Voorbeeld uit The Autobiography: The Intimate Diaries

Privé dagboeken onthullen in hun auteurs een intentie om eerlijk te zijn tegen zichzelf, om elkaar te kennen in plaats van zichzelf moreel te beoordelen. Als model van dit genre hebben we Het dagboek van Anne Frank. Het meisje Anne Frank vertelt zichzelf haar leven, ze doet het zonder na te denken over de meningen van toekomstige generaties, ze schrijft met onbetwistbare authenticiteit. Laten we een paar regels uit zijn dagboek bekijken.
zaterdag 20 juni 1942.
"Ik heb een aantal dagen niet geschreven: ik moest voor eens en voor altijd nadenken over wat een dagboek betekent. Het is een uniek gevoel voor mij om mijn gedachten te uiten, niet alleen omdat ik nog nooit heb geschreven, maar omdat het mij lijkt dat later noch ik, noch iemand anders geïnteresseerd zou zijn in de vertrouwelijkheid van een dertienjarig schoolmeisje. Hoe dan ook, dat is niet relevant. Ik wil schrijven en nog meer mijn hart peilen over allerlei dingen. "De rol is geduldiger dan mannen." Dit gezegde kwam in mijn gedachten op een dag van lichte melancholie toen ik me zo veel als ik kon verveelde, mijn hoofd op mijn handen rustte, te van streek om te besluiten om uit te gaan of thuis te blijven. Ja, inderdaad, het papier is geduldig en, aangezien ik veronderstel dat niemand zich zorgen zal maken over dit hardboard-notitieboekje met de juiste titel Dagboek, ik ben niet van plan het ooit te laten lezen, tenzij ik in mijn leven de vriend vind aan wie laat het hem zien. Hier ben ik aangekomen bij het uitgangspunt, bij het idee om een ​​dagboek te beginnen: ik heb geen vriend.

Om duidelijker te zijn, leg ik mezelf beter uit. Niemand kan geloven dat een dertienjarig meisje alleen op de wereld is. Het klopt natuurlijk niet helemaal: ik heb ouders van wie ik heel veel hou, en een zusje van zestien; Ik heb, kortom, ongeveer dertig kameraden en onder hen de zogenaamde vrienden; Ik heb een overvloed aan bewonderaars die me met hun ogen volgen, terwijl degenen die in de klas niet in de positie zijn om me te zien, mijn beeld proberen te begrijpen met behulp van een zakspiegeltje. Ik heb familie, aardige tantes en ooms, een fijn huis. Nee. Ik mis blijkbaar niets, behalve de vriend. Met mijn kameraden kan ik alleen maar plezier hebben en niets anders. Ik kan nooit meer met hen praten dan vulgariteiten, zelfs niet met een van mijn vrienden, omdat het voor ons onmogelijk is om intiemer te worden; daarin ligt de moeilijkheid. Dat gebrek aan vertrouwen is misschien wel mijn echte fout. Hoe dan ook, ik sta voor een voldongen feit en het is heel jammer dat ik het niet kan negeren.
Vandaar de aanleiding voor dit Journaal. Om beter het beeld op te roepen dat ik heb gesmeed van een langverwachte vriend, wil ik me niet beperken tot simpele feiten, zoals zovelen doen, maar ik wil dat dit dagboek de vriend verpersoonlijkt. En deze vriend zal Kitty heten." (vgl. Aanvullende bibliografie, N? 20)