Concept in definitie ABC

Diftong wordt gesproken in fonetiek wanneer we ons in de aanwezigheid bevinden van twee klinkers samen in dezelfde lettergreep. Om een ​​tweeklank echt zo te laten zijn, moet de combinatie van klinkers (zoals ae, ai, oa, io, ou, ei, ia, ua en veel anderen) moet bestaan ​​uit een zwakke klinker en een sterke klinker, een verschil dat wordt aangegeven in de uitspraak van de woord. Er zijn echter ook homogene tweeklanken die een combinatie van twee zwakke klinkers voorstellen in set (de aanwezigheid van twee sterke klinkers staat niet bekend als een homogene tweeklank, maar de lettergreep wordt hierbij gescheiden geval). Het woord tweeklank komt van het Grieks - tweeklanken - woord dat 'twee klanken' of 'twee tonen' betekent.

Tweeklanken kunnen worden gevormd door verschillende soorten klinkers en kunnen dan te ontvangen verschillende namen. De drie bekendste soorten tweeklanken zijn afnemende tweeklanken (die beginnen met een sterke klinker en eindigen afnemend naar een zwakkere klinker), open en gesloten tweeklanken (die variëren in hoe het geluid uiteindelijk wordt geproduceerd

voorbeeld, indien open of gesloten) en, ten slotte, de centrale tweeklanken (die waarin de tweeklank sluit met een meer centrale klank dan aan het begin).

Tweeklanken verschillen van monotone klinkergeluiden, omdat hierin de klinkers worden omsloten door medeklinkers, zoals in het geval van 'mond' of 'Stal'. Het is belangrijk merk ook op dat de aanwezigheid van de medeklinker H, in de taal Spaans vooral, het verhindert niet opleiding tweeklanken omdat het stil is en geen geluid vertegenwoordigt in de fonetiek. Tegelijkertijd kan de Y (Grieks) als uitzonderlijke klinker worden gebruikt als deze aan het einde van het woord valt (zoals in 'hooi') en dus een tweeklank vormt. Hetzelfde gebeurt niet als het verschijnt op begin, waar het geluid wordt gewijzigd en als medeklinker fungeert (bijvoorbeeld in het geval van 'yerba').

Onderwerpen in tweeklank