Concept in definitie ABC

Schaamte is een term die wordt gebruikt om naar dat kwaad te verwijzen, gematerialiseerd in een of ander commentaar, informatie, onder andere, en dat in staat is om de eerlijkheid en geloofwaardigheid van een individu. Iemand die bijvoorbeeld in het openbaar verklaringen aflegt tegen een politicus en hem ervan beschuldigt corrupt te zijn, zal een schande begaan.

Opgemerkt moet worden dat in veel gevallen laster kan worden geclaimd via de rechtbank, die zal beslissen of een straf al dan niet passend is voor de persoon die deze heeft gepromoot.

Het gebruik van dit concept dateert van enkele eeuwen, ten tijde van het Romeinse Rijk, waar het zou worden geïnstalleerd om nooit te verdwijnen.

In die tijd betekende schande de aantasting van iemands burgerlijke eer. De censor, die de was Gezag bekwaam was, was hij verantwoordelijk voor het plaatsen van het beruchte plakkaat op een persoon toen hij de volkstellingsprocedure uitvoerde, en dat betekende voor hem het verlies van zijn reputatie. In de volkstelling, de moraliteit en de financiën van de burgers.

Deze situatie van berucht te zijn, bracht de persoon ook in diskrediet om toegang te krijgen tot een openbaar ambt, voogdij en curatoren uit te oefenen en te stemmen bij verkiezingen, dat wil zeggen hun deelname sociaal was zeker aangetast.

Ondertussen is de Romeinse wet onderscheidde twee soorten schande, afhankelijk van de oorzaken die het motiveerden... schandelijke feiten heeft plaatsgevonden wanneer de burger een handeling heeft verricht die in strijd is met wat de openbare orde bepaalt, de goede tradities Golf Moreel; de meest voorkomende voorbeelden zijn de vrouw die overspel pleegt. En van zijn kant de schande iurs, Het was het gevolg van een fraude of een kwaadwillige actie tegen iemand.

Betreffende Rechtsaf Canonieke schande wordt beschouwd als het verlies van goede naam als gevolg van controversiële en negatieve meningen van verschillende hoog aangeschreven mensen. Beruchten van het Iurs-type kunnen worden verwijderd door de wet canoniek van de zogenaamde zuiveringen, terwijl die van het facti-type kunnen worden vrijgesproken door de manifestatie van de oprechte straf voor het begaan van een ongepaste handeling.