Περίληψη των θεσμικών μοντέλων και ο ρόλος των κοινωνικών παραγόντων

Για την προώθηση και τη βελτίωση των ανταγωνιστικών πλεονεκτημάτων, είναι απαραίτητο να εκπαιδευτεί το προσωπικό που εργάζεται για τον οργανισμό μας επιπλέον μέσα του, είναι διατεθειμένος να εκτελέσει τις λειτουργίες του πιο κατάλληλα και να αντιμετωπίσει οποιαδήποτε έκτακτη ανάγκη. Παρόν.

Η κατάρτιση είναι στο τέλος μια ακόμη επένδυση για τον οργανισμό, τον βοηθά να επιτύχει τους στόχους του πιο αποτελεσματικά και αποτελεσματικά, και κατά συνέπεια στην επιχειρηματική επιτυχία.
Επιτρέπει επίσης στους υπαλλήλους να έχουν λιγότερη αντίσταση στις αλλαγές και να υιοθετούν πιο εύκολα νέα μοντέλα ή συστήματα εργασίας.

Υπάρχουν διάφοροι τύποι μοντέλων, ένας από αυτούς είναι αυτός που προωθεί η κυβέρνηση. Η ανάγνωση λέει ότι στο Μεξικό εγκαταστάθηκε τριμερές Συμβούλιο Τυποποίησης και πιστοποίησης της εργασιακής ικανότητας, που έχει ως σκοπό να υποστηρίξει το σχηματισμό και την ανάπτυξη μιας κατάρτισης που βασίζεται σε κανόνες ικανότητας και σε αυτό πιστοποίηση; Ωστόσο, θεωρώ ότι αυτό το μοντέλο δεν ισχύει πραγματικά για όλες τις εταιρείες, καθώς οι περισσότερες από αυτές επενδύουν σε μεγάλο βαθμό. ελάχιστα στα εκπαιδευτικά συστήματα του προσωπικού τους, γεγονός που τα καθιστά λιγότερο ανταγωνιστικά στην αγορά, τόσο σε εθνικό όσο και σε εθνικό επίπεδο Διεθνές.

Ένα άλλο μοντέλο είναι αυτό που ρυθμίζεται από την αγορά, όπου οδηγούν το σύστημα ικανοτήτων προς ένα αυτοκατευθυνόμενη δράση που επιτρέπει καλύτερο έλεγχο και περιορισμό του κόστους και αποφυγή δυσκίνητων κανονισμών του κυβέρνηση. Οι εργαζόμενοι ενθαρρύνονται να γίνουν μέρος του συστήματος και ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν πιστοποίηση στις προσλήψεις και τις προωθητικές πολιτικές και πρακτικές. Το πρόβλημα είναι ότι στο Μεξικό δεν υπάρχει προμήθεια για την εκτέλεση αυτού του τύπου μοντέλου ή για βοήθεια εγκατάσταση του ίδιου, που μας κάνει να συνεχίσουμε να έχουμε καθυστέρηση ή πολύ μεγάλη ανεπάρκεια στα συστήματά μας ή διαδικασίες.

Το τελευταίο μοντέλο είναι αυτό που προωθείται από οργανώσεις κοινωνικών παραγόντων: εργοδότες και συνδικάτα, όπου αυτές είναι η ραχοκοκαλιά του συστήματος κατάρτισης και των πολιτικών της αγοράς δουλειά. Αυτό το μοντέλο περιλαμβάνει εργαζόμενους που κινδυνεύουν να απολυθούν ή που έχουν ήδη απολυθεί για να βελτιώσουν ταυτόχρονα την εσωτερική και εξωτερική αγορά εργασίας. Αλλά δεν ισχύει ούτε στη χώρα μας, εδώ όλοι βλέπουν για τα δικά τους συμφέροντα και είναι λίγες εταιρείες που συντονίζονται από κοινού για την επίτευξη των στόχων οργανωτικός.

Αυτή η ανάγνωση μάς επιτρέπει να καταλάβουμε ότι για να έχουμε ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα στην αγορά εργασίας είναι απαραίτητο να ενεργούμε ταυτόχρονα, τόσο η κυβέρνηση όσο και οι ιδιωτικές εταιρείες και αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες που επιτρέπουν την ανάπτυξη και την οργανωτική ανάπτυξη, δηλαδή, ότι το προσωπικό αυξάνει την ποιότητα των τεχνικών γνώσεων, δεξιοτήτων, στάσεων και ικανοτήτων για βέλτιστη επίτευξη του στόχοι.