Σημασία της Μίτωσης

Σερένα Κουόγκι
Τίτλος Καθηγητή Βιολογίας

ο σημασία της μίτωσης έγκειται στην κατ' εξοχήν κατάσταση κυτταρικής αναπαραγωγής του, χαρακτηριστική της συντριπτικής πλειοψηφίας των μορφών ζωής που κατοικούν επί του παρόντος τη Γη. Σε αυτό το σημείο, είναι απαραίτητο να θυμόμαστε ότι το γενετικό υλικό των κυττάρων μπορεί να οργανωθεί με δύο διαφορετικούς τρόπους. Από τη μια πλευρά, το προκαρυωτικούς οργανισμούς Χαρακτηρίζονται από ένα μόνο χρωμόσωμα που δεν περιβάλλεται από έναν πυρήνα. Αυτά τα κύτταρα (βακτήρια, μερικά πρωτόγονα φύκια) διαιρούνται με απλή σχάση. Αντι αυτου, ευκαρυωτικοί οργανισμοί (λαχανικά, συμπεριλαμβανομένων των άλλων φύκια, μύκητας, πρωταγωνιστές, των ζώων) αποθηκεύουν το γενετικό υλικό των κυττάρων τους σε μια υποκυτταρική δομή που ονομάζεται πυρήνας. Εντός του πυρηνικού εσωτερικού, το DNA (δεοξυριβονουκλεϊκό οξύ) είναι διατεταγμένο και «συσκευασμένο» σε ζυγό αριθμό χρωμοσωμάτων.

Η πορεία των εξελικτικών γεγονότων απαιτούσε, σε μια ορισμένη στιγμή στην αρχή της, την εφαρμογή ενός αποτελεσματικού μηχανισμού που θα επέτρεπε τα πρώτα κύτταρα αποκτούν την πολύπλοκη βιολογική ποιότητα της αναπαραγωγής, πέρα ​​από τις βασικές διαδικασίες που είχαν –και εξακολουθούν να έχουν– τα προκαρυωτικά το. Καθώς το γενετικό υλικό προσέλαβε μεγαλύτερο βαθμό πολυπλοκότητας, η απαραίτητη αντιγραφή του προχώρησε επίσης σε μια πιο ισχυρή και αποτελεσματική μεθοδολογία, για μέσα που εγγυώνται όχι μόνο έναν ταχύτερο μηχανισμό για την κωδικοποίησή του, αλλά και την ενσωμάτωση της δυνατότητας δημιουργίας «μεταφραστικών σφαλμάτων» κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, ένα φαινόμενο που προκάλεσε τη δημιουργία γενετικής ποικιλότητας που απολαμβάνουν τα χιλιάδες διαφορετικά είδη που ήταν σε θέση να εξελιχθούν ως συνέπεια.

Επεξεργάζομαι, διαδικασία

Στη διάρκεια μίτωσις, το γενετικό υλικό που περιέχεται στον πυρήνα είναι διατεταγμένο με τέτοιο τρόπο ώστε κάθε ένα από τα χρωμοσώματα να αντιγράφεται από συγκεκριμένα ένζυμα που θα κατανεμηθούν εξίσου σε καθένα από τα δύο θυγατρικά κύτταρα που θα προκύψουν από αυτό επεξεργάζομαι, διαδικασία. Επομένως, μίτωσις Αποτελείται από έναν αναπαραγωγικό μηχανισμό κατά τον οποίο ολόκληρο το DNA ενός ευκαρυωτικού κυττάρου αντιγράφεται στον εαυτό του για να δημιουργήσει νέα κυτταρικά στοιχεία.

Οι ιστοί με το υψηλότερο ποσοστό μίτωσης είναι εκείνοι που χαρακτηρίζονται από ταχεία κυτταρική ανανέωση ή διαρκή και συνεχή ανάπτυξη. Από αυτή την άποψη ξεχωρίζουν οι εμβρυϊκοί ιστοί, όλα τα επιθήλια (δέρμα και βλεννογόνος διαφορετικών οργάνων) και τα περισσότερα αναπαραγωγικά κύτταρα. Αντίθετα, οι πιο σταθεροί ιστοί χαρακτηρίζονται από την απουσία κυτταρικής διαίρεσης και, κατά συνέπεια, από μίτωση. Σε αυτό το πλαίσιο, τα μυϊκά κύτταρα και νευρώνες ανώτερων θηλαστικών, όπως ο άνθρωπος, δεν εκτελούν πλέον μίτωση.

Αξίζει να ξεχωρίσετε μίτωσις του ο μείωση, που είναι μια άλλη διαδικασία του κυτταρική διαίρεση στα οποία σχηματίζονται θυγατρικά κύτταρα χωρίς προηγούμενο διπλασιασμό του χρωμοσωμικού υλικού. Επομένως, τα νέα κύτταρα έχουν τα μισά χρωμοσώματα. Αυτός ο μηχανισμός είναι που δημιουργεί τα ωάρια και το σπέρμα, δηλαδή τα αναπαραγωγικά κύτταρα. Η σύντηξη αυτών των στοιχείων δημιουργεί έναν νέο οργανισμό που, από το πρώτο του κύτταρο, χαρακτηρίζεται από ένα πλήρες, εντελώς νέο και ατομικό γενετικό υλικό. Επίσης, σημειώνεται ότι μίτωσις Είναι ένα ιδιαίτερα ελεγχόμενο και προσαρμοσμένο φαινόμενο για την αποφυγή αλλοιώσεων κατά την αναπαραγωγή των κυττάρων. Στους νεοπλασματικούς ιστούς, η διαδικασία της μίτωσης χάνει αυτόν τον βιολογικό έλεγχο και τα κύτταρα αναπαράγονται σε επιταχυνόμενη και μη ρυθμισμένη λειτουργία, η οποία εξηγεί μεγάλο μέρος της συμπεριφοράς του καρκίνου και άλλων ασθενειών συνεργάτες.

διαιρέστε για να μεγαλώσετε

Η διαδικασία διαίρεσης του γενετικού υλικού των κυττάρων μέσω της μίτωσης έφερε επίσης ως συνέπεια την κυτταρική ικανότητα να σχηματίζει ιστοί, μέσω της διασύνδεσης γειτονικών κυττάρων, πανομοιότυπων και εξειδικευμένων σε κάποιο είδος συγκεκριμένης λειτουργίας, κάνοντας το άλμα προς τη σύσταση σύνθετων οργάνων, τα οποία με τη σειρά τους αναλάμβαναν διαφορετικούς ρόλους, αλλά με συστημική συσχέτιση που επέτρεπε την πρόοδο προς τα είδη όλο και περισσότερο συγκρότημα.

Όλη αυτή η εσωτερική ανάπτυξη των οργανισμών έχει χρησιμοποιηθεί εξελικτικά για να δώσει τη θέση της σε όλο και πιο μεγάλα και πιο πολύπλοκα είδη, μεταξύ των οποίων η μεταβλητότητα Η γενετική αποκαλύπτει τη σημασία που έχει το περιβάλλον στις ευκαιρίες που καθορίζουν το πεπρωμένο της επιβίωσης του είδους, καθώς και στη συνύπαρξή τους μεταξύ Ναι.

Εξέλιξη και παραλλαγή

Κατά τη διαδικασία της διαίρεσης των χρωμοσωμάτων που διαχειρίζεται η μίτωση, υπάρχουν πολλοί εξωτερικοί παράγοντες που μπορούν να την επηρεάσουν. Από χημικές ουσίες με μεταλλαξιογόνο δυναμικό που δεν σχετίζονται με τη διαδικασία, όπως οργανικές ενώσεις χλωρίου, οργανοφωσφορικές ενώσεις ή ακόμη και βαρέα μέταλλα, έως παράγοντες φυσικά και ενεργειακά όπως η ακτινοβολία ή τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία, που διέρχονται κυρίως από τα ερεθίσματα που αποτυπώνει το περιβάλλον σε καθένα από τα είδη ως ο κύριος κινητήρας των εξελικτικών αλλαγών, ενόψει μιας περισσότερο από απαραίτητης προσαρμογής, η οποία επέτρεψε την εμφάνιση μοριακών τροποποιήσεων στον γενετικό κώδικα του τρόπους τόσο ανεξάρτητους για κάθε είδος, όσο και εκείνους που συσχετίζονται μεταξύ δύο ή περισσότερων ειδών, καθιερώνοντας έτσι έναν συνεξελικτικό χαρακτήρα μεταξύ των ειδών. είδος.

Ένα κοινό παράδειγμα αυτού του φαινομένου είναι εύκολα παρατηρήσιμο μεταξύ ορισμένων ειδών, που ανήκουν πάντα στην ίδια θέση και συνδέονται μέσω των ρόλων τους μέσα στην τροφική αλυσίδα, αποδεικνύοντας το υπάρχον παιχνίδι μεταξύ θηράματος και αρπακτικών, με ένα ευρύ φάσμα δυνατοτήτων προσαρμοστικής εξαπάτησης, όπου οι πρώτοι είχαν το ερέθισμα να μεταμορφώσουν το δικό τους γενετική προς την ανάπτυξη οπτικών και χημικών εμφανίσεων, παρόμοιων με εκείνων των αρπακτικών τους, προκειμένου να διατηρούν όσο το δυνατόν περισσότερα μέλη της οικογένειάς τους ασφαλή είδη, ενώ τα τελευταία αναγκάστηκαν να εξελίξουν τις σωματικές τους ικανότητες να οξύνουν τις αισθήσεις και τις κινητικές τους δεξιότητες, ώστε να μην πεινάσουν για να μείνουν περάστε για ανόητους

Μεταλλαξιογόνα φαινόμενα

Δεδομένης, λοιπόν, της ύπαρξης τόσων εξωτερικών στοιχείων που επηρεάζουν τα αποτελέσματα της διαίρεσης μιτωτικό, μπορεί κάλλιστα να οδηγήσει σε δικαιολογημένη αμφισβήτηση της αποτελεσματικότητας αυτού του μηχανισμού αναπαραγωγής κινητό τηλέφωνο. Ωστόσο, η ικανότητα δημιουργίας δύο πανομοιότυπων θυγατρικών κυττάρων από ένα μητρικό κύτταρο δεν είναι τόσο εύθραυστη και ευάλωτη όσο μπορεί να φαίνεται.

Ο συνδυασμός μεταξύ της μοριακής αλλαγής της δομής του DNA και της βιωσιμότητας της επιτυχίας του για την επιβίωση των κυττάρων που προκύπτουν μετά τη μίτωση είναι μια άλλη ιστορία. πολύ πιο περίπλοκο, γιατί δεν μπορεί κάθε τύπος μετάλλαξης να επιτρέπει την κανονική απόδοση των τροποποιημένων κυττάρων, γεγονός που είναι στην πραγματικότητα πολύ πιο συχνό από ό, τι είναι θα μπορούσε ακόμη και να φανταστεί ή ακόμα και να ανιχνευθεί, με τη σιωπηλή συστηματική εξάλειψη μη βιώσιμων μεταλλαγμένων κυττάρων που συνήθως συμβαίνει, ενώ τα μεταλλαγμένα κύτταρα μπορούν να καταδεικνύουν μόνο μέσα στο χρόνο, τα αποτελέσματα εκείνων των τυχαία επιτυχημένων κατορθωμάτων των κυττάρων που κατάφεραν να αντιμετωπίσουν μια αλλαγή και να επιβιώσουν με την επακόλουθη συμβολή τους μεταδίδεται στις επόμενες γενιές του ίδιου είδους, χάρη στις διαιρέσεις με μίτωση που θα συνεχίσουν να αναπαράγουν τη μετάλλαξη ως τη νέα φυσιολογική διαμόρφωση στο δημιουργημένα κύτταρα.

βιβλιογραφικές αναφορές

Alberts, B., Bray, D., & Hopkin, K. (2006). Εισαγωγή στην κυτταρική βιολογία. Pan American Medical Ed.

Cardenas, Ο. (2013). Κυτταρική και ανθρώπινη βιολογία. Εκδόσεις Ecoe.

Λόντις, Χ. (2005). Κυτταρική και μοριακή βιολογία. Pan American Medical Ed.

Μαζία, δ. (1961). Μίτωση και φυσιολογία της κυτταρικής διαίρεσης. Στο κελί (σελ. 77-412). Ακαδημαϊκός Τύπος.

McIntosh, J. R., Molodtsov, M. I., & Ataullakhanov, F. YO. (2012). Βιοφυσική της μίτωσης. Quarterly reviews of biophysics, 45(2), 147-207.