Σημασία γενιών πολεμικών αεροσκαφών

Αλσίνα Γκονζάλες
Ειδικός δημοσιογράφος και ερευνητής

Οι αδελφοί Ράιτ μπορεί να μην είχαν δει το λαμπρό μέλλον που περίμενε την αεροπορία όταν το πήραν αεροπόρος ήταν το πρώτο ανθρωπογενές αντικείμενο βαρύτερο από τον αέρα που απογειώθηκε και συντήρησε την πτήση, στις 17 Δεκεμβρίου 1903.

Έκτοτε ο αγώνας για την κυριαρχία στον ουρανό δεν έχει σταματήσει, τόσο για μεταφορές... όσο και για πόλεμο.

Και είναι ότι ο στρατός έχει βρει στα αεροπλάνα το κατάλληλο όργανο για να κυριαρχήσει στο πεδίο της μάχης. Τόσο πολύ που η αεροπορική δύναμη ενός στρατού έχει καθορίσει τη νίκη ή την ήττα του σε περισσότερες από μία περιπτώσεις.

Ήταν σε περιπτώσεις όπως ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, όταν η Luftwaffe βρέθηκε ανίκανη να συγκρατήσει το Συμμαχικός βομβαρδισμός της γερμανικής πολεμικής υποδομής, ή στον ίδιο πόλεμο στην περίπτωση της Ιαπωνίας, ή στο πόλεμος του Κοσσυφοπεδίου, όταν η αεροπορική πίεση του ΝΑΤΟ ανάγκασε τη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση να σταματήσει το πυρ και να διαπραγματευτεί.

Το παρόν της στρατιωτικής αεροπορίας χαρακτηρίζεται από μαχητικά-βομβαρδιστικά, τα οποία έχουν γίνει πραγματικές πλατφόρμες όπλων, αλλά όπως σε όλα, έτσι και αυτά ακολούθησαν την εξέλιξή τους από τότε που οι πρώτοι πίδακες διέσχισαν τον ουρανό του κόσμου στις δεκαετίες του '30 και του '40 του αιώνα xx. Και αυτή η εξέλιξη συνοψίζεται στις διαφορετικές γενιές που έχουν γεννηθεί με την πρόοδο αυτών των μύλων.

Η πρώτη γενιά σύγχρονων αεροσκαφών μάχης ξεκίνησε λίγο πριν από την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου με τους πρώτους κινητήρες αεριωθουμένων.

Παρά το γεγονός ότι οι Βρετανοί και οι Ιταλοί ανέπτυξαν προσπάθειες σε αυτό έρευνα, ήταν οι Γερμανοί (επικεντρωμένοι πλήρως σε μια ισχυρή και δαπανηρή πολιτική επανεξοπλισμού από το 1933) που πρωτοστάτησαν.

Τον Αύγουστο του 1939 πετούσε με το Heinkel He 178, το πρώτο αεριωθούμενο αεροσκάφος στον κόσμο, αν και δεν θα ήταν το πρώτο που θα μπήκε σε ενεργό υπηρεσία μάχης.

Αυτή η τιμή θα πήγαινε σε μια δημιουργία του Willy Messerschmitt, ενός από τους αγαπημένους μηχανικούς του Χίτλερ: το κομψό και θρυλικό Me 262.

Τα αεροσκάφη αυτής της εποχής είναι ακόμα κληρονόμοι των λειτουργιών και των τακτικών που αναπτύχθηκαν στον Μεσοπόλεμο και τελειοποιήθηκαν κατά τον παγκόσμιο πόλεμο του 1939-1945.

Αν και το Arado Ar 234 ήταν ένα βομβαρδιστικό με τζετ, ο ρόλος των τζετ επιφυλάσσεται για το κυνήγι.

Αυτός κυνομαχία, η πρακτική της εναέριας μάχης μεταξύ δύο μαχητικών σε κοντινή απόσταση, είναι αυτό που επιτρέπουν τα όπλα της εποχής, κανόνια και πολυβόλα, που τοποθετούν αυτές τις συσκευές.

Αρχικά, τα αεριωθούμενα αεροπλάνα δεν είναι τίποτα άλλο από συμβατικά αεροσκάφη με έμβολα στα οποία είναι προσαρμοσμένοι οι κινητήρες αεριωθούμενου αέρα, αλλά με τεταμένη μεταπολεμική ηρεμία, οι μηχανικοί έχουν χρόνο να μάθουν πώς να βελτιστοποιούν τα αεροσκάφη για να αξιοποιήσουν στο έπακρο τους κινητήρες τους.

Έτσι, προέκυψαν σχέδια όπως το βορειοαμερικανικό F-86 Sabre ή το σοβιετικό MiG-15, που φάνηκαν στους ουρανούς της Κορέας. Ως καινοτομία, αυτά τα αεροπλάνα μπορούσαν να στεγάσουν και να εκτοξεύσουν μη κατευθυνόμενους πυραύλους και να ρίχνουν βόμβες στον εχθρό. Τα μεγέθη τους ήταν ήδη μεγαλύτερα από τα αντίστοιχα εμβόλων του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.

Στα μέσα της δεκαετίας του '50, κατασκευάστηκαν τα πρώτα μοντέλα αεροσκαφών δεύτερης γενιάς.

Διάφοροι παράγοντες οδηγούν στην τεχνολογική πρόοδο που θα οδηγήσει σε αυτή τη δεύτερη γενιά. Πρώτον, η αυξανόμενη ταχύτητα των συσκευών, η οποία ξεπερνούσε το 1 mach (την ταχύτητα του ήχου), που ήταν δύσκολο να γίνει. εφαρμόσιμη «βολή στόχων» με κανόνια και πολυβόλα που είχαν γίνει από την αρχή της στρατιωτικής αεροπορίας.

Δεύτερον, η ίδια η τεχνολογική πρόοδος, και ειδικά τα ηλεκτρονικά, που επέτρεψαν την κατασκευή πιο έξυπνων και λειτουργικών συστημάτων. Για παράδειγμα, τα ραντάρ και οι κατευθυνόμενοι πύραυλοι άρχισαν να γίνονται συνηθισμένα.

Τα αεροπλάνα χωρίζονται σε δύο βασικούς ρόλους: αναχαιτιστές και μαχητικά-βομβαρδιστικά, τα τελευταία αρχίζουν να γίνονται αυτό που είναι σήμερα τα μαχητικά αεροσκάφη: πλατφόρμες εκτόξευσης όπλων.

Το F-104 Starfighter, το F-5 Freedom Fighter της Βόρειας Αμερικής, το γαλλικό Mirage III και 5 και τα MiG 19 και 21 Σοβιετικά, είναι μερικά από τα πιο εμβληματικά μοντέλα αυτής της εποχής, η οποία εκτείνεται με τα χρόνια 60. Μερικά από τα προαναφερθέντα μοντέλα εξακολουθούν να είναι ενεργά σε ορισμένα ένοπλες δυνάμεις…

Από τις αρχές της δεκαετίας του '60 έως τις αρχές της επόμενης δεκαετίας αναπτύχθηκε η τρίτη γενιά πολεμικών αεροσκαφών, στα οποία ένα είδος κυνομαχία και δίνεται έμφαση στις δυνατότητες επίθεσης εδάφους.

Ωστόσο, αυτό κυνομαχία Το σύγχρονο έχει ελάχιστη σχέση με αυτό του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ξεπερνά αυτό που θα μπορούσε να δει κανείς στον ουρανό της Κορέας, αφού βασίζεται στη χρήση κατευθυνόμενων πυραύλων και αντίμετρων.

Για ελιγμούς υπεκφυγής και για να ξεπεραστεί ο εχθρός, εκτός από μεγαλύτερη ταχύτητα απαιτείται επίσης ανώτερη ευελιξία για στροφή σε πιο στενούς κύκλους, για παράδειγμα, που δίνει θέση σε καναντέρ, τα μικρά βοηθητικά μπροστινά φτερά.

Οι πύραυλοι αέρος-εδάφους είναι μια από τις κύριες καινοτομίες στον τομέα των όπλων για αυτά τα αεροσκάφη. Προφανώς, αυτό δημιουργεί και μια νέα εξειδίκευση σε αυτά τα αεροσκάφη, αυτή της επίγειας επίθεσης.

Ιδιαίτερα εμβληματικά αυτής της εποχής είναι μοντέλα όπως το βορειοαμερικανικό F-4 Phantom II και το σοβιετικό MiG 23, 25 και 27.

η επόμενη γενιά είναι η τέταρτη, η οποία δίνει έμφαση στα αεροσκάφη πολλαπλών ρόλων, εκτός από την εισαγωγή ψηφιακών υπολογιστών στα αεροσκάφη.

Τα μαχητικά-βομβαρδιστικά, τα οποία έχουν ξεκινήσει μια αργή πορεία για να γίνουν πλατφόρμες ιπτάμενων όπλων, τώρα αρχίζουν να ωριμάζουν ως τέτοια.

Το επίκεντρο συνεχίζει να είναι στους ελιγμούς, καθώς αυτά τα αεροσκάφη δεν πτοούνται από μάχες κοντινής εμβέλειας. απόσταση, και η πανοπλία του προετοιμάζεται ανάλογα, με όπλα μεγάλης εμβέλειας αλλά και μικρός. Επιπλέον, οι απαιτήσεις πολλαπλών ρόλων οδηγούν επίσης στη συμπερίληψη όπλων επίθεσης εδάφους.

Εμβληματικά αεροσκάφη αυτής της γενιάς είναι τα αμερικάνικα F-14 (δημοφιλή από την ταινία Top Gun), τα F-15, F-16 και F-18, το Tornado και το Eurofighter, και τα δύο αποτέλεσμα κοινής προσπάθειας πολλών ευρωπαϊκών χωρών, του γαλλικού Rafale, του σοβιετικού MiG-29, του βρετανικού Harrier και του Jas Σουηδική γρίπη.

Το F-15 έχει επίσης την τιμή να είναι το πρώτο μαχητικό υπεροχής που σχεδιάστηκε ως τέτοιο στην ιστορία.

Αυτή η γενιά αποτελεί το μεγαλύτερο μέρος των αεροσκαφών σε υπηρεσία σήμερα με πολλούς από τους σημαντικότερους στρατούς του κόσμου.

Μερικά από αυτά τα μοντέλα έχουν βελτιωθεί τα τελευταία χρόνια με χαρακτηριστικά της πέμπτης γενιάς, δημιουργώντας αυτό που είναι γνωστό ως 4.5G.

Αυτή είναι η περίπτωση του MiG-35, ενός νέου αεροσκάφους που κατασκευάστηκε στη βάση του MiG-29 με αξιοσημείωτες βελτιώσεις σε σχέση με το τελευταίο.

Η πέμπτη γενιά χαρακτηρίζεται κυρίως από χαρακτηριστικά λαθραία (απόκρυψης), και ψηφιακές ηλεκτρονικές επικοινωνίες που τους επιτρέπουν να λειτουργούν σε δίκτυο, τόσο με άλλα αεροσκάφη όσο και με το στρατό, το ναυτικό ή οποιοδήποτε άλλο κλάδο.

Είναι τα πιο προηγμένα αεροσκάφη σε υπηρεσία σήμερα (*2019), με ονόματα όπως το μαχητικό υπεροχής F-22 Raptor και η εκδοχή πολλαπλών ρόλων και επιβιβασμένων, το F-35 Lightning II, το ρωσικό Su-57 ή το κινέζικο J-20.

Τι θα μπορούσε να μας επιφυλάσσει μια μελλοντική έκτη γενιά;

Λοιπόν, πιθανώς μια εξέλιξη αυτού που βλέπουμε στο πέμπτο με την προσθήκη της τεχνητής νοημοσύνης, του έτσι ώστε, αντί να εξελιχθούν τα μαχητικά-βομβαρδιστικά, αυτό που θα γίνει είναι να μετατραπούν σε μη επανδρωμένα, βελτιώνοντας δικα τους Χαρακτηριστικάλαθραία.

Πιθανώς αυτός ο τύπος συσκευής θα λειτουργεί σε ένα δίκτυο μαζί με άλλα παρόμοια αεροσκάφη ή αεροσκάφη που ειδικεύονται σε αυτό διαφορετικούς ρόλους, σχηματίζοντας ένα αυτόνομο δίκτυο επίθεσης και απόκρισης με ελάχιστη ή καθόλου ανθρώπινη παρέμβαση κατά τη διάρκεια της επίθεσης. μάχη.

Στην καλύτερη περίπτωση, οι ανθρώπινοι διοικητές θα επιλέξουν στόχους για ρομποτικά αεροπλάνα έκτης γενιάς για να αποφασίσουν πώς θα χτυπήσουν.

Τρομακτικό σωστά;

Fotolia: Radoslaw Maciejewski, Keith Tarrier