Σημασία της πρώιμης παιδικής ηλικίας

Στα πρώτα χρόνια της ζωής τίθενται τα θεμέλια της ανάπτυξης (γνωστική, συναισθηματική, κοινωνική, σωματική) που θα συντηρούν τον άνθρωπο για όλη του τη ζωή, όπως ακριβώς τα δοκάρια ενός κτιρίου. Σύμφωνα με την UNESCO (Οργάνωση Εκπαίδευσης, Επιστήμης και Πολιτισμού των Ηνωμένων Εθνών), η πρώιμη παιδική ηλικία είναι ο χρόνος από τη γέννηση έως την ηλικία των οκτώ ετών. Είναι μια στιγμή μεγάλης ανάπτυξης σε όλο το σωματικό και ψυχικό φάσμα, σε συνάρτηση με την επιρροή του περιβάλλοντος, είτε ευνοεί την -ή όχι- πλήρη ανάπτυξη.

Μέσα σε αυτά τα πρώτα οκτώ χρόνια, η Ιατρική και η Διατροφή αναδεικνύουν τις πρώτες 1000 ημέρες, ως θεμελιώδεις για την προαγωγή της υγείας, μέσω ιατρικής περίθαλψης (εμβόλια, τακτικοί έλεγχοι, φροντίδα ή/και φαρμακευτική αγωγή και θεραπείες ανάλογα με τις ιδιαίτερες ανάγκες) και σίτιση (μητρικό γάλα ή φόρμουλα, συμπληρωματική σίτιση, συμπληρώματα διατροφής θρεπτικός).

Για την Ψυχολογία θεμελιώδεις είναι και οι πρώτες χίλιες μέρες, αφού το «ανθρώπινο κουτάβι» γεννιέται εξαιρετικά αβοήθητο -ψυχικά-, χωρίς τσιπάκι που υποδεικνύουν τι πρέπει να κάνουν -που κάνουν τα υπόλοιπα είδη ζώων-, γι' αυτό η γλώσσα τα περιβάλλει και τα εισάγει στον πολιτισμό, από την πρώτη Επικοινωνία.

Αν και κάθε παιδί είναι διαφορετικό και ξεδιπλώνει τις δυνατότητές του με τον δικό του ρυθμό, υπάρχουν αποκτήματα που αναμένονται σε μια συγκεκριμένη ηλικία, όπως το να πεις τις πρώτες λέξεις, να κάτσει και να περπατήσει. Είναι ικανότητες που πρέπει να ελέγχονται από τον παιδίατρο, σε πρώτη φάση.

Τα πρώτα οκτώ χρόνια, τα περισσότερα παιδιά μπαίνουν στη σχολική ή εκπαιδευτική διαδικασία. επίσημα, με το νηπιαγωγείο -κάποια πριν με το νηπιαγωγείο- και, αργότερα, με το σχολείο πρωταρχικός. Εκεί συναντώνται με τους συνομηλίκους τους και έχουν εκπαιδευτές που προωθούν τη σωματική, κοινωνική και γνωστική μάθηση.

Το νηπιαγωγείο και το σχολείο είναι εκπαιδευτικά κέντρα -εξω-οικογενειακά- όπου τα μικρά συναντούν πραγματικότητες διαφορετικοί από τους δικούς τους και ξεπερνούν κάθε είδους προκλήσεις, από τη δημιουργία φιλίας μέχρι την επίλυση ενός προβλήματος μαθηματικά.

Συνέπειες της βίας στην πρώιμη παιδική ηλικία

Η βία επηρεάζει τη συνολική υγεία σε οποιοδήποτε στάδιο της ζωής, αλλά στην πρώιμη παιδική ηλικία έχει την ιδιαιτερότητα του να πολιτογραφηθεί πιο εύκολα, δηλαδή, εάν βιωθούν βίαιες καταστάσεις τα πρώτα χρόνια, μπορεί να θεωρηθεί ότι είναι φυσιολογικές ή αναμενόμενο.

Εάν η βία γίνει φυσική, είναι πιθανό το παιδί να τη χρησιμοποιήσει σύντομα σε άλλες σχέσεις, για παράδειγμα, με τους συνομηλίκους του, τους δασκάλους, τα αδέρφια, τα κατοικίδια. Επίσης, τον ενθαρρύνει να πιστεύει ότι είναι ένας έγκυρος τρόπος σχέσης και, ως ενήλικας, είναι βίαιο άτομο με τη σύντροφό του, τα παιδιά, στη δουλειά κ.λπ.

Ωστόσο, πολλές φορές μπορείτε να βγείτε από τον κύκλο της βίας μέσω του προβληματισμού, της μάθησης και της θεραπευτικής βοήθειας (μερικές φορές είναι πιο δύσκολο από άλλες). Στην εκπαίδευση κατά της βίας, τα ΜΜΕ και τα εκπαιδευτικά ιδρύματα έχουν επίσης μεγάλο ρόλο.

Κανένα μωρό ή παιδί -κανένας πραγματικά- δεν πρέπει να εκτίθεται στη βία, καθώς προκαλεί ανεπανόρθωτη ζημιά. Περιλαμβάνουμε εδώ τη σωματική βία (π.χ. ξυλοδαρμούς κάθε είδους, τράβηγμα μαλλιών, σπρώξιμο, έλλειψη ιατρικής φροντίδας, έλεγχο και σε περίπτωση ατυχημάτων), σεξουαλική (π.χ. κακοποίηση στις διάφορες μορφές της, σχέσεις μπροστά στο παιδί), συναισθηματική (π.χ.: φωνές, προσβολές) και ψυχολογικές (π.χ.: υπερβολικές απαιτήσεις για ηλικία, απειλές, εκφοβισμός, παθολογική υπερπροστασία, έλλειψη προσοχή).

Η βία σε αυτό το στάδιο μπορεί επίσης να έχει μεγαλύτερο αντίκτυπο και λιγότερο ευνοϊκή πρόγνωση, γι' αυτό είναι απαραίτητο να προωθηθούν και να προστατευτούν, ιδιαίτερα, τα δικαιώματα των παιδιών.

Πώς να φροντίσετε την πρώιμη παιδική ηλικία

Τα μωρά και τα παιδιά στα πρώτα χρόνια της ζωής τους χρειάζονται έναν ή περισσότερους υπεύθυνους φροντιστές, οι οποίοι μπορεί να είναι μητέρες, μπαμπάδες, θείοι, γιαγιάδες και παππούδες, αλλά αυτό που είναι ουσιαστικό είναι μια παρουσία που δίνει συναισθηματική ασφάλεια στο παιδί και ότι ο μικρός καταλαβαίνει ότι θα είναι πάντα δίπλα του. πλευρά.

Η ανατροφή των παιδιών πρέπει να είναι στοργική, με χρόνο αφιερωμένο στην τόνωση και το παιχνίδι, με σαφή όρια, να εκφράζεται με σεβασμό και σύμφωνα με τις δυνατότητες της ηλικίας και της μοναδικότητας του παιδιού.

Η κοινωνικοποίηση είναι επίσης πολύ σημαντική για να μάθετε να αλληλεπιδράτε με ενήλικες, άλλα παιδιά και ζώα. Πάντα διδάσκουμε κοινωνικές δεξιότητες, για παράδειγμα, όταν τους μιλάμε όταν αλλάζουμε α πάνα, όταν τα πηγαίνουμε στην πλατεία, γενέθλια ή εκδήλωση, τους λέμε να λένε «παρακαλώ» και «ευχαριστώ», και τα λοιπά.

Η ιατρική φροντίδα ξεκινά ιδανικά τη στιγμή που το άτομο ή τα άτομα αποφασίζουν να ξεκινήσουν μια νέα ζωή ή τη στιγμή που το παιδί εντάσσεται στην οικογένεια μέσω της υιοθεσίας. Στην εγκυμοσύνη και τον τοκετό γίνονται έλεγχοι και ειδική φροντίδα, καθώς και περιοδικές επισκέψεις στον παιδίατρο τα πρώτα χρόνια που αξιολογείται. ανάπτυξη - π.χ.: βάρος, ύψος, λεπτές και αδρές ​​κινητικές δεξιότητες, παρουσία βλέμματος στα μάτια, κοινωνικό χαμόγελο, φαγητό, εκμάθηση καθίσματος και Περπατήστε-.

Μια υγιεινή και ποικίλη διατροφή θα δώσει στο μικρό σας τη δύναμη να μεγαλώσει και θα συνηθίσει τον ουρανίσκο του με βεβαιότητα τρόφιμα και γεύσεις, είναι επομένως μια ευκαιρία για εσάς να δοκιμάσετε αληθινά τρόφιμα -φρούτα, λαχανικά, δημητριακά, όσπρια, κρέατα-.

Η ανάπτυξη της αυτονομίας πρέπει να είναι προοδευτική και συνοδευόμενη, με εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του παιδιού. Το «BLW» (Baby Lead Weaning) ή στην έκδοσή του «BLISS» (Baby Led Introduction to Solids) και η «ελεύθερη κίνηση» πηγαίνουν προς αυτή την κατεύθυνση. στην πρώτη περίπτωση: δημιουργία χώρου για αυτορρύθμιση στην πρόσληψη και στη δεύτερη εστίαση σε: σεβασμό στους χρόνους, τις φόρμες και τις προτιμήσεις κίνησης.

Είναι πολύ σημαντικό να επικυρώνουμε τα συναισθήματα που βιώνει το παιδί - χαρά, θυμό, απογοήτευση, θλίψη, κ.λπ.-, δηλαδή, κατανόηση, αποδοχή και συνοδεία αυτών των διαδικασιών, βάζοντας τον εαυτό μας στη θέση του παιδί. Σιγά σιγά, το παιδί θα μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του πιο επιδέξια, αλλά στα πρώτα τέσσερα χρόνια της ζωής του -ειδικά στα δύο και τα τρία χρόνια- θα υπάρξουν πολλές εκρήξεις κλάματος και θυμού, όντας απόλυτα υγιείς (πάντα εντός ορισμένων ορίων, που θα αξιολογηθεί από επαγγελματία ψυχολόγο, αν χρειαστεί). απαραίτητη).