Ορισμός της Προσωκρατικής Φιλοσοφίας

Γενικά χαρακτηριστικά της προσωκρατικής φιλοσοφίας

Το κύριο μέλημα των αντιπροσωπευτικών φιλοσόφων της περιόδου ήταν η μελέτη της φύσης (physis), σκέψη ως σύνολο· Τα ενδιαφέροντά του ήταν στους τομείς των μαθηματικών, αστρονομία, ο γεωγραφία, ιατρική και βιολογία. Με τη σειρά τους, υπό την επιρροή των σοφιστών, ερεύνησαν και τον τομέα των επιστημολογία και το σημασιολογία.

Από τους προσωκρατικούς φιλοσόφους μπορούμε να αναφέρουμε τον Θαλή του Μιλήτου, τον Αναξίμανδρο από τη Μίλητο, τον Αναξιμένη τον Μιλήσιο, τον Ξενοφάνη του Κολοφώνα, Πυθαγόρας Σάμου, Ζήνων ο Ελέας, Εμπεδοκλής Ακράγας, Διογένης Απολλωνίας, Δημόκριτος Αβδήρων, Αναξαγόρας Κλαζομένη. Δύο από αυτά ήταν ιδιαίτερα επίκαιρα, δεδομένης της επιρροής των ιδεών του: Ο Ηράκλειτος της Εφέσου και ο Παρμενίδης από την Ελέα.

Οι πηγές των προσωκρατικών φιλοσόφων που σώζονται είναι έμμεσες, συνήθως, ανακτήθηκαν μέσω θραυσμάτων που αναφέρονται από τους αρχαίους συγγραφείς μετά από αυτούς (όπως ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Σιμπλίκιος κ.λπ.), καθώς και οι μαρτυρίες για τους ζει.

μυθολογικές κοσμογονίες

Οι κοσμογονικές ιδέες για τη δομή του κόσμου, που βρίσκονται στη βάση του σκέψη μάλλον ορθολογιστικές φιλοσοφικές ιδέες προέρχονται, παραδόξως, από μυθολογικά πλαίσια. Έτσι, οι ιστορίες του Ομήρου και της Θεογονίας του Ησίοδου αποτελούν προνομιακές πηγές για την ελληνική φιλοσοφική σκέψη στην αρχή της.

Η ομηρική, προφιλοσοφική αντίληψη της ψυχής (ψυχή), ως ανούσια πνοή που, ως επιρροή, δίνει ζωή στο σώμα και επιβιώνει στον Άδη μετά τον θάνατό του, αποτελεί προηγούμενο μεγάλο σημασία στις μεταγενέστερες εξελίξεις της ελληνικής σκέψης (η οποία, με τη σειρά της, είχε καθοριστική επίδραση στην ιστορία των ελληνικών ιδεών). Δυτικά). Οι προσωκρατικές φιλοσοφίες του Πυθαγόρα, του Θαλή, του Αναξιμένη και του Ηράκλειτου είναι κληρονόμοι της ομηρικής αντίληψης από αυτή την άποψη.

Με τον ίδιο τρόπο, οι ορθολογικές προσπάθειες εξήγησης της δομής του σύμπαντος -ως ανάπτυξη από μια απλή και μοναδική καταγωγή- παραπέμπουν, επίσης, στην προηγούμενη ποιητική παράδοση.

Ηράκλειτος Εφέσου

Οι ιστορίες που μας έχουν φτάσει για τη μορφή του Ηράκλειτου τον παρουσιάζουν γενικά ως χαρακτήρα μισάνθρωπος, ο οποίος είχε κακές σχέσεις με τους συμπολίτες του, προτιμώντας να έρθει να παίξει με τους παιδιά. Είχε το παρατσούκλι «ο σκοτεινός», δεδομένου του κρυπτικού στυλ γραφής του, που συνδέεται με τον «αριστοκρατικό» χαρακτήρα του. Μόνο ένα βιβλίο, το Περί Φύσης, του αποδίδεται.

Ο Ηράκλειτος προτείνει ότι το Σύνταγμα του κόσμου —που αγνοείται από την πλειονότητα των ανδρών, που πιστεύουν ότι έχουν μια συγκεκριμένη σκέψη— είναι ουσιαστικά ένα και εξηγείται με βάση τον λόγο ως την υποκείμενη αρχή όλων των πραγμάτων. ο εμφάνιση Ο πληθυντικός του σύμπαντος συγκεντρώνεται σε ένα συνεκτικό σύνολο, μέρος του οποίου αποτελούν οι άνθρωποι και στο οποίο, στη συνέχεια, μπορούν λογικά να έχουν πρόσβαση. Τα αντίθετα συνδέονται με μια ενιαία αμετάβλητη διαδικασία και αυτό, με τη σειρά του, χαρακτηρίζεται από μόνιμο μετασχηματισμό.

Όπως αυτός λογότυπα Όπως το Φωτιά είναι φιγούρες που, στα διάφορα αποσπάσματα, αναφέρονται στην εν λόγω έμφυτη αρχή που εξισορροπεί το πλειονοψηφία συνολικά, σε μεγαλύτερη αρμονία. Στην εικόνα του ποταμού, που έχει επιβιώσει μέχρι σήμερα με την ιδέα ότι «κανείς δεν μπορεί να λουστεί δύο φορές στα ίδια νερά», η έννοια της μόνιμης αλλαγής απεικονίζεται ως η μόνη αμετάβλητη αρχή, συστατική της πραγματικότητας.

Παρμενίδης Ελαίας

Το πιο σημαντικό έργο του Παρμενίδη που μας έχει φτάσει είναι το ποίημά του, το οποίο έχει θέσει τα μεταφυσικά και γνωσιολογικά θεμέλια που θα υιοθετήσει αργότερα ο πλατωνισμός. Εκεί, διακηρύσσει ότι υπάρχουν μόνο δύο δυνατότητες, δύο δρόμοι που μπορεί να ακολουθήσει η σκέψη, και οι δύο αλληλοαποκλειόμενοι: ο δρόμος του είναι και το μονοπάτι του να μην είναι.

Το ποίημα αποτελείται από ένα επιχείρημα για την ανάγκη απόρριψης της δεύτερης εναλλακτικής, καθώς είναι ακατανόητη. Μόνο ο δρόμος της ύπαρξης είναι ασφαλής και οδηγεί στην αλήθεια, και την προσεγγίζουμε λογικά, όχι μέσω των πεποιθήσεων ή των αισθήσεων. Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν φτάνει στη γνώση της αλήθειας —μοναδική, τέλεια, αμετάβλητη—, γιατί συγχέουν και τους δύο δρόμους. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση, ό, τι δεν υπάρχει μπορεί να θεωρηθεί και, επομένως, να γίνει, ώστε να μην είναι ποτέ αληθινό.

Βιβλιογραφία

Κερκ, Γ. S., Raven, J. E., & Schofield, M. ΕΝΑ. ΜΕΓΑΛΟ. ντο. ΕΙΤΕ. ΜΕΓΑΛΟ. Μ. (2008). The Presocratic Philosophers: Critical History with Selected Texts, μτφρ. Jesus Garcia Fernandez, Μαδρίτη: Γκρέδος.