Παράδειγμα συγγραφής ιστορίας

Ο διάσημος αφηγητής Lait προτείνει μια τεχνική για τη σύνταξη μιας ιστορίας: ξεκινώντας από μια υπόθεση και αναπτύσσοντας την ως ένα συμπέρασμα.
Η προϋπόθεση σημαίνει να τοποθετείτε έναν, δύο ή περισσότερους ανθρώπους σε μια δεδομένη κατάσταση σε ένα μέρος και, στη συνέχεια, με δημιουργική φαντασία, να ακολουθείτε αυτούς τους ανθρώπους μέσω αυτού του τόπου και μέσω αυτών των περιστάσεων.
Βρίσκω ένα παράδειγμα μιας υπόθεσης στην ιστορία του «Happy Prince», του Oscar Wilde:
"Ψηλά πάνω από την πόλη, σε μια ψηλή κολόνα, στεκόταν το άγαλμα του ευτυχούς πρίγκιπα. Όλος του ήταν ντυμένος με λεπτές λεπίδες από καθαρό χρυσό, είχε δύο λαμπερά ζαφείρια για τα μάτια του, και ένα τεράστιο κόκκινο ρουμπίνι λάμπει στο λαιμό του σπαθιού του. Μάλιστα θαυμάζονταν πάρα πολύ.
Είναι όμορφος ως ανεμοδείκτης, σχολίασε ένας από τους συμβούλους, ο οποίος ήθελε να αποκτήσει τη φήμη ότι έχει καλλιτεχνικά γούστα. Απλώς δεν είναι τόσο χρήσιμος, πρόσθεσε, φοβισμένος ότι οι άνθρωποι θα τον θεωρούσαν ότι δεν ήταν πρακτικός άνθρωπος, στην πραγματικότητα.

Γιατί δεν θα είσαι σαν τον ευτυχισμένο πρίγκιπα; Μια λογική μητέρα ρώτησε το μικρό αγόρι της, που έκλαιγε για το φεγγάρι. Ο ευτυχισμένος πρίγκιπας δεν θα σκεφτόταν ποτέ να κλαίει για τίποτα. "(Πρβλ. Συμπληρωματική βιβλιογραφία, αρ. 56)
Γιατί ο ευτυχισμένος πρίγκιπας δεν κλαίει για τίποτα; Αυτή είναι η υπόθεση. Μια πολύ απλή κατάσταση που απαιτεί συμπέρασμα, αυτή η υπόθεση με ένα κατάλληλο σκηνικό, φυσικό και ουσιαστικό διάλογο, μια κορύφωση και ένα αποτέλεσμα, αποτελεί μια ιστορία.
ΕΓΩ. Περιλαμβάνω, ενδεικτικά, το Amargura para tres somnambulos, του Gabriel García Márquez. Θεωρώ ότι είναι βολικό να διαχωριστούν τα εκπαιδευτικά του στοιχεία:

ΤΙΤΛΟΣ:
πικρία για τρεις υπνοβάτες
ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ:
«Τώρα το είχαμε εγκαταλειφθεί σε μια γωνιά του σπιτιού. Κάποιος μας είπε, πριν φέρουμε τα πράγματα του - τα ρούχα του μυρίζοντας από πρόσφατο ξύλο, τα παπούτσια του χωρίς βάρος για τη λάσπη - ότι δεν μπορούσε συνηθίστε σε αυτήν την αργή ζωή, χωρίς γλυκές γεύσεις, χωρίς άλλη έλξη από εκείνη τη σκληρή μοναξιά του ασβέστη και του τραγουδιού, πάντα πλάτες. Κάποιος μας είπε - και ήταν πολύ καιρό πριν το θυμόμαστε - ότι είχε και μια παιδική ηλικία. Ίσως δεν το πιστέψαμε, τότε. Αλλά τώρα, βλέποντάς την να κάθεται στη γωνία με έκπληκτα μάτια, και ένα δάχτυλο τοποθετημένο στα χείλη της, ίσως δεχτήκαμε ότι κάποτε είχε παιδική ηλικία, που κάποτε είχε την ευαίσθητη πινελιά στην αναμενόμενη φρεσκάδα της βροχής, και που υποστήριζε πάντα το σώμα του σε προφίλ, μια σκιά απροσδόκητος.
Όλα αυτά - και πολύ περισσότερο - είχαμε πιστέψει εκείνο το απόγευμα όταν συνειδητοποιήσαμε ότι, πάνω από τον τεράστιο υπόκοσμό της, ήταν εντελώς ανθρώπινη. Το ξέραμε, όταν ξαφνικά, σαν να είχε σπάσει ένα ποτήρι, άρχισε να φωνάζει αγωνία. άρχισε να μας καλεί ονομαστικά, μιλώντας με δάκρυα, σαν να φωνάζαμε να συγκολλούν τους διάσπαρτους κρυστάλλους. Μόνο τότε θα μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι κάποτε είχε παιδική ηλικία. Ήταν σαν οι κραυγές της να μοιάζουν με αποκάλυψη. σαν να είχαν πολλά αναμμένα δέντρα και βαθιά ποτάμια, όταν σηκώθηκε, έσκυψε προς τα εμπρός λίγο, και ακόμα χωρίς να καλύψει το πρόσωπό της με την ποδιά της, ακόμα χωρίς να φυσάει τη μύτη της και ακόμα με δάκρυα, μας είπε: "Δεν θα χαμόγελο."
ΚΑΤΑΛΛΗΛΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ:
Βγήκαμε στο αίθριο, οι τρεις μας, χωρίς να μιλήσουμε, ίσως νομίζαμε ότι κουβαλούσαμε κοινές σκέψεις. Ίσως πιστεύουμε ότι δεν θα ήταν καλύτερο να ανάβουμε τα φώτα στο σπίτι. Ήθελε να είναι μόνη - ίσως - να κάθεται στη σκιερή γωνία, υφαίνει την τελική της πλεξούδα, η οποία φαινόταν να είναι το μόνο πράγμα που θα μπορούσε να επιβιώσει από τη μετάβασή της στο θηρίο.
Έξω, στην αυλή, βυθισμένη στη βαθιά ομίχλη των εντόμων, καθίσαμε και τη σκεφτήκαμε. Το κάναμε άλλες φορές. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι κάναμε ό, τι κάναμε κάθε μέρα της ζωής μας.
Ωστόσο, εκείνη η νύχτα ήταν διαφορετική: είχε πει ότι δεν θα χαμογελούσε ποτέ ξανά, και εμείς, που την γνωρίζαμε τόσο πολύ, ήμασταν σίγουροι ότι ο εφιάλτης έγινε πραγματικότητα. Καθισμένοι σε ένα τρίγωνο, την φανταζόμασταν εκεί, αφηρημένη, ανίκανη, ακόμη και να ακούσουμε τα αναρίθμητα ρολόγια που μετρούσαν τον ρυθμό, σημαδεμένο και σχολαστικό, στο οποίο πήγαινε. στρίβοντας στη σκόνη: «Αν, τουλάχιστον, είχαμε το θάρρος να ευχόμαστε το θάνατό της», σκεφτήκαμε στη χορωδία, αλλά την θέλαμε με αυτόν τον τρόπο: άσχημο και παγωμένο, ως μια μικρή συμβολή στα κρυφά ελαττώματα.
Ήμασταν ενήλικες από πριν, από πολύ καιρό πριν. Ωστόσο, ήταν η παλαιότερη στο σπίτι. Την ίδια νύχτα μπόρεσε να είναι εκεί, να καθίσει μαζί μας, να νιώσει τον ζεστό παλμό των αστεριών, να περιβάλλεται από υγιή παιδιά. Θα ήταν η αξιοσέβαστη κυρία του σπιτιού εάν ήταν η σύζυγος ενός καλού αστικού ή παλλακιού ενός ακριβούς άνδρα. Αλλά συνηθίστηκε να ζει μόνο σε μια διάσταση, όπως η ευθεία γραμμή, ίσως επειδή οι κακίες ή οι αρετές του δεν μπορούσαν να φανούν στο προφίλ. Για αρκετά χρόνια γνωρίζαμε ήδη τα πάντα. Δεν εκπλήξαμε καν ένα πρωί, αφού ξυπνήσαμε, όταν βρήκαμε το πρόσωπό της κάτω στην αυλή, δαγκώνοντας το έδαφος με μια σκληρή στατική στάση. Τότε χαμογέλασε, μας κοίταξε ξανά. είχε πέσει από το παράθυρο του δεύτερου ορόφου στον σκληρό πηλό του αίθριου, και βρισκόταν εκεί, άκαμπτο και μπετόν, στραμμένο προς τα κάτω στην υγρή λάσπη. Αλλά αργότερα μάθαμε ότι το μόνο πράγμα που διατηρούσε ανέπαφο ήταν ο φόβος της απόστασης, ο φυσικός φόβος μπροστά στο κενό. Της σηκώνουμε από τους ώμους. Δεν ήταν τόσο δύσκολο όσο φαινόταν στην αρχή. Αντίθετα, τα όργανα του ήταν χαλαρά, αποκολλημένα από τη θέληση σαν έναν χλιαρό νεκρό άνδρα που δεν είχε αρχίσει να σκληραίνει.
ΚΟΡΥΦΩΣΗ:
Τα μάτια της ήταν ανοιχτά, το στόμα της ήταν βρώμικο, το οποίο πρέπει να έχει ήδη δοκιμάσει σαν επιτύμβιο ίζημα, όταν βάζουμε το πρόσωπό της στον ήλιο και ήταν σαν να την βάζαμε μπροστά σε έναν καθρέφτη. Μας κοίταξε όλους με μια θαμπό, χωρίς σεξουαλική έκφραση που μας έδωσε - ήδη την αγκαλιάζει - το μέτρο της απουσίας της. Κάποιος μας είπε ότι ήταν νεκρή. και μετά έμεινε χαμογελαστός με αυτό το κρύο και ήσυχο χαμόγελο που είχε κατά τις νύχτες όταν περπατούσε γύρω από το σπίτι ξύπνια. Είπε ότι δεν ήξερε πώς έφτασε στο αίθριο. Είπε ότι είχε αισθανθεί πολλή ζέστη, ότι είχε ακούσει ένα τρυπητό, απότομο κρίκετ, που φάνηκε - έτσι είπε - έτοιμος να γκρεμίσει το στον τοίχο του δωματίου της και ότι είχε αρχίσει να θυμάται τις Κυριακές προσευχές, με το μάγουλό της πιεσμένο στο τσιμεντένιο πάτωμα.
Γνωρίζαμε, ωστόσο, ότι δεν μπορούσε να θυμηθεί καμία πρόταση, καθώς αργότερα μάθαμε ότι είχε χάσει το χρόνο του όταν είπε ότι είχε αποκοιμηθεί κρατώντας στο εσωτερικό το τείχος που πίεζε το κρίκετ από το εξωτερικό και ότι κοιμόταν εντελώς όταν κάποιος, την πήρε από τους ώμους, έσπρωξε τον τοίχο στην άκρη και την έβαλε στραμμένη προς το Ήλιος.
Εκείνο το βράδυ ξέραμε, καθισμένοι μπροστά στο αίθριο, ότι δεν θα χαμογελούσε ποτέ ξανά. Ίσως η έκφρασή του χωρίς σοβαρότητα, η σκοτεινή και σκόπιμη διαβίωσή του να μας πληγώνουν αναμενόμενα. Μας έπληξε βαθιά, όπως έκανε την ημέρα που την είδαμε να κάθεται στη γωνία, όπου ήταν τώρα. και τον ακούσαμε να λέει ότι δεν θα περιπλανηθεί ποτέ ξανά στο σπίτι. Στην αρχή δεν μπορούσαμε να τον πιστέψουμε. Την είχαμε δει για μήνες να περιπλανιέται στα δωμάτια ανά πάσα στιγμή, το κεφάλι της σκληρό και οι ώμοι της έπεσαν χωρίς να σταματήσουν, ποτέ να μην κουράζονται. Τη νύχτα ακούμε τον σωματικό του ήχο, πυκνό, κινούμενο ανάμεσα σε δύο σκοτάδια, και ίσως εμείς πολλές φορές ξύπνησε στο κρεβάτι, ακούγοντας την κρυμμένη βόλτα της, την ακολουθώντας με το αυτί του καθ 'όλη τη διάρκεια Σπίτι. Μόλις μας είπε ότι είχε δει το κρίκετ μέσα στο φεγγάρι του καθρέφτη, βυθισμένο, βυθισμένο στη σταθερή διαφάνεια και ότι είχε περάσει από τη γυάλινη επιφάνεια για να φτάσει. Δεν ξέραμε πραγματικά τι ήθελε να μας πει, αλλά μπορούσαμε όλοι να δούμε ότι τα ρούχα του ήταν βρεγμένα, προσκολλημένα στο σώμα του, σαν να είχε μόλις βγει από μια λίμνη. Χωρίς να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε το φαινόμενο στον εαυτό μας, αποφασίσαμε να θέσουμε τέλος στα έντομα του σπιτιού: να καταστρέψουμε τα αντικείμενα που το στοιχειώνουν. Είχαμε καθαρίσει τους τοίχους. διατάξαμε να κόψουμε τους θάμνους στην αυλή. και σαν να είχαμε καθαρίσει τη σιωπή της νύχτας από μικρά σκουπίδια. Αλλά δεν την ακούμε πλέον να περπατά, ούτε την ακούμε να μιλά για το κρίκετ, μέχρι την ημέρα που, μετά το τελευταίο γεύμα, Μας κοίταξε, κάθισε στο δάπεδο από μπετόν, κοιτάζοντας ακόμα, και είπε: "Θα μείνω εδώ, συνεδρίαση"; και ήμασταν μπερδεμένοι, γιατί μπορούσαμε να δούμε ότι είχε αρχίσει να μοιάζει με κάτι που ήταν σχεδόν εντελώς σαν θάνατος.
Πριν από πολύ καιρό και είχαμε συνηθίσει να την βλέπουμε εκεί, καθιστή, με την πλεξούδα της πάντα μισή υφαντή, σαν να είχε διαλυθεί στη μοναξιά του και είχε χάσει, παρόλο που τον έβλεπε, τη φυσική ικανότητα της ύπαρξης Παρόν.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ:
Τώρα ξέραμε ότι δεν θα χαμογελούσε ποτέ ξανά. γιατί το είχε πει με τον ίδιο πεπεισμένο και σίγουρο τρόπο με τον οποίο μας είπε κάποτε ότι δεν θα περπατούσε ξανά. Ήταν σαν να είχαμε τη βεβαιότητα ότι αργότερα θα μας έλεγε: "Δεν θα ξαναδώ", ή ίσως: "Δεν θα ακούσω ξανά", και ξέραμε ότι ήταν αρκετά ανθρώπινη για να εξαλείψει κατά βούληση. οι ζωτικές λειτουργίες της και αυτό, αυθόρμητα, θα τελείωνε, με νόημα, μέχρι την ημέρα που την βρήκαμε να κλίνει στον τοίχο, σαν να είχε κοιμηθεί για πρώτη φορά μέσα της Διάρκεια Ζωής. Ίσως αυτό θα ήταν πολύ καιρό, αλλά οι τρεις μας που κάθονται στο αίθριο θα επιθυμούσαν εκείνο το βράδυ αιχμηρό και ξαφνικό κλάμα, σπασμένο γυαλί, τουλάχιστον για να μας δώσει την ψευδαίσθηση ότι ένα κορίτσι είχε γεννηθεί μέσα στο Σπίτι. Να πιστέψω ότι είχε γεννηθεί νέος. "(Πρβλ. Συμπληρωματική βιβλιογραφία, N * 23)