Definitie van wil tot macht

lilen gomez | juni 2022
Professor in de filosofie

Dit zijn krachten die elkaar kruisen en ofwel een groei van de levenden ofwel een stagnatie genereren. De wil tot macht werkt dus achtereenvolgens door het vormgeven en desintegreren van de figuren van wat er is. Bij de mens manifesteert de wil tot macht zich als een houding speels en creatief herwaardering van de morele waarden - dat wil zeggen, van de voortdurende productie van nieuwe betekenissen - die voor Nietzsche de decadentie van gedachte westers.

De wil tot macht als interpretatie

Vanuit het Nietzscheaanse standpunt lijkt de wil tot macht verbonden te zijn met de beweging, maar niet als gevolg van een externe oorzaak, maar immanent. In die zin zijn er voor de filosoof geen dingen die door externe krachten worden bewogen, maar velden van spanning waarbinnen machtsverhoudingen zijn geconfigureerd die daardoor verschillende evenementen. Alle wil impliceert een verlangen naar macht, zodat er geen macht is, maar dynamische krachten die voortdurend veranderen. In die zin evolueert de werkelijkheid voortdurend en in het licht hiervan werkt de wil tot macht het creëren van interpretaties over de wereld, die in strijd zijn met andere mogelijke interpretaties. Voor het praktische leven hebben we interpretaties nodig die ons in staat stellen een voorlopige ordening te geven aan de constante evolutie van de werkelijkheid. Dergelijke interpretaties zijn gerelateerd aan andere in termen van strijdkrachten. Als gevolg hiervan is er voor Nietzsche een onlosmakelijke relatie tussen de wil tot macht, interpretatie (of perspectivisme) en waarheid, voor zover deze laatste is opgevat als een voorlopige volgorde waarmee de werkelijkheid wordt begrepen vanuit een bepaald gezichtspunt in strijd met andere mogelijke interpretaties, vanuit andere vooruitzichten. De wil tot macht is dus wat ons in staat stelt om door onze interpretaties een waarde aan de wereld te geven.

Leven en wil tot macht

De wil tot macht is wat aan de basis ligt van wat bestaat, als een immanent dynamisch principe - dat wil zeggen, niet als een kracht onderliggende fundamentele, op de manier van een ultieme waarheid, maar als een drijvende kracht ondergedompeld in de materie die er op haar beurt betekenis aan geeft; het zou dus noch uit een fysieke kracht noch uit een psychische kracht bestaan. In die zin bepaalt het de relaties tussen stabiliteit en groei, opgevat als de behoud respectievelijk de wil tot macht en de toename van de macht.

De wil tot macht, verwijzend naar het leven, wordt geassocieerd met zijn groei en expansie. Het leven, vanuit het perspectief van Nietzsche, vormt geen essentie metafysica universeel - zoals de vitalistische stromingen bevestigden -, dat wil zeggen, het wordt niet gedefinieerd als een ultieme basis, maar is eerder een specifiek geval van de wil tot macht. Het leven is dus een continue productie van manieren van leven - namelijk van vormen van wat bestaat, zonder een ultieme basis - doorkruist door een sociaal, politiek en economisch kader. Wanneer de wil tot macht, in plaats van het leven uit te breiden, het in stand houdt, wordt het een zieke wil tot macht, die neigt naar decadentie.

Dit proefschrift, samen met de notie van de ultraman opgevat als een "superman", heeft het de filosoof de toe-eigening van zijn ideeën als onderdeel van de ideologie van het nationaal-socialisme gekost. Er moet echter worden opgemerkt dat het begrip wil tot macht gekoppeld aan de uitbreiding van het vitale in geen geval verwijst naar tot territoriale expansie zoals voorgesteld door het Derde Rijk, waarvan de tegenhanger de dood van miljoenen wezens was mensen. Het conceptuele kader van Nietzsche verwijst daarentegen naar een vitale praxis die het leven opnieuw bevestigt en in dit zin, het creëert permanent nieuwe vormen, in tegenstelling tot de herbevestiging van de dood (zoals werd uitgevoerd door) de nazisme).