Παράδειγμα ποιημάτων με προσομοίωση

Βιβλιογραφία / by admin / July 04, 2021

Η προσομοίωση, ή ονομάζεται επίσης σύγκριση, είναι μια ρητορική μορφή στην οποία συγκρίνονται δύο στοιχεία για να δώσει το ένα τις ιδιότητες του άλλου. Υπό αυτήν την έννοια, η προσομοίωση είναι παρόμοια με τη μεταφορά, αλλά η διαφορά είναι ότι η προσομοίωση σχηματίζεται από μια συγκριτική δομή, δηλαδή, απαιτείται μια σύνδεση (για παράδειγμα, Τι), και στη μεταφορά δεν υπάρχει σχέση μεταξύ:

"Τα μάτια σου σαν αστέρια που φωτίζουν τη νύχτα μου"(Εδώ είναι μια προσομοίωση στην οποία τα μάτια συγκρίνονται με τη φωτεινότητα των αστεριών.
"Τα μάτια σου αστέρι"(Αυτή η ρητορική μορφή είναι μια μεταφορά, δεδομένου ότι δεν συγκρίνεται μια συγκριτική δομή)

Παρομοίωση είναι μια από τις ρητορικές μορφές που χρησιμοποιούνται περισσότερο στα ποιήματα, έτσι θα είναι πολύ συνηθισμένο να το βρίσκετε σε περισσότερες από μία σταντζές.

Δομή προσομοίωσης

Η προσομοίωση σχηματίζεται από συγκριτικά επιρρήματα και συγκριτικές φράσεις:

Τι: "Τα χείλη σας σαν ένα σιντριβάνι που τρέφει την ψυχή μου”.
Οπως: "Ο περίπατος αυτού του γέρου, όπως τα κλαδιά ενός δέντρου”.

instagram story viewer

Οι οποίες: "Έφυγε που στέλνουν χωρίς πορεία”
Καθώς: "Σε αγαπώ όπως η άμμος αγαπά τα κύματα”

20 Παραδείγματα ποιημάτων με Similes

Τα μάτια σου σαν δύο αστέρια
άναψαν τη λυπημένη νύχτα μου,
και στα πιο μοναχικά λιβάδια
εμφανίστηκες που το στόμα του λύκου
που έκλεισε το πάθος μου.
Τα χέρια σου σαν δύο παλίρροιες συναντήθηκαν
χτύπησαν την ψυχή μου έως ότου ήμουν άφωνος,
και στα μάτια σου μπορούσα να καταλάβω τη δόξα
αιώνιας ευτυχίας τι παράδεισος στη γη.
Τα μάτια μου έμειναν σαν δύο πουλιά χωρίς στόχο
που δεν ξέρουν πού να κοιτάξουν.
Έχω χάσει τη βεβαιότητα των βημάτων μου και τα πόδια μου περιπλανιούνται
σαν δύο φαντάσματα χωρίς αλυσίδες στη γη,
σαν δύο αγάπη που έχουν χωριστεί χωρίς επιστροφή.
Η ψυχή μου δεν γνωρίζει τα μονοπάτια που βρίσκονται μπροστά,
Και υποφέρει με τις προοπτικές που γίνονται μεγαλύτερες και μικρότερες,
χωρίς να δοθεί εξήγηση. Έχω μείνει σαν μια θάλασσα χωρίς ορίζοντες,
σαν τον άνεμο που φυσάει χωρίς να ζητάει μια εξήγηση.
Σε αγαπώ πόσο επικίνδυνα πράγματα σε αυτόν τον κόσμο είναι αγαπημένα,
Σε αγαπώ βιαστικά και από μακριά, μελετώντας την ομορφιά σου
σαν λύκος που ουρλιάζει τη νύχτα.
Τα χείλια μου ποιος ταξιδιώτης έχασε στην έρημο
ψάχνουν για το στόμα σου όπως η μυστική όαση από την οποία
πίνουν τα θαύματα αυτού του κόσμου.
Σε αγαπώ πόσο υπέροχα αγαπούν τα πράγματα,
πώς ζουν οι μεγαλύτερες τραγωδίες,
δίνοντας την καρδιά να πεθάνει την τελευταία στιγμή,
από τα χέρια της αγάπης σας.
Τα χείλια μου ποιος σπόρος μόλις φυτεύτηκε
αναζητούν τη ζωή των ματιών σας,
να ξαναγεννιέσαι κάθε μέρα με την υπόσχεση
αυτής της αιώνιας αγάπης.
Οι κάτοικοι φυτεύονται στη γη τους σαν ρίζες που δεν θέλουν να δώσουν,
σαν την πέτρα που απορροφά το ποτάμι για να παραμείνει στο κανάλι του,
έτσι προστατεύουν ό, τι είναι δικό τους σωστά,
τι έχτισαν οι πρόγονοί τους με αίμα και προσπάθεια,
και πρόσωπο σαν γίγαντες με ανοιχτά σαγόνια
σε κάθε ξένο που θέλει να αφαιρέσει τη γη τους.
Η καρδιά μου παρέμεινε λεία της δικής σου,
σαν μια αόρατη δύναμη να τραβιέται από το βάθος του πνεύματός μου,
η ζωή μας φαίνεται να συνδέεται με το ίδιο πεπρωμένο,
και μοιραζόμαστε ένα σημείο προέλευσης.
Όταν αφήσεις τα χέρια μου να κουνήσουν
σαν εθισμένος, και αυτή η απουσία με τρομάζει,
Γνωρίζοντας ότι θα μπορούσα να σε χάσω
Μείνε μαζί μου μια ολόκληρη ζωή και μαζί
ας ανακαλύψουμε τα μυστικά αυτού του κόσμου.
Πάντα καλωσορίζω στην αγκαλιά μου,
σαν τη θάλασσα που χαϊδεύει την ακτή με βεβαιότητα
χιλιετία.
Θραύσμα του "Crying for Ignacio Sánches Mejías" από τον Federico García Lorca
Το δωμάτιο ήταν ιριδίζον με αγωνία
στις πέντε το απόγευμα.
Στο βάθος έρχεται η γάγγραινα
στις πέντε το απόγευμα.

Κορμός κρίνου από τα πράσινα αγγλικά
στις πέντε το απόγευμα.
Οι πληγές έκαψαν σαν ήλιοι
στις πέντε το απόγευμα,
και το πλήθος έσπασε τα παράθυρα
στις πέντε το απόγευμα.
"Poema 4" του Πάμπλο Νερούδα
Είναι το πρωί γεμάτο καταιγίδα
στην καρδιά του καλοκαιριού.
Όπως αντίο λευκά μαντήλια τα σύννεφα ταξιδεύουν,
ο άνεμος τους ταλαντεύει με τα χέρια που ταξιδεύουν.
Αμέτρητη καρδιά του ανέμου
χτυπώντας την σιωπή μας στην αγάπη.
Βούζε στα δέντρα, ορχηστρικά και θεία,
σαν μια γλώσσα γεμάτη πόλεμους και τραγούδια.
Άνεμος που μεταφέρει τα σκουπίδια σε γρήγορη ληστεία
και εκτρέπει τα χτυπώντας βέλη των πουλιών.
Άνεμος που την πέφτει σε κύμα χωρίς αφρό
και χωρίς βάρος ουσία, και κεκλιμένες πυρκαγιές.
Σπάει και ο όγκος των φιλιών βυθίζεται
πολέμησε στην πύλη του καλοκαιριού.
"Desvelada" του Gabriel Mistral
Καθώς είμαι βασίλισσα και ήμουν ζητιάνοςτώρα
Ζω σε καθαρό τρόμο που με αφήνεις,
και σας ρωτώ, χλωμό, κάθε ώρα:
Είσαι ακόμα μαζί μου; Ω, μην φύγεις! "
Θα ήθελα να κάνω τις πορείες χαμογελαστές
και εμπιστοσύνη τώρα που ήρθες.
αλλά ακόμα και στον ύπνο φοβάμαι
και ρωτώ ανάμεσα στα όνειρα: "Δεν έχεις φύγει;"
"Leconte de Lisle" του Rubén Darío
Από τα αιώνια μούσα το κυρίαρχο βασίλειο
Ταξιδεύετε, κάτω από μια ανάσα τεράστιας έμπνευσης,
Σαν περήφανος Ράτζα στον Ινδικό ελέφαντα του
Μέσα από τις κυριαρχίες του περνά από τραχύ άνεμο σε ήχο.
Έχετε στο τραγούδι σας σαν απόηχοι του ωκεανού;
Η ζούγκλα και το λιοντάρι εμφανίζονται στην ποίησή σας.
Το άγριο φως ακτινοβολεί τη λύρα που υπάρχει στο χέρι σας
Ρίξτε την ηχηρή, στιβαρή δόνησή του.
Εσείς οι fakir γνωρίζετε μυστικά και είδωλα.
Στην ψυχή σου η Ανατολή έδωσε κοσμικά μυστήρια,
Θρυλικά οράματα και ανατολίτικο πνεύμα.
Ο στίχος σου τρέφεται με χυμό από τη γη.
Αναβοσβήνει το Ramayanas η ζωντανή σας στέρνα περικλείει,
Και τραγουδάς στη γλώσσα του κολοσσιαίου δάσους.
"Wealth" της Gabriela Mistral
Έχω πιστή ευδαιμονία
και η χαμένη ευδαιμονία:
Το καρφί σαν τριαντάφυλλο,
το άλλο σαν αγκάθι.
Από αυτά που έκλεψαν από μένα
Δεν με απορρίφθηκαν.
Έχω πιστή ευτυχία
και η χαμένη ευτυχία,
και είμαι πλούσιος σε μωβ
και μελαγχολία.
Ω, τι είναι εραστής το τριαντάφυλλο
και πόσο αγαπητό το αγκάθι!
Όπως το διπλό περίγραμμα
δύο δίδυμων φρούτων
Έχω πιστή ευτυχία
και η χαμένη ευδαιμονία.
Δεν μπορώ να βρω τον εαυτό μου, ανεξάρτητα από το πόσο πλοηγώ, χωρίς επαγρύπνηση,
Έχω ξεφύγει από τον εαυτό μου και δεν αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε αυτά
χέρια που με κατηγορούν σαν νυχτερινοί φύλακες,
ούτε σε αυτά τα μάτια που με κοιτάζουν σαν ένα μικρό στην πρώτη του αντανάκλαση.
Δεν μπορώ να βρεθώ σε αυτό το γηρασμένο σώμα
σε αυτήν τη ζωή που εξαντλείται στα γέρνοντας βλέφαρά μου,
σε αυτό το στήθος που ουρλιάζει χωρίς να κάνει ούτε έναν θόρυβο
λες και έξω όλα γύρισαν και μέσα σταμάτησαν όλα.
Δεν μπορώ να μαλακώσω το βλέμμα μου για να καταλάβω τις χαρές που βλέπω σήμερα,
ούτε καταλαβαίνω αντίο, αγάπη, ζωή και θάνατο,
σαν ξένος χωρίς χώρα Περιπλανώμαι στους δρόμους
μόνο η μνήμη μου αναγνωρίζει και κάθομαι για άλλη μια φορά για να δω το απόγευμα,
δίπλα στον ξένο μου στην αντανάκλαση του παραθύρου
"Η φωτιά κάθε μέρα" από τον Οκτάβιο Παζ
Σαν τον αέρα
κάνει και αναιρεί
στις σελίδες της γεωλογίας,
στους πλανητικούς πίνακες,
τα αόρατα κτίριά του:
ο άντρας.
Η γλώσσα του είναι μόλις ένας κόκκος,
αλλά καύση,
στην παλάμη του διαστήματος.
Οι συλλαβές είναι πυρακτώσεις.
Είναι επίσης φυτά:
τις ρίζες του
σπάσουν τη σιωπή,
τα κλαδιά του
χτίζουν σπίτια ήχων.
Συλλαβές:
συνδέουν και αποσυνδέουν,
παίζουν
με τις ομοιότητες και τις ομοιότητες.
Συλλαβές:
ωριμάζουν στα μέτωπα,
ανθίζουν στα στόματα.
Οι ρίζες του
πίνουν τη νύχτα, τρώνε ελαφριά.
Ιδιώματα:
λαμπερά δέντρα
βροχερού φυλλώματος.
Αστραπές βλάστηση,
γεωμετρίες ηχούς:
στο φύλλο χαρτιού
το ποίημα τελείωσε
σαν την ημέρα
στην παλάμη του χώρου.
"Μονοπάτια του καθρέφτη" (θραύσμα) της Αλεχάντρα Πιζάρνικ
Εγώ
Και πάνω απ 'όλα φαίνονται αθώα. Σαν να μην συνέβη τίποτα, το οποίο είναι αλήθεια.
ΙΙ
Αλλά θέλω να σε κοιτάζω μέχρι το πρόσωπό σου να απομακρυνθεί από τον φόβο μου σαν πουλί από την άκρη
απότομη της νύχτας.
III
Σαν ένα ροζ κορίτσι με κιμωλία σε έναν πολύ παλιό τοίχο ξαφνικά διαγράφηκε από τη βροχή.
IV
Όπως όταν ένα λουλούδι ανοίγει και αποκαλύπτει την καρδιά που δεν έχει.
Β
Όλες οι χειρονομίες του σώματός μου και της φωνής μου για να με κάνουν την προσφορά, το μπουκέτο που φεύγει
ο άνεμος στο κατώφλι.
ΕΙΔΕ
Καλύψτε τη μνήμη του προσώπου σας με τη μάσκα του ποιος θα είστε και τρομάξτε το κορίτσι που ήσασταν.
VII
Η νύχτα των δύο διασκορπίστηκε με την ομίχλη. Είναι η εποχή των κρύων τροφίμων.
VIII
Και δίψα, η μνήμη μου είναι δίψα, με κάτω, βαθιά, στο πηγάδι, ήπια, θυμάμαι.
ΙΧ
Πτώση σαν ένα ζώο που τραυματίστηκε στο μέρος που επρόκειτο να αποκαλύψει.
Χ
Ποιος δεν θέλει το πράγμα. Τίποτα. Ραμμένο στόμα. Ραμμένα βλέφαρα. Ξέχασα.
Μέσα στον άνεμο. Όλα κλειστά και ο άνεμος μέσα.
Η απουσία σου με πονάει σαν μια πληγή κολλημένη στα βάθη της ψυχής,
και κουβαλάω τη μνήμη σου σαν φυλακισμένος που σέρνει τις αλυσίδες του,
καταδικασμένη για περιπλάνηση για αιωνιότητα φωνάζοντας το όνομά σου στα όνειρά μου και τους εφιάλτες μου.

Σύννεφο ετικετών

Βιβλιογραφία

Εκτίμηση

Προβολές

Σχόλια