εποχή συνίστατο στη μετάδοση ενός επαγγέλματος (τρόπος εργασίας) από την οικογένεια ή τους τοπικούς λειτουργούς (ο σιδεράς του χωριού δίδασκε τους νεαρούς μαθητευόμενους του, για παράδειγμα). και σε ένα θρησκευτικό μόρφωμα, το οποίο περιείχε ηθικές αξίες, πολιτικούς προβληματισμούς, διατροφικές συνήθειες και τελετουργικούς μηχανισμούς (όπως προσευχή ή ευχαριστία πριν από το φαγητό).

Αυτές οι διδασκαλίες διδάσκονταν προφορικά και με επανάληψη, γεγονός που περιόριζε την μάθηση μνήμη και παρεμπιπτόντως επέτρεψε την παραμόρφωση του μηνύματος: κάθε άτομο μπορούσε να απομνημονεύσει πράγματα με ελαφρώς διαφορετικό τρόπο.

Για την ανάδυση του σχολείου ή ενός χώρου παρόμοιου με αυτό που καταλαβαίνουμε σήμερα, θα ήταν απαραίτητη η εφεύρεση της γραφής, δηλαδή ενός τεχνολογία ικανό να κάνει τις ιδέες να διαρκέσουν πέρα ​​από τη γενιά του ατόμου που τις συνέλαβε. Έτσι, τα ιερά κείμενα μπορούσαν να διδαχθούν και να διαδοθούν, τα καλλιτεχνικά έργα να διατηρηθούν και η εκπαίδευση να συγκεντρωθεί και να γίνει πιο περίπλοκη.

Επιπλέον, η ίδια η γραφή είναι μια γνώση που πρέπει να διδαχθεί, έτσι τα πρώτα εκπαιδευτικά συστήματα στην Ινδία, την Κίνα και την Αίγυπτο αποτελούνταν ακριβώς από γραμματισμός και ανάγνωση θρησκευτικών κειμένων, καθώς και η άσκηση σωματικών δραστηριοτήτων όπως η γυμναστική, η κολύμβηση ή η εξάσκηση στο σχέδιο και γεωμετρία.

Ωστόσο, το πρώτο σωστό εκπαιδευτικό σύστημα εμφανίστηκε στην αρχαία Ελλάδα. Αρχικά προοριζόταν για τα παιδιά των ευγενών, αλλά κατέληξε να διοικείται από το Δημόσιο και, ως εκ τούτου, να προορίζεται για όλους τους ελεύθερους νέους Έλληνες. Η διδασκαλία ήταν αρχικά στα χέρια ενός δασκάλου ή ρήτορας, ο οποίος μέσω της σωματικής τιμωρίας μετέδιδε πειθαρχία, αθλητισμό και βελτίωση της μνήμης να σχηματίσουν άτομα που αργότερα θα μπορούσαν να εκπαιδευτούν από φιλοσόφους, μαθητές διαφόρων φυσικών, κοινωνικών, μαθηματικών και λογοτεχνικών μαθημάτων.

Ωστόσο, η εκπαίδευση στην αρχαία Ελλάδα ανταποκρίθηκε σε διαφορετικά μοντέλα, ανάλογα με την πόλη-κράτος στην οποία αναπτύχθηκε: το αθηναϊκό μοντέλο, με επίκεντρο την ανάγνωση του Ομήρου και του καλοκαγκαθία, η «παιδεία του σώματος και της ψυχής» ή σπαρτιατική παιδεία, αφιερωμένη σχεδόν εξ ολοκλήρου στην προετοιμασία για πόλεμο και την εμφύλια και πολιτική συμμετοχή.

Έτσι έγινε τον 4ο αιώνα μ.Χ. Γ., επί διακυβέρνησης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η έννοια του Έγκικλος παιδεία (όρος από τον οποίο προέρχεται η λέξη μας «εγκυκλοπαίδεια»), δηλαδή από τις γνώσεις που πρέπει να απαιτούνται από κάθε καλλιεργημένο άνθρωπο, που αποτελείται από 7 Επιστήμες διαφορετικά: γραμματική, ρητορική, διαλεκτική, αριθμητική, μουσική, γεωμετρία και αστρονομία. Ως εκ τούτου, ο ελληνικός πολιτισμός έγινε σημείο αναφοράς εκλέπτυνσης και πολιτισμού για τις ρωμαϊκές ελίτ.

Στην πραγματικότητα, οι Ρωμαίοι ήταν αυτοί που συστηματοποίησαν την ελληνική διδασκαλία και την μετέτρεψαν σωστά σε μια διαδικασία, μια τεράστια δυναμική και προσανατολίστηκε, μέσω των πρώτων σχολείων, λυκείων (ονομασία από το γυμνάσιο στην Ελλάδα όπου δίδασκε ο Αριστοτέλης) και ακαδημίες.

Μεσαιωνική διδασκαλία

Παραδοσιακά, ο Μεσαίωνας (το στάδιο που ξεκίνησε μετά την πτώση της Δυτικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας) θεωρείται εποχή σκοταδισμός και άγνοια, αφού η χριστιανική θρησκεία επιβλήθηκε φανατικά στη Δύση, αρνούμενη την πλούσια κλασική παράδοση ελληνορωμαϊκή. Σήμερα γνωρίζουμε ότι δεν ήταν έτσι, αν και αυτή η φορά αντιπροσώπευε μια αναμφισβήτητη ρήξη σε σχέση με τα εκπαιδευτικά μοντέλα και ιδιαίτερα το περιεχόμενο που διδάσκονταν στην αρχαιότητα.

Η μεσαιωνική εκπαίδευση γινόταν αποκλειστικά στον θρησκευτικό τομέα, δηλαδή σε μοναστήρια και μοναστήρια, αφού η γραπτή επιστολή προοριζόταν σχεδόν αυστηρά για τον κλήρο. Ακόμη και η μεσαιωνική αριστοκρατία ήταν αγράμματη και οι επιστημονικές και φιλοσοφικές εξελίξεις γίνονταν πάντα υπό αυστηρή θρησκευτική κηδεμονία, για να μην υποστούν αιρέσεις ή περιφρόνηση και πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικός. Τα λατινικά ήταν η γλώσσα των ιερών κειμένων, όπως η Βίβλος, με την οποία διδασκόταν μέσω της επανάληψης και της απομνημόνευσης, αν όχι μέσω της επαναλαμβανόμενης χειροκίνητης αντιγραφής.

Ωστόσο, μετά την εκπαιδευτική ανανέωση του Καρλομάγνου τον 9ο αιώνα, δημιουργήθηκαν σχολεία ανοιχτά στους αλλόθρησκους, αν και με πλήρη έλεγχο των τελευταίων. Έτσι, σχεδιάστηκε ένα εκπαιδευτικό μοντέλο που εξέταζε μόνο δύο περιπτώσεις: το μοναστικό σχολείο, αφιερωμένο σε πρωτοβάθμια εκπαίδευση ή βασική εκπαίδευση, κυρίως προφορική και δωρεάν, για τους απλούς ανθρώπους· και το επισκοπικό ή καθεδρικό σχολείο, επιφορτισμένο με τις δευτεροβάθμιες σπουδές, που γίνονταν στα μοναστήρια και όπου αποκλειστικά οι νέοι αριστοκράτες, όσοι εκπαιδεύτηκαν για τον κλήρο και αυτοί που ήταν εξαιρετικά προικισμένος.

Όσο για το αναλυτικό πρόγραμμα, η βασική εκπαίδευση ήταν πάνω από όλα: θεμελιώδης. Οι απλοί άνθρωποι δεν διδάχτηκαν καν να διαβάζουν και να γράφουν, καθώς ήταν δεξιότητες που δεν θα χρειάζονταν ποτέ στη διάρκεια της ζωής τους. Από την άλλη πλευρά, η τριτοβάθμια εκπαίδευση εξέτασε δύο ομάδες γνώσεων: το trivium (γραμματική, διαλεκτική και ρητορική) και το τετράγωνο (αριθμητική, μουσική, γεωμετρία και αστρονομία). Πολλές από αυτές τις γνώσεις κληρονομήθηκαν από Έλληνες φιλοσόφους όπως ο Αριστοτέλης ή ο Πτολεμαίος, αρκεί να μην έρχονται σε αντίθεση με την επικρατούσα θρησκευτική πίστη.

Σύγχρονη εκπαίδευση

Για να φτάσουμε στη σύγχρονη εκπαίδευση, προοίμιο της σύγχρονης, θα έπρεπε να περάσουν τα 1500 χρόνια του Μεσαίωνα και η Αναγέννηση θα γινόταν στην Ευρώπη. Αυτό το αισθητικό και φιλοσοφικό κίνημα που γεννήθηκε στην Ιταλία υιοθέτησε τις κλασικές διδασκαλίες και την ελληνορωμαϊκή κληρονομιά και έσπασε με τα άκαμπτα σχήματα του μεσαιωνικού σχολαστικισμού. Ο ανθρωπισμός, η νέα πολιτιστική και νοητική τάση, επέτρεψε το νέο ελευθερίες ατομική απόφαση να τοποθετηθεί ο άνθρωπος στο κέντρο της δημιουργίας, μια θέση που παραδοσιακά καταλαμβάνει ο Θεός.

Ένας από τους μεγάλους παιδαγωγούς που έχτισαν τη σύγχρονη εκπαίδευση ήταν ο Juan Amos Comenius (1592-1670), ο οποίος πρότεινε ένα μοντέλο σχολείο από την πρώιμη παιδική ηλικία αφού δεν θεωρούσε ότι η οικογένεια ήταν ένας θεσμός ικανός να μεταδώσει αξίες στους παιδί. Το κείμενο σου Magna Didactics ήταν βασικός στην οργάνωση των παιδαγωγικών ιδεών της στιγμής, μεταξύ των οποίων ήταν και η απαραίτητη σταδιακή μάθηση, δηλαδή ότι οι νέοι μαθαίνουν σταδιακά ανάλογα με τη σωματική τους ανάπτυξη και προσωπικός.

Για τους επόμενους αιώνες, δημιουργήθηκε η ταξική πάλη που τερμάτισε το Παλαιό Καθεστώς και εγκαθίδρυσε τον καπιταλισμό και επίσης μεταμόρφωσε το σχολείο και την εκπαιδευτική διαδικασία. Η νέα εκπαιδευτική διαδικασία επικεντρώθηκε στην ενίσχυση των δημοκρατικών και πατριωτικών αξιών, απαραίτητων στην εποχή των εθνικών κρατών, και επίσης στην εκμάθηση ολοένα και πιο εξειδικευμένων και κερδοφόρων επαγγελμάτων και γνώσεων, δηλαδή στην εκπαίδευση ολοένα και περισσότερων εργαζομένων ειδικευμένος.

Αυτό επηρεάστηκε λογικά από την άνοδο της επιστήμης και της τεχνολογικής ανάπτυξης, η οποία απέδειξε καλώς και κακώς την τεράστια δύναμη που υπάρχει στη συσσωρευμένη γνώση: σταματώντας Στους ώμους των γιγάντων, όπως το διατύπωσε ο Ισαάκ Νεύτων, μπορούμε να δούμε τις πιο περίπλοκες παγκόσμιες αλήθειες και, κατά συνέπεια, να κυριαρχήσουμε στις φυσικές δυνάμεις που έχουμε στη διάθεσή μας. όφελος. Και η εκπαίδευση, σαν να μην έφτανε αυτό, θα μας διδάξει να χρησιμοποιούμε αυτή τη δύναμη προς όφελος των είδος και όχι εις βάρος τους εγωιστικό, αρκεί να ξέρουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Η ανάμνηση τους, η μετάδοση και η ερμηνεία τους: αυτό είναι ένα από τα θεμελιώδη καθήκοντα της σύγχρονης εκπαίδευσης.

Βιβλιογραφικές αναφορές:

• "Δοκίμιο" σε Βικιπαίδεια.
• «Ιστορία της εκπαίδευσης» στο Βικιπαίδεια.
• «Μοντέλα διδασκαλίας» σε Βικιπαίδεια.
• «Η εξέλιξη της εκπαίδευσης στη Λατινική Αμερική» στο Πανεπιστήμιο του 21ου αιώνα.

Τι είναι το δοκίμιο;

ο δοκιμή είναι ένα λογοτεχνικό είδος, το κείμενο του οποίου χαρακτηρίζεται από το ότι είναι γραμμένο σε πεζό λόγο και ότι πραγματεύεται ένα συγκεκριμένο θέμα ελεύθερα, κάνοντας χρήση του επιχειρήματα και τις εκτιμήσεις του συγγραφέα, καθώς και τις λογοτεχνικές και ποιητικές πηγές που καθιστούν δυνατό τον εξωραϊσμό του έργου και την ενίσχυση των αισθητικών του χαρακτηριστικών. Θεωρείται είδος που γεννήθηκε στην Ευρωπαϊκή Αναγέννηση, φρούτο, πάνω απ' όλα, από την πένα του Γάλλου συγγραφέα Michel de Montaigne (1533-1592). και ότι στο πέρασμα των αιώνων έχει γίνει η πιο χρησιμοποιούμενη μορφή έκφρασης ιδεών με δομημένο, διδακτικό και επίσημος.

Ακολουθήστε με: