Δημιουργία 27 Χαρακτηριστικά

Το Generation of 27 είναι το όνομα που δίνεται στην ομάδα o σύνολο Ισπανών ποιητών και συγγραφέων - Ειδικά Ανδαλουσιανοί -, κατά τις πρώτες δεκαετίες του εικοστός αιώνας. Θεωρείται ότι το έτος κατά το οποίο εμφανίστηκαν τα πρώτα κείμενα αυτής της γενιάς ήταν το 1927 με την τρίτη εκατονταετία του θανάτου του ποιητή Γκόγκορα. Θεωρείται ότι το έτος 1936 η διασπορά της γενιάς, μαζί με το θάνατο της García Lorca.

Ονομάζεται γενιά επειδή είναι μια ομάδα συγγραφέων που γεννήθηκαν πολύ κοντά, που μοιράζονται ενδιαφέροντα και στόχους σε σχέση με τη λογοτεχνία. εκτός από μια πολύ δυνατή φιλία, επιρροή και θαυμασμό. Μεταξύ αυτών των ενδιαφερόντων είναι: ο συνδυασμός της ισπανικής λογοτεχνικής παράδοσης - Με την κύρια επιρροή της Χρυσής Εποχής - και τις προτάσεις του λεγόμενου εμπροσθοφυλακές.

Χαρακτηριστικά:

• Δεν έρχεται με μια αντίθετη ή αντιφατική ιδέα. Είναι μια από τις γενιές ή τα λογοτεχνικά κινήματα που δεν ξεσηκώθηκαν ενάντια σε κάτι συγκεκριμένο.

• Αξιολόγηση του παρελθόντος Γ της ισπανικής λογοτεχνικής παράδοσης
  instagram story viewer
  αλλά το αναμιγνύουμε με το avant-garde. Συγκεκριμένα, παίρνουν τις αισθητικές και λεξικές τάσεις της ποίησης της Χρυσής Εποχής και του 20ού αιώνα. Το XIX, ωστόσο, εισάγουν επίσης νέες φόρμες avant-garde και πιο προσιτές ή καθομιλουμένη.

• Επίδραση των ποιητών της Χρυσής Εποχής. Από τον Luis de Góngora, την ποιητική του γλώσσα, την ποιητική του πραγματικότητα και την ανανέωση της ρητορικής του. Αλλά επίσης, οι Garcilaso de la Vega, Lope de Vega και Quevedo 

• Επίδραση των εμπροσθοφυλακών. Τα καλλιτεχνικά κινήματα που αναπτύχθηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα είναι γνωστά ως πρωτοπόροι.

• Αισθητική συγγένεια. Οι ποιητές του '27 δείχνουν μια σαφή περιφρόνηση για συναισθηματικότητα στα έργα τους. Επίτευξη ισορροπίας ανάμεσα στο συναίσθημα και τη διάνοια. Η ευφυΐα, η ευαισθησία και το συναίσθημα βρίσκονται στις προτιμήσεις του πάνω από το συναίσθημα και τον πνευματισμό.

• Η μέτρηση. Στις συνθέσεις χρησιμοποιούν δωρεάν στίχο και λευκό στίχο, ειδικά σε σονέτ και ρομαντισμούς.

Θέματα στα έργα της Γενιάς των 27:

• Αγάπη.
• Η πόλη.
• ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.
• Θάνατος.
• Το σύμπαν.
• Ελευθερία.
• Φύση.

Γενιά 27 Ποίηση:

Η κύρια ομάδα ποιητών αυτής της γενιάς είναι: Luis Cernuda, Dámaso Alonso, Federico García Lorca, Pedro Salinas, Jorge Guillén, Rafael Alberti, Gerardo Diego και Vicente Aleixandre.

Αφήγηση της γενιάς των 27:

Αν και η ποίηση ήταν το πιο ανεπτυγμένο λογοτεχνικό είδος από συγγραφείς και στοχαστές του Generation of 27, υπάρχουν επίσης αφηγηματικά ή πεζά κείμενα που γράφτηκαν εκείνη την εποχή από το ίδιο ποιητές. Για παράδειγμα: Manuel Halcón, Esteban Salazar Chapela, José María Souvirón, και επίσης, Luis Cernuda, Rafael Alberti και García Lorca.

10 παραδείγματα της γενιάς 27 Λογοτεχνία:

Ποίηση (8 παραδείγματα):

1. Ποίημα "Ο άνεμος και η ψυχή" του Luis Cernuda:

"Με τόσο έντονο αέρα
προέρχεται από τη θάλασσα, που ακούγεται
στοιχειώδη μολύνουν
η σιωπή της νύχτας.
Μόνο στο κρεβάτι σου τον ακούτε
επιμένει στα κρύσταλλα
συγκινητικό, κλάμα και κλήση
όπως έχασε χωρίς κανέναν.
Αλλά δεν είναι αυτός που ξυπνά
σε έχει, αλλά μια άλλη δύναμη
ότι το σώμα σου είναι φυλακή σήμερα,
Ήταν ελεύθερος άνεμος και θυμηθείτε.

1. Ο Στάντζας από το ποίημα "Θα πω πώς γεννήθηκες" από τον Λουίς Τσερντούδα:

"Θα πω πώς γεννήθηκες, απαγορευμένες απολαύσεις,
Καθώς η επιθυμία γεννιέται σε πύργους φόβου,
Απειλητικά μπαρ, αποχρωματισμένη χοληδόχος,
Νύχτα απολιθωμένο με γροθιές,
Πριν από όλα, ακόμη και τα πιο επαναστατικά,
Κατάλληλο μόνο σε ζωή χωρίς τοίχους.
Αδιάβατη πανοπλία, δόρυ ή στιλέτο,
Όλα είναι καλά εάν παραμορφώνουν ένα σώμα.
Η επιθυμία σας είναι να πιείτε αυτά τα άσεμνα φύλλα
Ή κοιμηθείτε σε αυτό το χαϊδεμένο νερό.
Δεν πειράζει;
Δηλώνουν ήδη το πνεύμα σας ακάθαρτο.
Δεν έχει σημασία η καθαρότητα, τα δώρα που είναι πεπρωμένο
Μεγάλωσε στα πουλιά με αειθαλή χέρια.
Η νεολαία δεν έχει σημασία, ονειρεύομαι περισσότερο από τον άνθρωπο,
Το χαμόγελο τόσο ευγενή, μεταξωτή παραλία κάτω από την καταιγίδα
Από ένα πεσμένο καθεστώς ».

1. Ο Στάντζας από το ποίημα «Insomnio» του Dámaso Alonso:

«Η Μαδρίτη είναι μια πόλη με περισσότερα από ένα εκατομμύριο πτώματα
(Σύμφωνα με τα τελευταία στατιστικά στοιχεία).
Μερικές φορές τη νύχτα ανακατεύω και συμμετέχω σε αυτό
θέση στην οποία σαπίζω για 45 χρόνια,
και περνάω πολλές ώρες ακούγοντας τον φραγμό του τυφώνα ή το φλοιό
σκύλους ή απαλό φως του φεγγαριού.

Και περνάω πολλές ώρες γκρίνια σαν τον τυφώνα, γαβγίζει
ένας εξοργισμένος σκύλος, που ρέει σαν γάλα από το μαστό
ζεστό από μια μεγάλη κίτρινη αγελάδα.

Και περνάω πολλές ώρες ρωτώντας τον Θεό, ζητώντας του
τι αργά χτυπά την ψυχή μου,
γιατί πάνω από ένα εκατομμύριο πτώματα σαπίζουν σε αυτό
πόλη της Μαδρίτης,
γιατί ένα δισεκατομμύριο πτώματα σαπίζουν αργά στον κόσμο ».

1. Ποίημα "Προς το τέλος" του Jorge Guillén:

"Φτάσαμε στο τέλος,
Στο τελικό στάδιο της ύπαρξης.
Θα υπάρξει τέλος στην αγάπη μου, στα έρωτά μου;
Θα καταλήξουν μόνο
Κάτω από το κόψιμο αποφασιστικό χτύπημα.

Θα υπάρχει τέλος στη γνώση;
Ποτέ ποτέ. Είσαι πάντα στην αρχή
Αδιάφορης περιέργειας
Αντιμετωπίζοντας άπειρη ζωή.

Θα υπάρξει τέλος στο έργο;
Φυσικά.
Και αν φιλοδοξείς στην ενότητα,
Με την ίδια τη ζήτηση του συνόλου.
Προορισμός?
Όχι, καλύτερα: η κλίση
Πιο οικείο.

1. Ποίημα "Καλύψτε με, αγάπη, ο ουρανός του στόματος" του Ραφαέλ Αλμπέρτι:

"Καλύψτε με, αγάπη, τον ουρανό του στόματος μου
με αυτήν την υπερβολική αρπαγή αφρού,
που είναι γιασεμί που ξέρει και καίει,
φυτρώνουν στην άκρη του βράχου.

Χαίρε με, αγάπη, το αλάτι σου, τρελό
Το αιχμηρό ανώτατο λουλούδι σου,
Διπλασιάζοντας την οργή του στο διάδημα
του κυρίαρχου γαρίφαλου που την απελευθερώνει.

Ω, στενή ροή, αγάπη, ω, όμορφη
χιονοπτώσεις
για ένα τόσο στενό σπήλαιο ωμό,
για να δείτε πώς το λεπτό λαιμό σας
σας γλιστράει, αγάπη, και σας βρέχει
από αστέρια γιασεμιού και σάλιο! " 

1. Ποίημα "Θρήνος του θανάτου" της García Lorca:

"Πάνω από τον μαύρο ουρανό,
κίτρινα κοχύλια.
Ήρθα σε αυτόν τον κόσμο με μάτια
και πηγαίνω χωρίς αυτούς.
Κύριος του μεγαλύτερου πόνου!
Και αργότερα,
ένα κερί και μια κουβέρτα
στο πάτωμα.

Ήθελα να φτάσω εκεί
έφτασαν οι καλοί,
Και έφτασα, Θεέ μου ...
Αλλά αργότερα,
ένα κερί και μια κουβέρτα
στο πάτωμα.

Κίτρινο λεμόνι
λεμονιά.

Ρίξτε τα λεμόνια
στον άνεμο.
Γνωρίζεις ήδη... Διότι μετά από αυτό,
σύντομα,
ένα κερί και μια κουβέρτα
στο πάτωμα.

Πάνω από τον μαύρο ουρανό
κίτρινα κοχύλια.

1. Ο Στάντζας από το ποίημα "Εδώ σε αυτή τη λευκή ακτή" του Pedro Salinas:

Εδώ σε αυτή τη λευκή ακτή
από το κρεβάτι όπου κοιμάστε
Είμαι στην άκρη
του ονείρου σας. Αν έδωσα
ένα ακόμη βήμα, ρίξτε το
στα κύματά του, σπάζοντας το
σαν κρύσταλλο. Ανεβαίνω
τη ζεστασιά του ονείρου σας
μέχρι το πρόσωπο. Η ανάσα σου
μετράτε το βάδισμα σας
των ονείρων: πηγαίνει αργά.

Ένα εναλλασσόμενο, ήπιο μουρμουρητό
δώσε μου αυτόν τον θησαυρό
ακριβώς: ο ρυθμός
των ονείρων που ζεις.

Κοιτάζω. Βλέπω τη σόμπα
Από τι είναι φτιαγμένο το όνειρό σας;
Το έχετε στο σώμα
σαν ένα χωρίς βάρος στήθος.

Σε κλείνω με σεβασμό.
Στην παρθένα σου γυρίζεις
όλο, γυμνό,
όταν πας για ύπνο.

1. Στίχος του ποιήματος "After love" Vicente Aleixandre:

"Τεντώσατε εδώ, στο σκοτεινό φως του δωματίου,
σαν τη σιωπή που μένει μετά την αγάπη,
Σηκώνομαι ελαφρώς από το κάτω μέρος του υπόλοιπου μου
μέχρι τις άκρες σας, αμυδρό, σιωπηλό, πόσο γλυκό υπάρχουν.
Και με το χέρι μου εξετάζω τα ευαίσθητα όρια της ζωής σας
αποτραβηγμένος.
Και νιώθω τη μουσική, ήσυχη αλήθεια του σώματός σας, τι κάνει
μια στιγμή, σε αταξία, όπως τραγουδούσε μια φωτιά.
Ξεκουραστείτε για τη μάζα που έχασε
Συνεχής φόρμα,
να απογειωθεί με την άθλια παρατυπία του
η φλόγα,
να ξαναγίνει το αληθινό σώμα που στα όριά του
είναι ανακατασκευασμένο.
Αγγίζοντας αυτές τις άκρες, μεταξένια, άθικτα, ζεστά,
απαλά γυμνό,
είναι γνωστό ότι ο αγαπημένος επιμένει στη ζωή του ».

Αφήγηση (2 παραδείγματα):

1. Θραύσμα του χαμένου ελαιώνα από τον Rafael Alberti:

"Στην πόλη του Κάντιθ του Ελ Πουέρτο ντε Σάντα Μαρία, στα δεξιά ενός μονοπατιού, επενδεδυμένο με φραγκοσυκιές, που περπατούσαν μέχρι να φτάσουν στη θάλασσα, οδηγώντας σε με το όνομα ενός παλιού ταυρομάχου -Mazzantini-, υπήρχε ένα μελαγχολικό μέρος με λευκή και κίτρινη σκούπα που ονομάζεται La arboleda χαμένος.

Όλα ήταν εκεί ως ανάμνηση: τα πουλιά αιωρούνται γύρω από ήδη πεσμένα δέντρα, εξαγριωμένα να τραγουδούν σε περασμένα κλαδιά. ο άνεμος, γεμάτος από μια σκούπα σε άλλη, ζητώντας πολύ καιρό τα ψηλά πράσινα γυαλιά να κουνήσουν για να αισθανθούν δυνατά. τα στόματα, τα χέρια και τα μέτωπα, αναζητώντας ένα μέρος που θα σκιάζεται από φρεσκάδα, με ξεκούραστη ξεκούραση. Όλα εκεί ακούγονταν σαν το παρελθόν, σαν ένα παλιό δάσος που συνέβη. Ακόμα και το φως έπεσε σαν μια ανάμνηση του φωτός, και τα παιδικά μας παιχνίδια, κατά τη διάρκεια των σχολικών ωρών, ακούστηκαν επίσης χαμένα σε αυτό το άλσος.

Τώρα, καθώς πηγαίνω βαθύτερα, όλο και μικρότερα, πιο μακριά κατά μήκος αυτού του δρόμου που πρόκειται να οδηγήσει στο τέλος, σε αυτόν τον «κόλπο της σκιάς» που περιμένει μόνο να κλείσω, ακούω πίσω μου τα βήματα, τη σιωπηλή πρόοδο, την άκαμπτη εισβολή αυτού που θυμήθηκα το χαμένο άλσος του χρόνια.

Τότε ακούω με τα μάτια μου, κοιτάζω με τα αυτιά μου, γυρίζω την καρδιά μου με το κεφάλι μου, χωρίς να σπάω την υπάκουη πορεία. Αλλά έρχεται εκεί, συνεχίζει να προχωράει νύχτα και μέρα, κατακτώντας τα ίχνη μου, το όνειρό μου που στάζει, ενσωματώνοντας το εξασθενισμένο φως, τις λεπτές σκιές των κραυγών και των λέξεων... " 

1. Θραύσμα της ιστορίας "La gallina" του Federico García Lorca:

"(Ιστορία για ανόητα παιδιά)

Υπήρχε ένα κοτόπουλο που ήταν ηλίθιος. Είπα ηλίθιος. Αλλά ήταν ακόμη πιο ηλίθιος. Ένα κουνούπι τον δάγκωσε και έφυγε. Μια σφήκα τον τράβηξε και έφυγε. Δαγκώθηκε από ένα ρόπαλο και έφυγε.

Όλα τα κοτόπουλα φοβούνται αλεπούδες. Αλλά αυτό το κοτόπουλο ήθελε να το φάει. Και η κότα ήταν ηλίθιος. Δεν ήταν κοτόπουλο. Ήταν ηλίθιος.

Τις χειμερινές νύχτες το φεγγάρι στα χωριά χτυπάει τα κοτόπουλα μεγάλα. Μερικά χαστούκια που γίνονται αισθητά στους δρόμους. Κάνει πολύ γέλιο. Οι ιερείς δεν θα μπορέσουν ποτέ να καταλάβουν γιατί είναι αυτά τα χαστούκια, αλλά ο Θεός μπορεί. Και τα κοτόπουλα επίσης.

Θα είναι απαραίτητο για όλους σας να γνωρίζετε ότι ο Θεός είναι ένα υπέροχο βουνό ΖΩΝΗΣ. Έχει ένα δέρμα μύγας και πάνω από ένα δέρμα σφήκας και πάνω από ένα δέρμα χελιδόνι και πάνω από ένα δέρμα σαυρών και πάνω από ένα δέρμα σκουληκιών και πάνω από ένα δέρμα ανδρών και πάνω από ένα δέρμα λεοπαρδάλεων και τα παντα. Βλέπετε τα πάντα; Λοιπόν, τα πάντα και επίσης χτυπήματα χήνας. Αυτό δεν γνώριζε ο φίλος μας... "