Ορισμός της μάσκας θανάτου

ο μάσκα θανάτου είναι η έννοια που χρησιμοποιείται για την ονομασία αυτό το πιστό και ακριβές αντίγραφο του προσώπου ενός ατόμου που πέθανε και αυτό φτιάχτηκε μετά το θάνατό του μέσω του τεχνική χύτευσης σε γύψο με την ειδική αποστολή της διατήρησης του προσώπου του και ότι είναι όσο το δυνατόν ακριβέστερη σε σχέση με αυτήν που παρατήρησε στη ζωή.

Πρέπει να σημειωθεί ότι η προαναφερθείσα τεχνική εκκένωσης είναι ένας τύπος διαδικασίας που χρησιμοποιείται ευρέως στο στιγμές ανάγλυφων και γλυπτών και αυτό επιτυγχάνεται θέτοντας το υπό εξέταση μοντέλο στο αναπαραγωγή, γύψο υγρό, ζελατίνη, υαλοβάμβακα, πρέπει να περιμένουμε να σκληρύνει για να πραγματοποιήσει το καλούπι, τότε, χωρίζεται από το πρόσωπο του ατόμου και στο επιτευχθέν καλούπι θα εργαστούμε για να αποκτήσουμε τα αντίγραφα που είναι θέλω.

Εν τω μεταξύ, για το αναπαραγωγή χρησιμοποιούνται υλικά όπως το κερί μέλισσας ή το ίδιο υλικό συν τον συνδυασμό με ρητίνες.

Αυτός ο τύπος πρακτική χρονολογείται αρκετά σιλό, καθώς πολιτισμοί όπως οι Ρωμαίοι και οι Αιγύπτιοι ήξεραν πώς να το χρησιμοποιήσουν, ακόμη και αιώνες αργότερα, στο λεγόμενο

Μεσαίωνας και αργότερα μεταξύ του δέκατου όγδοου και του δέκατου ένατου αιώνα συνεχίστηκε πολύ σε ισχύ, του χρήση για να αποθανατίσει τα πρόσωπα εκείνων των πιο αξιοσημείωτων και αναγνωρισμένων προσωπικοτήτων στην κοινωνία, το πολιτική, μεταξύ άλλων, επισημαίνοντας ιδίως τις περιπτώσεις: ο μουσικός Ludwig Van Beethoven, ο πολιτικός Napoleon Bonaparte, Julio César, George Washington, Abraham Lincoln, Benito Juárez, Antoni Gaudí, μεταξύ άλλων.

Επί του παρόντος, η προαναφερθείσα πρακτική δεν είναι ευρέως διαδεδομένη όπως στο παρελθόν, αν και, το αστυνομικόςδικανικός Συνήθως το χρησιμοποιεί πολύ όταν πρόκειται να ανακατασκευάσει τα πρόσωπα των θυμάτων και των δραστών.

Θέματα στη μάσκα θανάτου