10 voorbeelden van Idylle

De idylle Het is een korte poëtische compositie die handelt over liefde, vriendschap of muzikale duels en die een geïdealiseerde natuurlijke omgeving als decor heeft. Bijvoorbeeld: "Idylle I", doorTheocritus (310-260 v.Chr.) C).

De idylle behoort tot lyrisch, omdat het gevoelens, gedachten, reflecties of stemmingen uitdrukt. Over het algemeen worden in dit soort gedichten meestal verhalen verteld, die verteld kunnen worden door een verteller of ze kunnen worden ontwikkeld door dialogen of monologen.

De eerste idylles werden in het oude Griekenland ontwikkeld door Theocritus, Bion van Smyrna en Moscus van Syracuse. Dit soort composities werden in de 16e, 17e en 18e eeuw overgenomen door verschillende Spaanse dichters, zoals Ignacio de Luzán en Lope de Vega.

• Het kan u van dienst zijn: Poëzie

Kenmerken van de idylle

• karakters. De personages zijn meestal herders of boeren, maar het kunnen ook dichters of mythologische wezens zijn.
• landelijk thema. Over het algemeen is het centrale thema liefde, maar er kunnen ook andere begrippen worden beschreven, zoals klagen, de activiteiten van het pastorale leven, de schoonheid van de ruimte of enkele onderwerpen uit de Grieks-Romeinse mythologie.
  instagram story viewer
• Ruimte. De plaats wordt beschreven met behulp van de locus amoenus, een literair onderwerp dat erin bestaat het platteland of andere natuurgebieden als aangenaam en idyllisch te karakteriseren.
• Structuur. De idylle bestaat over het algemeen uit: verzen van kleine kunst (die tussen de twee en acht lettergrepen), maar in sommige gevallen bevat het verzen van grote kunst (die meer dan acht lettergrepen hebben). U kunt er ook een of meer hebben strofen, aangezien er geen specifieke metrische regels zijn voor dit type gedicht.
• retorische cijfers. In idylles worden verschillende retorische figuren gebruikt, zoals de topografie, de hyperbool, de metafoor of de portret, met als doel een esthetisch effect te genereren.

voorbeelden van idylle

1. Fragment van "Idylle VIII. De landelijke zangers, van Theocritus (310-260 n. C.)

Daphnis de mooie kudde
Zijn ossen, zoals beroemd, op een dag,
En Menalcas, dat de spelonkachtige berg
Hij zorgde voor zijn schapen en reisde,
Hij kwam naar buiten om haar te ontmoeten. het haar
Blond van beide was,
En noch de een, noch de andere jonge man
De bozo wees nog steeds;
Bij het indrukken van de sonore fluit
Beiden waren rechtshandig
En beide tegen twee in de zingende meesters.
Menalcas heeft de single amper gezien
Daphnis zei zo lieflijk:

Menalkas.
Daphnis, bewaker van de loeiende kudde!
Wil je met me zingen?
Ik zweer dat wanneer ik aandringen op vechten
De zekerheid om je schuilplaats te verslaan.

En zo antwoordde Daphnis aan zijn vriend:

Daphnis.
Van lanigerous grijze herder en charme,
Menalcas, geweldige fluitist!
Je zult me ​​nooit verslaan, ook al is dat zo erg
Blaas, barst je keel zingen. (…)

1. Fragment van "Idyll X. de maaiers”, van Theocritus (310-260 n. C.)

(…) Miljoen.
Ik wilde je geen pijn doen.
Pluk de oogst, en ter ere van je vriend
Zing voor ons: dat je een muzikant was, vergeet ik niet,
En dus zal de vermoeidheid minder zijn. (…)

knuppel.
Het is donkerpaars
En de hyacint verduistert zwarte schaduw;
Maar haar schoonheid straalt
Op het bloemrijke tapijt
En in de guirlandes verbaast haar schoonheid.

Van de cytisus de geit,
En vanaf de geit loopt de wolf achter hem aan.
van wie het land bewerkt
naar de ploeg leunt
De kraanvogel: je gezicht fascineert me.

Ik hoop dat de schat
Ik had Croesus meest weelderige!
in goud gesneden
Onze beeltenissen zouden zien
In haar tempel de Godin van Cythera.

Met een pit of roos
Je zou eerder met het altaar pronken
En een kostbare fluit;
Ik in de outfit van een danseres
En met glimmende nieuwe schoenen.

Charmante bom!
Welke dobbelstenen zijn jouw sneeuwkleurige voeten?
Je fascinerende stem.
Maar helaas! mijn lichte tong
Om uw genaden op te sommen durft hij niet. (…)

1. Fragment van "Idylle II", van Bion van Smyrna (leefde aan het einde van de 2e eeuw voor Christus). C.)

Door een groen bos
van dichte dikte
penetreer nooit
de stralen van de zon,
Met netten en riet,
En van vogels in achtervolging
dwaalde zonder baard
Lieve jager.
zittend in de takken
Uit een lommerrijke doos.
plotseling keek
Aan de gevleugelde liefde:
Gelukkige jongen
Zijn riet verzamelde
En hij zei in zijn vreugde
Met kinderlijke openhartigheid:
‘O, wat een grote vogel!
Wat een prooi om mij te laten gaan!
Er zullen geen jagers zijn
Binnenkort wat mij.
dat ik de meest bekwame ben 
Ze zullen met één stem zeggen
Dat zie ik in mijn netwerken
Zo'n vogel is gevallen. (…)

1. Fragment van "Idylle V", van Mosco de Siracusa (leefde in de 2e eeuw voor Christus). C.)

(...) Aan de ongelukkige visser
Triest leven in geluk past bij:
Thuis heb je het schip
En de golven bij huis.
van hun betaalde banen
De zee ontzegt hem mercedes,
En hun netwerken kunnen nauwelijks
Onzeker jacht zoeken.

Voor mij de bladbanaan
Met zijn schaduw fascineert het me,
En van de naburige fontein
Ik voel me gevleid door het zoete gekreun.
Zacht is dan mijn droom,
Omdat de boer niet bang is,
Maar het verdooft en houdt van
Het is een aangenaam kabaal om te horen.

1. Fragment van “Idylle III. Daphne en Dametas, door Esteban Manuel de Villegas (1589-1669)

joh

Daphne en Dametas kwamen samen,
een geitenhoeder, een andere cowboy,
terwijl sommigen rusteloos grazen
en de anderen vlucht de zon streng,
welke voor de meest geheime pauzes
en welke, als er een lichte noordenwind waait,
door de aangename verstrooide schaduwen,
met vrede genoten, met genade bewogen.

II

Hij was robuust, ja, Daphne, en jong,
aan harde oefening dan gegeven.
Dametas jongeman, maar niet zo nieuw
bezig met het bewaken van vee.
Bestuur boeven van tamarisk en hulst,
en elke hoed gekroond
van wilde olijven en laurier, en daarna,
bruine zakken op witte kragen.

III

De luie ledigheid, en de strenge zomer,
van het zware dutje en dan het graf,
het gefluister van de Zephyr en de rivier,
koel de schaduw, twistziek de vogel,
de uitgebreide kudde en de geit
nog niet moe van het zachte plezier,
in Daphne veroorzaakten ze een gewillige stem,
en in Dametas later stem en reactie. (…)

1. Fragment van "Idylle van Don Cándido María Trigueros bij de dood van de heer Don Agustín Montiano y Luyando, tussen de arcades van Rome, Legbinto Dulichio”, door Candido Maria Trigueros (1736-1798)

Alexis.
Amnitas vriend, graag gedaan:
als ik me in jouw aanwezigheid bevind,
mijn hart verwijdt zich van vreugde.
Ik heb je sinds die dag niet meer gezien
dat aan de koele oevers van de stroom
Ik hoorde je de droevige avonturen zingen
van de ongelukkige Ciane en haar vader.

Amynta's.
Beste Alexis, goed gevonden worden;
hier kunnen we zoeken, als je wilt,
een of andere verborgen en verborgen plek
waar we in de koele schaduw zitten,
en we kunnen praten wanneer we willen.
Ik heb ook met plezier duizend keer gehoord,
je lieve stemmen: elke keer als ik kijk
deze oerwouden, ik herinner me hoe graag
Ik hoorde je zingen in andere tijden
de rechtvaardige dood van Athalia,
super dochter van een super moeder. (…)

1. Fragment van "Leander en Held, Anacreontische mythe", door Ignatius van Luzan (1702-1754)

Musa, wat weet jij?
de fouten, de waanideeën
de goederen en het kwaad
van fijne minnaars.
Vertel me, wie was Leandro?
Welke God of welk kwaad?
ster in de woeste golven
de draad van zijn leven doorsnijden?
Leandro, wie duizend keer
de harde oefeningen
van het stadion
van rozen en mirten
al in de stevige strijd,
al met de sterke schijf,
hardlopen of zwemmen,
bekwaam, onstuimig, ongeslagen,
geliefde held goddelijk
prachtig wonderkind
Sesto bewonderd en Abido
over hoeveel schoonheden.
Zwart haar, trots
met natuurlijke krullen,
nekverbetering
de openhartige hermelijnen.
In verhouding en gala
van gezicht, taille en verve,
wilde pronken met de lucht
voorzichtige pelgrims. (…)

1. Fragment uit "De afwezigheid", door Juan Melendez Valdes (1754-1817)

Uit de paarse lucht
de schaduwen jagen weg
roze de dageraad
lachend op de grond;
en Phillies, zere
van het kwaad van afwezigheid,
van Otea de valleien
in tranen geeft hij water.
zoete anjer,
als het nauwelijks telt
zeventien april
onschuldig en mooi,
in droevige eenzaamheid
haar jongen verlaat haar,
die van de open plek van Tormes
hij ging naar Eresma.
een rijke voorman
daar staat dat het probeert
bewaar het, en dat Phillies
voor altijd kwijt.
wie naar buitenaardse smaak?
hield zijn ster vast
bedrieg jezelf dwaas
als je denkt gratis.
bevroren ouderdom
veroordeelt streng
de weelderige bloemen
van Lente.
De ongelukkige Phillies
stel je voor eeuwig
de uren die nodig zijn
goed nieuws.
"Oh!" zegt hij, en naar de hemel
ogen omhoog,
zijn ogen bedekt
van afschuw en verdriet,
"Oh, hoeveel wacht er op mij"
van duels en klachten!
denk er gewoon aan
mijn borst bevriest. (…)

1. Fragment van "Idylle I. Anfriso naar Belisa, door Gaspar Melchor de Jovellanos (1744-1811)

Van Betis liggend
aan de groene kust,
dus de pastoor Anfriso
hij klaagde op een dag,
de minachting de schuld geven
van de wrede Belisa:

-Laat de rechtvaardige hemel toe,
meedogenloze nimf,
dat ik in nood huil
Ik zie je op een dag
sta de goden toe
de altijd eerlijke woede
dat met je gehuil en klachten
troost mij de mijne.

Wanneer degene die je aanbidt
bespot en beledigd,
je klaagt naar de hemel,
de bergen en de silvas;
wanneer je ondankbare gezicht
ontdek de ruïne
van woedende jaloezie,
van jaloerse woede;
en wanneer je ogen
de moorddadige lichten
zorgen verduisteren,
verdriet en waken,
en het voortdurende huilen
Ik keek naar ze verdord;
dan, getroost,
mijn droevige ziel
je zult je verdriet vergeten,
zijn kwalen en zijn problemen;
dan de brandende kreet
dat vandaag mijn wangen water geeft,
bij het zien van je tranen
veranderen in lachen;
dan de angst
dat doet mijn hart verdriet,
de hunkeringen die je kwellen,
de jaloezie die hem steekt,
ze zullen in smaak worden uitgewisseld,
troost en vreugde. (…)

1. Idylle die deel uitmaakt van een monoloog van de Dorothea, door Lope de Vega (1562-1635)

(...) Wat wil ik dat de ziel
huilen gedistilleerd
Tot met de jouwe
Deze eenheid verdubbelt;

dat sinds mijn huilen
Tot je sterft alsjeblieft,
zo lieve gedachten
Het zullen later feniksen zijn.

In brons zijn herinneringen
Met eeuwige burins
Liefde, niet met lood,
Zacht papier afdrukken.

Oh licht, je hebt me verlaten!
wanneer zal het mogelijk zijn?
Laat je ziel je weer zien
En wat bezielt u dit leven?

Mijn eenzaamheid voelt...
Maar oh!, dat waar je woont,
Van mijn gekke wensen
In zoete vrede lach je. (…)

Referenties

• Gonzalez, X. (2018). "Oh droevige eenzaamheid!" De piscatoire idylles en de lyrische reizen van de Dorothea. Olivar: tijdschrift voor Spaanse literatuur en cultuur, 18(28), e038. https://doi.org/10.24215/18524478e038
• Duitse handleidingen. (vb.). De kunst van het maken van verzen.
• Montaner, A. (2015). Woordenboek van genres en lyrische modaliteiten van Spaanse literatuur. DOI: 10.13140/RG.2.1.2607.5368
• Rubio Escudero, C. (2015). Idylle. In Spaans woordenboek van internationale literaire termen. Opgehaald op 9 mei 2022, van http://www.proyectos.cchs.csic.es/detli/sites/default/files/Idilio.pdf

Volgen met:

• odes
• Ecloog
• Epigram
• sonnetten
• Ik lyrisch en ik poëtisch
• soorten poëzie