Voorbeeld van een roman over douane

Beschrijf het leven en de gebruiken van de mensen. Het genie van Balzac, in The Human Comedy, illustreert de roman van de douane. Laten we een paar regels opschrijven: "In Parijs zijn er altijd twee soirées op bals of op wereldse feesten. Eerst een officiële soiree bijgewoond door de genodigden, een grote wereld die zich verveelt. Elk van hen neemt een bestudeerde positie in voor de buurman. De meeste jonge vrouwen komen niet voor meer dan één persoon. Wanneer elke vrouw ervan overtuigd is dat zij de mooiste is voor die persoon, en wanneer zo'n mening had kunnen zijn? gedeeld door anderen, na het veranderen van onbeduidende zinnen, zoals deze: "Ben je van plan dit jaar te gaan? binnenkort naar... (de naam van een bezit)? "" De dame van zo'n heeft bion gezongen! "" Wie is die kleine vrouw die zoveel diamanten draagt? ", of na nadat ze epigrammatische zinnen hadden gegooid, die kortstondig plezier en blijvende wonden veroorzaken, verspreidden de groepen zich, het onverschillige vertrek, de kaarsen blijven branden in hun wasmachines, en dan behoudt de meesteres van het huis enkele artiesten, gelukkige mensen, vrienden hen vertellen:

'Blijf, laten we een privédiner hebben.'
Ze ontmoeten elkaar in een kleine kamer. En dan vindt de echte soiree plaats: soiree waarin, zoals onder het oude regime, iedereen hoort wat er wordt gezegd, het gesprek is algemeen en iedereen wordt gedwongen zijn vindingrijkheid te tonen en bij te dragen aan het publiek amusement. Daar is alles in zicht en een openhartige lach volgt de onderdrukte houdingen die in de samenleving de mooiste gezichten overschaduwen. Kortom, plezier begint waar het feest eindigt. Het feest van de grote wereld, een koud luxetijdschrift en een parade van zelfrespect in volle jurk, is een van die Engelse uitnodigingen die Ze neigen naar de mechanisering van de andere naties.Engeland lijkt geïnteresseerd te zijn om de hele wereld te vervelen als ze is en zo veel als haar.
Deze tweede soirée is dus in Frankrijk en in sommige huizen een gelukkig protest tegen de oude geest van ons gelukkige land; maar helaas oefenen maar weinig huizen zo'n protest uit, en de reden is heel eenvoudig. Als er tegenwoordig niet veel diners meer worden gevierd, is dat omdat er nooit, onder geen enkel regime, een kleiner aantal mensen is geweest dan in het huidige, gevestigd, gevestigd en gevestigd. Iedereen is op weg naar het een of andere einde, of galoppeert na fortuin. Tijd is het duurste goed geworden, en daarom kan niemand genieten van de wonderbaarlijke weelde van het de volgende dag naar huis vliegen om laat wakker te worden. Er is dus geen tweede soiree behalve in het huis van vrouwen die rijk genoeg zijn om een ​​woonkamer te hebben; en vanaf de revolutie van 1830 worden deze vrouwen in Parijs geteld. Aanvullende bibliografie, N9 6)