Belang van de lijdensweg van dictator Franco

Officieel stierf Francisco Franco Bahamonde, de dictator die Spanje de afgelopen 36 jaar met ijzeren hand had geregeerd, na een lange lijdensweg op 20 november 1975. Later werd echter vernomen dat deze datum binnen een paar uur of, sommigen zeggen zelfs dagen, was gewijzigd. Maar om welke reden? Laten we, om het te begrijpen, precies deze lange lijdensweg analyseren.

Vanwege zijn hoge leeftijd (83 jaar), in combinatie met overmatige activiteit, was de gezondheidstoestand van Franco delicaat.

Dit was erger geworden sinds de moord in 1973 op Luis Carrero Blanco, zijn meest directe medewerker en vermoedelijke opvolger als staatshoofd. moord die Franco in een diepe crisis stortte.

Tussen 15 en 24 oktober kreeg hij tot vier hartaanvallen, die snel konden worden behandeld en behandeld omdat hij was opgelopen een echt ziekenhuis in het Palacio de El Pardo, de officiële residentie van Franco als staatshoofd, dat zelfs een operatiekamer

Het ziektebeeld van Franco voorspelde echter niets optimistischs, eerder het tegenovergestelde, hoewel aan de

publieke opinie hem werd verteld over een simpele griepfoto, om de ernst van de zaak te verbergen.

Zijn lange lijdensweg, meer dan een verlangen om zijn leven te verlengen, beantwoordt aan een politieke noodzaak: de gevechten tussen facties om controle over het regime en de behoefte om niets uit de hand te laten lopen aan de vooravond van een overgang die de machtskringen voor ogen hadden, maar die sommigen toch wilden afbreken.

Bovendien drong Marokko er ook bij Spanje op aan om zijn bezittingen in de Sahara achter te laten en ze af te staan ​​aan het Alawitische koninkrijk, en men vreesde dat het zou kunnen profiteren van de onzekerheid vanwege de dood van Franco, om het gebied binnen te vallen, zoals het in feite was (hoewel de invasie de vreedzame en civiele "Groene Mars" was, en geen operatie leger).

Franco's toestand was zo ernstig dat hij op 25 oktober extreme zalving kreeg.

Op 2 november onderging hij een spoedoperatie in de operatiekamer van El Pardo, toen hij ernstige bloedingen opliep. Midden in de operatie gaan de lichten uit door een stroomstoring...

Vervolgens wordt besloten hem op te nemen in het Madrid Hospital de la Paz, waar ze meer middelen zullen krijgen.

Franco's delicate gezondheidstoestand wordt vervolgens bekend gemaakt aan de publieke opinie, maar vermijdt altijd om de volledige ernst van de situatie te melden.

Dat het zijn laatste momenten waren, ontgaat echter niemand, puur logisch. Ze was niet oud genoeg om veel meer te staan, en haar fysieke achteruitgang was iets dat de laatste tijd duidelijk zichtbaar was geworden door alleen maar naar het nieuws te kijken.

Op 15 november onderging hij opnieuw een operatie vanwege meerdere organische storingen veroorzaakt door de operatie op 2 en op 18 november kondigde Dr. Manuel Hidalgo Huerta aan dat hij niet zou terugkeren naar ingrijpen. Op 19 november werd de intubatie ingetrokken.

Vanaf hier is de chronologie van de gebeurtenissen helemaal niet duidelijk.

Officieel sterft Franco op de ochtend van 20 november 1975, ergens tussen 13.00 en 5.00 uur, met een hoge bloeddruk. waarschijnlijkheid die genoemde tijd is rond 2:00.

De communicatie wordt gehouden om 6:12 in de ochtend van dezelfde dag 20, en om 10:00 wordt het meegedeeld aan de bevolking door de president van de regering Carlos Arias Navarro, in een televisie-uitzending die in de Spaanse collectieve verbeelding getekend zal blijven door de emotioneel huilen van Arias Navarro zelf, een reden tot verdriet en eerbetoon voor de volgelingen van het regime, en vreugde en spot voor de tegenstellingen.

Onofficieel wijzen veel historici via getuigenissen op een eerder overlijden.

Volgens de verklaringen van mensen die dicht bij de gebeurtenissen stonden, zou Franco ergens in de nacht van de 19e zijn overleden. gegevens die bekend zouden zijn gemaakt aan een kleine groep mensen (dezelfde Carlos Arias Navarro, de toekomstige koning Don Juan Karel,...).

Andere bronnen suggereren dat Franco op de 18e zou zijn overleden, maar dat tussen deze datum en de publieke aankondiging de overname werd voorbereid. bezit van Juan Carlos, en de belangrijkste leger- en politiecommandanten werden gealarmeerd om de reactie op eventuele aanvallen voor te bereiden incident.

De begrafeniskapel van de laatste fascistische dictator in Europa ging vroeg open op 21 november 1975.

Er stonden lange rijen om hun respect te betuigen voor het blootgestelde lijk van Franco, en op de 22e wordt Don Juan Carlos de Borbón uitgeroepen tot koning in de rechtbanken met de naam Juan Carlos I.

Fotolia-kunst: elen31