Kenmerken van Griekse mythen

De Griekse mythologie is misschien wel de grootste manifestatie van de oude interpretaties van het bestaan. Geconfronteerd met de verschijnselen van de natuurlijke werkelijkheid en het raadsel dat het bewuste bestaan ​​zelf vertegenwoordigt, zijn er door de geschiedenis heen geweest allerlei verklaringen uitgewerkt, allemaal het product van ervaring en intelligentie, maar altijd met een flinke dosis verbeelding.

Reflectie op de werkelijkheid als geheel heeft altijd twee aspecten gehad, die gericht zijn op het beantwoorden van de twee grote vragen die ieder mens stelt: "Ik ben het?" Y "Wat is deze wereld?"... deze twee aspecten worden genoemd Antropologie Y Kosmologie respectievelijk, of Wetenschappen en Geesteswetenschappen, en min of meer kunnen we de velden afbakenen en de studie van De natuur als relatief onafhankelijk van het veld van de mens eigenlijk, dat is denken en cultuur.

Maar deze differentiatie is typerend voor een historisch ontwikkeld bewustzijn; Voor primitieve mensen zijn de wereld en het Zelf min of meer hetzelfde, denken en voelen worden geprojecteerd op de de natuur en weerspiegelen daaruit een vorm van interpretatie die "animisme" wordt genoemd, omdat de dingen van de wereld worden verklaard vanuit van de

geloof dat ze een dier bezitten; dat wil zeggen, ziel of bewustzijn, dus de verschijnselen van de natuur zijn vermenselijkt: dingen denken, voelen, hebben impulsen, bedoelingen, passies ..., Alles wat er gebeurt, is dus het effect van dat 'zielenleven' dat de dingen en de mensen in hetzelfde proces beweegt.

Op deze manier worden verhalen, legendes, tradities en religies geboren, allemaal gekenmerkt door het feit dat: de verschijnselen van de natuur krijgen een "persoonlijkheid" steeds uitgebreider en complexer, totdat ze worden literaire personages zeer uitgebreide die worden getypeerd als goden en aan elkaar gerelateerd zijn om een ​​geweldige fantastische roman die vorm en inhoud geeft aan alle werkelijkheid, inclusief de mens daarbinnen realiteit.

Kenmerken van de Griekse mythologie

De Griekse Mythologie onderscheidt zich door haar transcendentie, zowel in de oosterse als in de westerse wereld; zowel in het verleden als in het heden. Het is een groot cultureel erfgoed van de mensheid en heeft bijzondere kenmerken die het consolideren als een briljante mythologie.

Menselijke eigenschappen worden toegewezen aan het bestaande

Griekse Mythologie legt uit de interacties van natuurlijke gebeurtenissen die ze in goden veranderen. Zeus is bijvoorbeeld de God van donder- en weergebeurtenissen; Poseidon is de God van de zee, de getijden; Demeter is de godin van landbouw en vruchtbaarheid.

Toen boeren leden oogsttekorten, bracht hulde aan Demeter om hen te ondersteunen met een betere bodemvruchtbaarheid. Op dezelfde manier, wanneer? er waren droogtes, ze brachten hulde aan Zeus om het te laten regenen om de gewassen te voeden of voor de rivieren om hun waterpeil terug te krijgen.

Volgens de Griekse mythologie, toen de schepping plaatsvond, het begin was met de Oorspronkelijke goden, net als Nix, de nacht; Erebus, de duisternis; Uranos, de lucht; Gaia, de aarde. Ether, het licht; Hemera, de dag. Ze werkten allemaal samen om Existence te runnen.

Er zijn veel verhalen gemaakt om de gebeurtenissen van de schepping te verklaren. De goden zijn in conflict geraakt, ze hebben gevochten en ze hebben zichzelf zo gepositioneerd dat de mensen voorrang hebben in termen van de verering die ze hen gaven.

Weerspiegelt de menselijke deugden en laagheden

Door de natuur te projecteren als een reeks menselijke kenmerken, mag de Griekse mythologie ook zowel de goedheid als de nederigheid van de mens laten zien. Het is een ware weerspiegeling van wie we zijn en hoe het Bestaan ​​eruit zou zien als de Natuur zich precies als de mensheid zou gedragen.

De Griekse Mythologie toont op indrukwekkende wijze de reacties die mensen hebben op verschillende omstandigheden. Een van de meest prominente is de opkomst van ontrouw en liefdesconflicten.

Heeft gedefinieerde hiërarchieën

Onder de Griekse goden, elk had een functie om uit te voeren, maar ook een positie en relevantie. De opperste leider is Zeus, die de hemel regeert en de leider is van de Olympische goden.

De Goden van Olympus Zij zijn de hoogste in rang en zijn verantwoordelijk voor de fundamentele behoeften van de wereld en de mensheid; om de relevante beslissingen te nemen voor het welzijn van Olympus en alles wat bestaat.

Er zijn Mindere Goden die verantwoordelijk zijn voor het dienen van de Olympiërs of het ondersteunen van hen bij verschillende taken. Bijvoorbeeld de godin Hebe, die de godin van de jeugd is, is verantwoordelijk voor het gieten van Ambrosia aan de Goden van Olympus, zodat ze hun jeugd zouden behouden. De God Asclepius, god van de geneeskunde, soms Olympisch en soms minderjarig, was hij verantwoordelijk voor het genezen van de goden die gewond waren in de strijd.

Er zijn ook lagere goden die wat meer specifieke functies hadden, zoals de Muzen, dat de kunstenaars inspireerde; de Cárites of bedankt, die de mensheid charisma en enthousiasme bracht; deNimfen, vrouwelijke wezens van de natuur die het leven in bossen en watermassa's in evenwicht brachten; de Uren, die de seizoenen van het jaar definieerde; de Moira, die het moment van overlijden van elk mens definieerde om zijn ziel naar de onderwereld te sturen en de opeenvolging van gebeurtenissen uit het verleden, het heden en de toekomst kende.

De halfgodenze werden verwekt door seksuele ontmoetingen van de goden met menselijke vrouwen. Zeus had vele halfgodenzonen, zoals Perseus en Heracles (Hercules). Ze waren deels mens en deels God, en als ze gedenkwaardige prestaties leverden, werden ze waardig om de Olympus te beklimmen.

Definieer een hemel, een wereld en een onderwereld

De oude Grieken hadden al de scheiding vastgesteld tussen de goddelijke wereld, gevormd door Olympus, de wereld van de levenden, die de aarde was, en de wereld van de doden, of onderwereld, geregeerd door God Hades. Helaas, alleen de halfgoden konden ernaar streven om naar Olympus te stijgen om te genieten van een heerlijk en luxueus eeuwig leven. Menselijke zielen waren na hun dood voorbestemd om de eeuwigheid in de onderwereld door te brengen, in een trance van lijden.