15 Παραδείγματα Ακαδημαϊκών Δοκιμίων

ο ακαδημαϊκό δοκίμιο Είναι ένα είδος κειμένου στο οποίο κάποιος στοχάζεται πάνω σε ένα θέμα και το αναλύει και το ερμηνεύει. Για αυτό καταφεύγει ο συγγραφέας επιχειρήματα που βασίζονται στη βιβλιογραφία που επιλέχθηκε για την πραγματοποίηση αυτής της συγγραφής. Η γραφή του παρεμβάλλεται σε μια συγκεκριμένη δομή, με εισαγωγή, εξέλιξη και συμπέρασμα.

Πρόκειται για ένα εκθετικό κείμενο–διαλεκτικός με μια ευέλικτη δομή για τον ειδικό συγγραφέα, ο οποίος μπορεί να αναπτύξει ευρεία και ποικίλα θέματα από όλους τους τομείς των Κοινωνικών και Ακριβών Επιστημών. Η πρόθεση είναι να παρακινήσει τον προβληματισμό και την κριτική σκέψη στον συγγραφέα και τους αναγνώστες του, και τείνει να είναι σύντομο, σε σύγκριση με άλλα ακαδημαϊκά κείμενα όπως η διατριβή ή η διατριβή, αν και το μήκος της μπορεί επίσης να ποικίλουν.

Οι ακαδημαϊκές εκθέσεις αποτελούνται από διάφορα στοιχεία:

Δομή και οργάνωση ακαδημαϊκών εκθέσεων

• Εισαγωγή
  • Το θέμα που θα αναπτυχθεί αναμένεται να δημιουργήσει προσδοκίες στον αναγνώστη και να καθοδηγήσει την ανάγνωση.
  instagram story viewer
  • Γίνεται σαφές ποια περικοπή θα γίνει στο θέμα που ενδιαφέρει.
  • Το πρόβλημα εκτίθεται, δηλαδή, τα ερωτήματα στα οποία σκοπεύει να απαντήσει το δοκίμιο και που πρέπει να προτείνει ζητήματα ή προσεγγίσεις που δεν έχουν συζητηθεί προηγουμένως.
  • Καθιστά σαφές το υπόθεση, οι οποίες θα είναι οι προσωρινές απαντήσεις στα σκιαγραφημένα ερωτήματα, που θα επιδιωχθεί να καταδειχθούν σε όλη τη διάρκεια της εργασίας.
  • Είναι γραμμένο στο τρίτο πρόσωπο, για να επιτευχθεί ένα αποτέλεσμα αντικειμενικότητας.
  • Για να λάβουμε μια συγκεκριμένη θέση σε κάποιο κομμάτι, μπορεί επίσης να χρησιμοποιηθεί το "εμείς του συγγραφέα".
  • Αναφέρονται οι πηγές που συμβουλεύτηκαν ή οι θεωρίες που πρόκειται να αναλυθούν.
  • Καθιστά σαφές ποιοι είναι οι στόχοι που επιδιώκει η εργασία (χρησιμοποιώντας ρήματα σε απαρέμφατο όπως: ανάλυση, εξήγηση, απάντηση, αντίθεση, έλεγχος κ.λπ.).
  • Η συνάφεια του προς εξέταση θέματος μπορεί επίσης να αιτιολογηθεί και να εξηγηθεί ποια θέση μπορεί να καταλάβει η εργασία στο τρέχον πλαίσιο αυτού του πειθαρχικού τομέα.
  • Προωθούν τα λέξεις-κλειδιά ή έννοιες που θα είναι κεντρικές στην προτεινόμενη ανάλυση. Συμπτώσεις και αποκλίσεις μεταξύ των θεωρητικών γραμμών με τις οποίες θα λειτουργήσει η ανάπτυξη μπορούν επίσης να προβλεφθούν.
  • Υποδεικνύεται η θεωρητική γραμμή των συγγραφέων που μελετήθηκαν, δηλαδή η θεωρητική παράδοση στην οποία εγγράφεται ο καθένας και το πλαίσιο παραγωγής αυτών των θεωριών, γιατί πολλές φορές συνδέονται με πολιτικά ή ιστορικά γεγονότα που καθορίζουν το πεδίο εφαρμογής τους και περιορισμούς.
  • Η οργάνωση της ανάπτυξης είναι προχωρημένη, υποδεικνύοντας τους θεματικούς άξονες ώστε ο αναγνώστης να γνωρίζει από την αρχή πώς θα δομηθεί το κείμενο. Για αυτό, εκφράσεις όπως: Πρώτα θα περιγραφεί... Μετά θα αναλυθεί... Από τη μια θα αντιπαρατεθεί...
• Ανάπτυξη
  • Είναι το σώμα της δουλειάς. Δεν είναι απαραίτητο να το εισάγουμε με τον υπότιτλο «Ανάπτυξη».
  • Είναι οργανωμένη σε μέρη σύμφωνα με τους θεματικούς άξονες που προτάθηκαν αρχικά, καθένας από τους οποίους μπορεί να εισαχθεί με υπότιτλο που αναφέρεται σε αυτόν.
  • Σε κάθε μέρος, αρχικά εκτίθεται η προς ανάλυση πτυχή και στη συνέχεια περιγράφεται η αντιμετώπιση που κάνει κάθε ένας από τους επιλεγμένους συγγραφείς σε αυτήν την ερώτηση.
  • Δεν πρέπει να παραμεριστεί ότι το ενδιαφέρον έγκειται στην αντίθεση ή τη συμπλήρωση μεταξύ των συγγραφέων που αποτελούν μέρος της επιλεγμένης βιβλιογραφίας. Δεν αρκεί να συνθέσουμε την οπτική του καθενός, αλλά πρέπει να δημιουργηθούν σχέσεις μεταξύ τους. Για το λόγο αυτό, μετά την αποκάλυψη της οπτικής γωνίας των συγγραφέων, οι συμφωνίες ή οι αποκλίσεις τους πρέπει να γίνουν σαφείς. Για αυτό, συνιστάται να συμπεριλάβετε συνδετήρες ή διοργανωτές πληροφοριών (Σε αντίθεση με τα παραπάνω, όμως, από την άλλη, επίσης, όπως, ομοίως).
  • Οι έννοιες της ίδιας θεωρίας ή συγγραφέα περιγράφονται επίσης και σχετίζονται, για να γίνουν σαφείς οι εννοιολογικές λεπτομέρειες και οι παραδοχές κάθε θεωρίας και το εύρος της. Για αυτό, εισάγονται επεξηγηματικοί πόροι όπως ο ορισμός, το εξήγηση μέσω παραδείγματος, την εισαγωγή άμεσων ή έμμεσων εισαγωγικών.
• Συμπέρασμα
  • προσφέρεται α σύνθεση της ανάλυσης που πραγματοποιήθηκε, με μια σύντομη ανασκόπηση των στάσεων που περιγράφονται στην ανάπτυξη.
  • Το πρόβλημα που τέθηκε στην εισαγωγή επαναλαμβάνεται και αναλύονται οι απαντήσεις που είχαν προταθεί στην αρχή.
  • Αξιολογούνται οι θεωρητικές συνεισφορές που αναλύθηκαν και ο αντίκτυπός τους στην τρέχουσα κατάσταση του κλάδου.
  • Μπορεί να συμπεριληφθούν προτάσεις για μελλοντική εργασία ή νέες ερωτήσεις που ανοίγουν άλλες γραμμές έρευνας ή ανάλυσης.
• Βιβλιογραφικές αναφορές
  • Πρέπει να παρουσιάζονται με τη μορφή καταλόγου, με αλφαβητική σειρά, στο τέλος της εργασίας και κάτω από τον τίτλο «Βιβλιογραφία».
  • Επιτρέπουν την αναζήτηση των πηγών που αναφέρθηκαν και, εάν απαιτείται, τη συμβουλή του αρχικού κειμένου.
  • Ο τρόπος αναφοράς στη βιβλιογραφία μπορεί να ποικίλλει ανάλογα με τις συμβάσεις του επιλεγμένου συστήματος παραπομπών. Οι πιο συχνές είναι Κανόνες APA, το σύστημα του Χάρβαρντ και το ισπανοαμερικανικό εγχειρίδιο.

Παραδείγματα ακαδημαϊκών δοκιμίων

1. Μια σύντομη ιστορία της εκπαίδευσης και η αποστολή της διδασκαλίας

Η εκπαίδευση έπαιζε πάντα θεμελιώδη ρόλο στη μετάδοση και διατήρηση της γνώσης από γενιά σε γενιά. Η δυνατότητα διδασκαλίας, δηλαδή εκπαίδευσης ή κατάρτισης, υπερβαίνει κατά πολύ την απλή προσφορά στους νέους τεχνικές και αντικειμενικές γνώσεις για απομνημόνευση και άσκηση για να τους επιτρέψει να αποκτήσουν ένα επάγγελμα. Η εκπαίδευση είναι επίσης μετάδοση θεμελιωδών αξιών, διδασκαλία κοσμοθεωρίας και ενίσχυση συμπεριφορών, τρόπων σκέψης. Είναι να διαιωνίσει ένα σύστημα και ταυτόχρονα να σπείρει τους σπόρους της επερχόμενης αλλαγής.

1. Σχετικά με τη σημασία της εξάλειψης του εκφοβισμού ή του εκφοβισμού στις κοινωνίες μας

Η λέξη "εκφοβισμός” -δανεισμένο από τα αγγλικά- δεν είναι πια ξένο σε κανέναν: ούτε σε αυτούς που το υπέφεραν πριν, με άλλα ονόματα, ή ακόμα και χωρίς αυτά, ούτε σε αυτούς που σήμερα αφιερώνουν τις προσπάθειές τους για την εξάλειψή του. Αυτό είναι ένα ενοχλητικά κοινό φαινόμενο στις σύγχρονες κοινωνίες μας, παρά το γεγονός ότι Οι επιπτώσεις στην ατομική και συλλογική ψυχή είναι τρομερές, όπως συμβαίνει με όλες σχεδόν τις μορφές βία.

1. Σημειώσεις για την ιστορία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Σήμερα είναι σύνηθες να μιλάμε για το ανθρώπινα δικαιώματα και θεωρώντας δεδομένη την υπόσχεση ότι, ανεξάρτητα από το πού και πότε, οι παραβάτες των θεμελιωδών δικαιωμάτων τελικά θα διωχθούν και θα τιμωρηθούν. Ωστόσο, μια έννοια όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν υπήρχε πάντα, ή τουλάχιστον όχι με τους ίδιους όρους με τους οποίους υπάρχει σήμερα, και για το λόγο αυτό είναι συχνά θεωρεί ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι το αποτέλεσμα μιας οδυνηρής κατανόησης της ιστορίας των δεινών και των τραγωδιών που είναι χαρακτηριστικό του πολιτισμού ο άνθρωπος.

Περισσότερα παραδείγματα ακαδημαϊκών δοκιμίων

1. «Jean-Jacques Rousseau και Karl Marx: μια συγκριτική μελέτη δύο κριτικών στην οικονομία της αγοράς». Andres Alvarez και Jimena Hurtado.
2. «Η πολιτική της πολιτικής επιστήμης: δοκίμιο πειθαρχικής ενδοσκόπησης από τη Λατινική Αμερική σήμερα». Paul Ravenca.
3. «Η σημασία των κοινωνικών επιστημών». Πάολα Μεντιέτα
4. «Το όνομα της επιστήμης. Δοκίμιο για μια καλοκαιρινή συζήτηση». Florencia Cendali, Magali Coppo, Carla Wainsztok.
5. «Πώς κατασκευάζεται η έννοια της λατινοαμερικανικής κοινωνικής επιστήμης από το Scopus;» Κλαούντιο Ντίαζ Ερέρα.
6. Η επικοινωνία ως αντικείμενο μελέτης: μεταξύ των ανθρώπινων σχέσεων και των μέσων ενημέρωσης. Miriam Herrera Aguilar.
7. Διδασκαλία της επικοινωνίας στο πλαίσιο της κοινωνικής ανάπτυξης. Ιβάν Λέλο.
8. «Η ψυχολογία ως επιστήμη. Δοκίμιο θεωρητικού προβληματισμού με έμφαση στην Κόστα Ρίκα». Cristina Paniagua Esquivel.
9. «Η ψυχολογική πραγματικότητα: Ένα δοκίμιο για το τι συμβαίνει στη συνείδηση». Dante Bobadilla.
10. «Δοκίμιο για την εκπαίδευση, την παιδαγωγική και τη σχέση τους». Martin Leonardo Bull Runner.
11. «Η Παιδαγωγική στην Εκπαίδευση». Gustavo Adolfo Romero Berea.
12. «Επτά δοκίμια για τη φιλοσοφία και την πολιτική της απελευθέρωσης του Ενρίκε Ντίσελ». Federico Ledesma Zaldívar και Juan Diego Ortiz Acosta (συντονιστές).
13. «Φιλοσοφία, σκέψη και πολιτικές ιδέες. Δοκίμιο ορολογίας διευκρίνισης». Φερνάντο Πριέτο.
14. «Ο κοινωνικός λειτουργός ως κοινωνικός παιδαγωγός». Kassandra Yanque Colanque, Lidia Conde Atamari, Carlos Coaquira Hualpa.
15. «Αποφασίστε, κρίνετε, πείστε. Δοκίμιο για τη συγκρότηση του δικηγόρου». Έρικ Εντουάρντο Πάλμα.

Διαφορές μεταξύ δοκιμίων ειδικών και δοκιμίων για προπτυχιακούς φοιτητές

Εξετάσεις ειδικών:

• Είναι κείμενα που δημοσιεύονται σε εξειδικευμένα περιοδικά, σε πρακτικά συνεδρίων του πειθαρχικού τομέα στον οποίο ανήκει ο συγγραφέας, αν ήταν π.χ. εργασία.
• Στόχος του είναι να παρουσιάσει στην επιστημονική κοινότητα ένα πρωτότυπο κείμενο που πραγματεύεται ένα θέμα με διαφορετικό τρόπο, σε συνάρτηση με τις επιλεγμένες θεωρητικές πηγές.
• Οι αποδέκτες είναι συνομήλικοι της επιστημονικής κοινότητας, επομένως μοιράζονται με τον συγγραφέα τις γνώσεις αυτού του κλάδου και δεν είναι απαραίτητο να εξηγηθούν οι βασικές έννοιες στο σώμα του κειμένου.
• Όπως σε κάθε ακαδημαϊκό είδος, οι σχετικές γνώσεις για την ανάλυση των προβλημάτων που αναπτύσσονται πρέπει να προσδιορίζονται με σαφήνεια και το περιεχόμενο πρέπει επίσης να είναι σαφές. θεωρητικό πλαίσιο από την οποία προσεγγίζεται το θέμα.

Δοκίμια για προπτυχιακούς φοιτητές:

• Έχουν αξιολογική λειτουργία και αποτελούν μέρος της εκπαίδευσης των μαθητών.
• Αποσκοπούν στον έλεγχο του βαθμού κατανόησης του θεωρητικού υλικού και της ικανότητας των μαθητών να κάνουν σχέσεις και αντιθέσεις μεταξύ των εννοιών.
• Απαιτούν μια σειρά από λειτουργίες κατανόησης: επιλογή σχετικών πληροφοριών, προσδιορισμός ιδεών αρχές, αναγνώριση της οπτικής γωνίας κάθε συγγραφέα, επισήμανση σημείων επαφής και αποκλίσεων μεταξύ τους οι πηγές.
• Απαιτούν δεξιότητες γραφής: ακριβής χρήση του λεξικού, επάρκεια μητρώου, σωστή οργάνωση των πληροφοριών.
• Δεδομένης της λειτουργίας του ως αξιολόγησης, οι συμμετέχοντες δεν είναι ισότιμοι: ο συγγραφέας είναι μαθητής και ο αναγνώστης ο δάσκαλος που θα αξιολογήσει πώς πραγματοποίησε την κριτική εργασία που συνεπάγεται τη συγγραφή του κείμενο.
• Ο συγγραφέας πρέπει να εκθέσει όλες τις πηγές που συμβουλεύτηκε, ακόμη και όταν ο καθηγητής τις γνωρίζει, γιατί πρέπει επιδεικνύουν τις δικές τους γνώσεις για το θέμα που εξετάζεται και τεκμηριώνουν με σαφήνεια τις σχέσεις που καθιερώνει.

Μπορεί να σας εξυπηρετήσει: