Definitie van Apollinisch en Dionysisch

Voor veel kunstenaars en filosofen is de Griekse mythologie een permanente inspiratiebron geweest. In die zin nam de filosoof Friedrich Nietzsche (1844-1900) de goden Apollo en Dionysus als symbolische referentie om zijn visie op westerse kunst en cultuur te presenteren. De eerste vermelding van beide goden verscheen in zijn werk "The Birth of Tragedy".

Het Apollinische en het Dionysische

Voor Nietzsche dienen deze twee adjectieven om de verschillende artistieke manifestaties te kwalificeren. Het Apollinische drukt de voltooide en mooie vormen uit die zich manifesteren in de figuratieve kunst, terwijl het dionysische verwijst naar die artistieke manifestaties gebaseerd op ritme en passie. Het gaat dus om twee scheppende krachten of twee soorten Energie die de kunstenaar gebruikt als een manier om uitdrukking om hun wensen en zorgen te uiten.

De god Apollo dient als symbool om de kunst te verklaren die perfectie zoekt in vormen en conceptuele helderheid, zoals het geval is bij de

architectuur klassieke, figuratieve schilderkunst of poëzie met een conventionele meter. Deze artistieke manifestaties zijn apolines omdat ze gebaseerd zijn op een verlangen naar wijsheid en esthetische sereniteit.

De god Dionysus vertegenwoordigt de driften en primaire instincten. Zo onderscheidt het zich in de kunst door zijn passiecomponent, zoals te zien is in sommige dansen, in de muziek- primitief en uiteindelijk in elke artistieke expressie die verbinding zoekt met de diepste menselijke instincten.

Twee symbolen die elkaar aanvullen

Voor Nietzsche zijn dit geen totaal antagonistische symbolen, aangezien er in alle kunst Apollinische en Dionysische componenten zijn. De filosoof komt zeggen dat dwingen De inspiratie van de god Apollo draagt ​​Dionysus in zich en omgekeerd verbergt elke Dionysische manifestatie een Apollinische component.

In het onderwijsveld

Nietzsches reflecties op beide concepten kunnen dienen als geldige referenties voor de onderwijs. Elk onderwijsmodel zou dus beide creatieve krachten moeten omvatten. Het Apollinische is aanwezig in de conceptuele helderheid en in de formele aspecten van het leerproces.aan het lerenterwijl de Dionysische beats in de emoties meer primair van het individu. Met andere woorden, we leren met de rede gesymboliseerd in de god Apollo en met de passie van Dionysische inspiratie.

De visie van Nietzsche sluit aan bij de benadering van Freud

Voor Freud zijn individuele mentale schema's verdeeld in drie dimensies: het id, het super-ego en het ego.

- Het id is het primaire deel van onze psyche en zoekt de bevrediging van de meest elementaire genoegens en om deze reden heeft deze dimensie van het individu een Dionysische kracht.

- Het superego is het deel van onze psyche waar de morele normen die de hele samenleving beheersen, zijn opgenomen en op de een of andere manier zou deze dimensie geassocieerd worden met het Apollinische.

- De id en de super-zelf ontmoeten elkaar in een permanent conflict (wat we willen doen en wat we moeten doen) en tussen die twee zou de derde mentale structuur zijn, het zelf.

Foto: Fotolia - Karepa

Thema's in het Apollinisch en Dionysisch