Σημασία της κατάκτησης της Γρανάδας

Αλσίνα Γκονζάλες
Ειδικός δημοσιογράφος και ερευνητής

Ήταν το επεισόδιο που ολοκλήρωσε τη λεγόμενη «Reconquista», και αυτό μαζί με το ανακάλυψη της Αμερικής, αποτέλεσαν τα μεγάλα ορόσημα της βασιλείας των Καθολικών Μοναρχών στα εδάφη που σήμερα αποτελούν την Ισπανία.

Επιπλέον, η κατάληψη ή η κατάκτηση του Βασιλείου της Γρανάδας είναι επίσης ένα από τα ορόσημα που εξετάζουν οι εθνικισμόςΙσπανικά, στο πλαίσιο μιας δυναστικής ένωσης που θεωρείται και από τον εν λόγω εθνικισμό ως εδαφική ένωση.

Η κατάκτηση του Βασιλείου της Γρανάδας ξεκινά μετά από αιώνες αποσύνθεσης των ισλαμικών βασιλείων στην Ιβηρική Χερσόνησο, τα οποία είχαν επενδύσει κατάσταση σχεδόν ισλαμικού μονοπωλίου στην Ιβηρική Χερσόνησο, σε ορισμένα χριστιανικά βασίλεια σε σχηματισμό που άρπαζαν εδάφη από τα βασίλεια της μισοφέγγαρο.

Αυτό της Γρανάδας, που ιδρύθηκε το 1238, ήταν το 1481 το τελευταίο μουσουλμανικό βασίλειο στο πάτωμα Ιβηρική, αφού οι εσωτερικές διαιρέσεις στον μουσουλμανικό κόσμο είχαν επηρεάσει ιδιαίτερα τη χερσόνησο, και τους Αγίους Τόπους, όπου η σταυροφορίες.

Η δυναστική ένωση μεταξύ των κορωνών της Καστίλλης και της Καταλονίας-Αραγωνίας είχε ως αποτέλεσμα κολοσσός που θα μπορούσε να αφήσει στην άκρη τις συγκρούσεις μεταξύ των δύο εδαφών, για να επικεντρωθεί στον εχθρό κοινός.

Ο πόλεμος που θα καταλήξει στη διαδικασία Reconquista ξεκίνησε το 1482 με σχεδόν «τυχαίο» τρόπο.

Παρόλο που υπήρχε θεωρητικά ειρήνη μεταξύ του Βασιλείου της Γρανάδας και των χριστιανικών βασιλείων, οι συνοριακές αψιμαχίες δεν ήταν ασυνήθιστες, που προκλήθηκαν από τοπικούς πολέμαρχους. Από κάποια στιγμή αυτά απλώς αυξήθηκαν σε ένταση σε τέτοιο βαθμό που εμπλέκουν τις αντίστοιχες κορώνες.

Μέχρι το 1485, ο πόλεμος συνίστατο στην κατάληψη και ανταλλαγή μερικών θέσεων, με περιστασιακές επιδρομές και χωρίς μεγάλες μετακινήσεις στρατευμάτων.

Οι Καθολικοί Μονάρχες εκμεταλλεύτηκαν τις υπάρχουσες εσωτερικές διαφωνίες στη μουσουλμανική πλευρά. όταν αιχμαλώτισαν τον πολέμαρχο Boabdil, αργότερα τον άφησαν ελεύθερο για να πολεμήσει για τα συμφέροντα των χριστιανικών βασιλείων.

Από το 1485, ο πόλεμος εντείνεται, οδηγώντας σε αυτό το στέμμα της Καστίλλης (κύριος αρχιτέκτονας της κατάκτησης) περισσότερο ανθρώπινο δυναμικό.

Το καταλανο-αραγονέζικο στέμμα (που κατείχε ο Φερδινάνδος Β') συμμετείχε μόνο με χρηματοδότηση και εξειδικευμένα στρατεύματα (όπως πυροβολαρχίες), καθώς και μέρος του ισχυρού του στόλου.

Ενώ οι Χριστιανοί κατακτούσαν πόλεις που βρίσκονταν γύρω από την πρωτεύουσα της Γρανάδας, στο εσωτερικό του βασιλείου, ένας από τους διεκδικητές του ο θρόνος (El Zagal) κατέκτησε τη Γρανάδα, ενώ ο Boabdil ηγήθηκε ενός χριστιανο-μουσουλμανικού στρατού που τον οδήγησε να κατακτήσει την πόλη βάρδια.

Ο Μποαμπντίλ έγινε υποτελής της Καστίλλης, ενώ ο Ελ Ζαγκάλ κατείχε την υπόλοιπη επικράτεια.

Μεταξύ 1488 και 1490, κατακτήθηκε από χριστιανικά στρατεύματα, αφήνοντας την πρωτεύουσα στα χέρια του Boabdil, ο οποίος στη συνέχεια αρνήθηκε να ικανοποιήσει τους όρους υποτέλειας του στους Βασιλιάδες Καθολικοί.

Παραδόθηκε το El Zagal, το 1490 παρέμεινε μόνο η πρωτεύουσα, η Γρανάδα, και οι γύρω περιοχές, οπότε η προσπάθεια επικεντρώθηκε σε αυτήν.

Η τελική επίθεση στη Γρανάδα ήταν περισσότερο μια πολιορκία, με μικρή στρατιωτική δραστηριότητα, που κράτησε σχεδόν δύο χρόνια.

Ενώ ο Boabdil διαπραγματευόταν μια διέξοδο από την κατάσταση, περιείχε όσο καλύτερα μπορούσε μια εσωτερική κατάσταση που ήταν μια πραγματική πυριτιδαποθήκη, σε σημείο που, μόλις υπογραφεί η συμφωνία, κατά την οποία δόθηκαν δύο μήνες για να εγκαταλείψουν την πόλη ο Boabdil και οι οπαδοί του, δεν χρειάστηκε να εξαντληθεί η προθεσμία λόγω των ταραχών που σημειώθηκαν όταν έγιναν γνωστοί οι όροι της συμφωνίας. συμφωνία.

Έτσι τελείωσε η περίοδος της Ανακατάκτησης και ξεκίνησε η πορεία της Καστίλλης να γίνει παγκόσμια δύναμη, που θα λάμβανε σημαντική ώθηση από την ανακάλυψη της Αμερικής στις 12 Οκτωβρίου αυτής της ίδιας 1492.