Belang van de Moncloa-pacten

Toen de Spanjaarden na de dictatuur van Franco een democratische fase begonnen, verkeerde het land in een zeer moeilijke economische situatie. De inflatie bereikte exorbitante niveaus, de werkloosheid liep op en bedrijven hadden hoge schulden.

De toenmalige UCD-regering onder leiding van Adolfo Suárez stond voor een drievoudige uitdaging: de sociale wonden helen die waren veroorzaakt door de vorige totalitaire fase, de democratisch systeem in het licht van staatsgreepdreigingen en terroristische groeperingen en om de economie op te ruimen die in een krampachtige situatie verkeerde als gevolg van de oliecrisis in 1973.

In 1977 kwamen de verschillende politieke krachten overeen om de koers van de natie te corrigeren. Deze overeenkomst staat bekend als de Moncloa-pacten.

Politieke partijen met parlementaire vertegenwoordiging tekenden een alliantie om de nationale economie te stimuleren

De Moncloa-pacten werden in oktober 1977 goedgekeurd na de eerste algemene verkiezingen op het democratische toneel. De belangrijkste maatregelen die werden gepromoot, troffen allerlei gebieden en instellingen.

Er werd een economisch herstelbeleid gelanceerd, een verbetering van de controlesystemen van de overheidsuitgaven, een hervorming van de sociale zekerheid en het financiële systeem, nieuwe maatregelen ter bevordering van stadsplanning en toegang tot huisvesting, hervormingen in de onderwijssysteem, promotie van openbare bedrijven en nieuw beleid voor de ontwikkeling van de landbouw en vissen.

Samengevat werden er maatregelen genomen om de economie een steviger en efficiënter fundament te geven.

De genomen maatregelen waren over het geheel genomen doeltreffend

Als gevolg van de overeenkomsten werd de inflatie teruggedrongen (in 1977 bereikte ze een niveau van 26% en het jaar daarop daalde ze tot 16%). Tegelijkertijd werd de economische instabiliteit aanzienlijk verminderd.

Afgezien van de economische maatregelen moet worden opgemerkt dat uit deze akkoorden bleek dat de regering en de oppositie akkoorden moesten sluiten en de systematische confrontatie moesten opgeven. Vanuit politiek oogpunt was het klimaat van dialoog dat ontstond doorslaggevend voor een nieuwe uitdaging, het uitwerken van een nieuw Grondwet.

Op dit moment is deze wet een historische referentie en in die zin is gesteld dat een nieuwe editie van die overeenkomsten nodig zou zijn.

Na meer dan veertig jaar zijn de meeste historici van mening dat zij de sleutel waren in de overgangsperiode naar democratie.